Bugle
De bugel is een zeer eenvoudig koperblaasinstrument. Het heeft geen kleppen of andere mechanismen, de enige manier waarop de speler de toonhoogte kan regelen is door de vorm van zijn lippen te veranderen. Dit betekent dat alleen noten uit de harmonische reeks kunnen worden gespeeld.
Amerikaanse hoornblazer bij de marine, 1917
Geschiedenis
De bugel is afkomstig van instrumenten gemaakt van dierlijke hoorns. De vroegste hoorns hadden de vorm van een lus - meestal een dubbele lus, maar soms een drievoudige of enkele - vergelijkbaar met de moderne Franse hoorn, en werden meestal gebruikt om berichten te versturen tijdens de jacht. Voorgangers en verwanten van de zich ontwikkelende bugel waren de posthoorn, de plesshoorn en de bugelhoorn.
Het eerste gebruik van een koperen hoorn als militair signaal was de Halbmondblaser, wat "halve maanblazer" betekent, gebruikt in Hannover in 1758. Hij was U-vormig (daar komt zijn naam vandaan) en kon gemakkelijk worden gedragen met een schouderriem. Het kwam voor het eerst aan in Engeland in 1764, waar het langzaamaan veel gebruikt werd door voetsoldaten. De cavalerie gebruikte gewoonlijk geen echte bugel, maar in plaats daarvan een vroege trompet die een geluid maakte dat gemakkelijker te horen was van dichtbij, maar minder ver reikte.
Gebruikt
De bugel wordt vooral gebruikt in het leger, waar de bugelroep wordt gebruikt om mededelingen te doen. Lang geleden werd de bugel in de cavalerie gebruikt om tijdens de strijd instructies van officieren aan soldaten door te geven. In de Bijbel komen bugelblazers voor in de tijd van Mozes, toen God Mozes in Numeri 10:1-3 opdroeg "twee bugelblazers van gehamerd zilver te maken". Ze werden gebruikt om de leiders te verzamelen en om marsorders te geven aan de kampen.
In het drum- en bugle corps is de bugel veranderd van zijn militaire oorsprong, en heeft nu ventielen. In Amerikaanse drum- en bugelkorpsen wordt G beschouwd als de traditionele toonsoort voor bugelinstrumenten. In de huidige regels van zowel Drum Corps International als Drum Corps Associates wordt een bugel echter gedefinieerd als een koperblaasinstrument in elke toonsoort, met 0 tot 4 kleppen en een voorkant van een bel.
Civiele drumcorps werden gemaakt met instrumenten die in het begin van 1900 door het leger werden verkocht, en de laatste officiële wijziging aan de militaire bugel (voordat die niet meer werd gebruikt vanwege de uitvinding van de radio) was dat ze allemaal de toonsoort G gebruikten.
De bugel wordt ook gebruikt bij de padvinders. Zij gebruiken sommige van dezelfde oproepen als het leger, maar niet alle.
Variaties
De cornet wordt soms ten onrechte beschouwd als de "geventileerde versie" van de bugel, hoewel hij afkomstig is van de Franse cornet de poste (posthoorn).
19e eeuwse versies gebaseerd op de originele bugel bevatten sleutels en kleppen. In het begin van de 19e eeuw werden in Engeland bugelinstrumenten met sleutels uitgevonden. Joseph Halliday nam in 1811 patent op één ontwerp, de Royal Kent bugel. Deze bugel was zeer populair en op grote schaal in gebruik tot ongeveer 1850 - bijvoorbeeld in werken van Richard Willis, de latere bandmeester van de United States Military Academy Band in West Point. Deze versie van de bugel werd niet meer gebruikt toen de cornet met ventielen werd uitgevonden.
Moderne instrumenten die als bugel worden beschouwd hebben vaak kleppen.
Pitches of bugles
- Sopraan bugel (hoge toon)
- Altbugel (gemiddelde toonhoogte)
- Bariton bugel (tenor toonhoogte)
- Contrabas bugel (bas toonhoogte)
|
|
| ||||
| Problemen met het beluisteren van dit bestand? Zie media help. | |||||
Een Romeinse hoorn uit de 4e eeuw. Deze werd gevonden bij Ventoux in Frankrijk.
