Eiwitvouwing
Eiwitvouwing is het proces waarbij een eiwit zijn functionele vorm of 'conformatie' krijgt. Het is vooral een zelforganiserend proces. Uitgaande van een willekeurige spoel vouwen polypeptiden zich op in hun karakteristieke werkvorm. De structuur wordt bijeengehouden door waterstofbruggen.
De stadia zijn:
- Elk eiwit bestaat als een ontvouwde polypeptide of willekeurige spoel wanneer het wordt vertaald van een sequentie van mRNA naar een lineaire keten van aminozuren. Deze polypeptide mist elke ontwikkelde driedimensionale structuur (linkerzijde van de bovenste figuur).
- Aminozuren interageren met elkaar om een goed gedefinieerde driedimensionale structuur te produceren, het gevouwen eiwit (rechterkant van de figuur). Dit staat bekend als de inheemse staat. De resulterende driedimensionale structuur wordt bepaald door de aminozuursequentie (het dogma van Anfinsen).
Zonder de juiste driedimensionale structuur werkt een eiwit niet. Sommige delen van de eiwitten kunnen echter niet plooien: dit is normaal.
Als eiwitten niet in hun oorspronkelijke vorm vouwen, zijn ze inactief en meestal giftig. Er wordt aangenomen dat verschillende ziekten het gevolg zijn van verkeerd gevouwen eiwitten. Veel allergieën worden veroorzaakt door het vouwen van de eiwitten, want het immuunsysteem maakt geen antilichamen aan voor alle mogelijke eiwitstructuren.
Eiwit voor en na het vouwen
Eiwitvouwing is de derde fase in de ontwikkeling van de eiwitstructuur.
De structuur van een chaperonin. Chaperoninen helpen wat eiwitvouwing.
Chaperones
Chaperoninen zijn grote eiwitten die helpen bij het vouwen van sommige eiwitten na de synthese. Chaperoninen in het algemeen werden voor het eerst ontdekt en helpen histonen en DNA samen te voegen tot nucleosomen. Nucleosomen zijn de bouwstenen voor chromosomen. Het is nu duidelijk dat dit de manier is waarop veel celorganellen worden opgebouwd.
