Phillip Sharp
Phillip Allen Sharp (geboren op 6 juni 1944) is een Amerikaanse geneticus en moleculair bioloog.
Hij ontdekte mede het verbinden van genen, en deelde de Nobelprijs van 1993 in Fysiologie of Geneeskunde met Richard Roberts voor "de ontdekking dat genen in eukaryoten geen aaneengesloten reeksen zijn maar introns bevatten, en dat het verbinden van pre-messenger RNA om die introns te verwijderen op verschillende manieren kan voorkomen, wat verschillende proteïnen uit dezelfde DNA-sequentie oplevert".
Sharp is geboren in Falmouth, Kentucky. Hij voltooide zijn doctoraat in de chemie aan de Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign in 1969. Na zijn promotie werkte hij tot 1971 aan het California Institute of Technology, waar hij plasmiden bestudeerde en later genexpressie in menselijke cellen aan het Cold Spring Harbor Laboratory onder leiding van James Watson.
In 1974 kreeg hij een functie aangeboden bij MIT door bioloog Salvador Luria. Hij was van 1985 tot 1991 directeur van het Centrum voor Kankeronderzoek van het MIT (nu het Koch Institute for Integrative Cancer Research); van 1991 tot 1999 hoofd van de afdeling Biologie; en van 2000 tot 2004 directeur van het McGovern Institute for Brain Research.
Werken
Vroeger dacht men dat elk gen op DNA gecodeerd was voor een enkel eiwit in een doorlopende strook. In 1997 kwamen Sharp en Roberts er onafhankelijk van elkaar achter dat genen werden gesplitst in segmenten die later in de RNA-verwerking werden gecombineerd.
Sharp en Roberts hebben bewezen dat het coderende DNA wordt gescheiden door DNA-rekken die niet coderen. De coderingssecties zijn exons, en de niet-coderingssecties zijn introns.
Bovendien bleek dat deze structuur in alle hogere organismen voorkomt. De ontdekking dat een gen in het genetisch materiaal aanwezig kan zijn als verschillende afzonderlijke segmenten was revolutionair.
Het tweede deel van Sharp's werk was in gen-splitsen en gen-splitsen. Dit betekent dat er stukken uit worden gesneden en dat er stukken worden toegevoegd aan een codeersequentie. Hierdoor ontstaat een eiwit dat anders werkt dan de oorspronkelijke versie.
Voorgesteld effect op de evolutie
Een dergelijke structuur kan het mogelijk maken flexibeler te reageren op milieuveranderingen en zo de evolutie te versnellen. De structuur kan ook verantwoordelijk zijn voor een aantal erfelijke genetische afwijkingen.
Dit is een belangrijk onderdeel van de Nobelpresentatietoespraak van professor Bertil Daneholt van de Nobelprijsvergadering van het Karolinska Instituut:
"Eerder werd aangenomen dat genen vooral evolueren door de accumulatie van kleine discrete veranderingen in het genetisch materiaal. Maar hun mozaïek genstructuur laat ook hogere organismen toe om genen op een andere, efficiëntere manier te herstructureren. Dit komt omdat in de loop van de evolutie de genensegmenten - de individuele stukken van het mozaïek - worden gehergroepeerd in het genetisch materiaal, waardoor nieuwe mozaïekpatronen en dus nieuwe genen ontstaan. Dit herschikkingsproces verklaart waarschijnlijk de snelle evolutie van hogere organismen".
Vragen en antwoorden
V: Waar staat Phillip Allen Sharp om bekend?
A: Phillip Allen Sharp is een Amerikaanse geneticus en moleculair bioloog die gen splicing mede ontdekte, en de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde 1993 deelde met Richard Roberts voor "de ontdekking dat genen in eukaryoten geen aaneengesloten reeks zijn maar introns bevatten, en dat de splicing van pre-messenger RNA om die introns te verwijderen op verschillende manieren kan gebeuren, wat verschillende eiwitten oplevert uit dezelfde DNA-sequentie".
V: Waar is Phillip Allen Sharp geboren?
A: Phillip Allen Sharp is geboren in Falmouth, Kentucky.
V: Wanneer voltooide hij zijn doctoraat?
A: Hij voltooide zijn doctoraat in de chemie aan de Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign in 1969.
V: Wat voor onderzoek deed hij na zijn promotie?
A: Na zijn doctoraat werkte hij tot 1971 aan het California Institute of Technology, waar hij plasmiden en later genexpressie in menselijke cellen bestudeerde in het Cold Spring Harbor Laboratory onder leiding van James Watson.
V: Hoe kwam hij bij MIT terecht?
A: In 1974 kreeg hij een positie bij MIT aangeboden door bioloog Salvador Luria.
V: Welke functies heeft Philip bekleed bij MIT?
A: Hij was directeur van MIT's Center for Cancer Research (nu het Koch Institute for Integrative Cancer Research) van 1985 tot 1991; hoofd van de afdeling Biologie van 1991 tot 1999; en directeur van het McGovern Institute for Brain Research van 2000 tot 2004.
