Chinese plaatsnamen
Chinese plaatsnamen zijn de namen van plaatsen in China. Aangezien de Chinese taal pas een paar honderd jaar geleden een soort fonetisch alfabet had (in vergelijking met de duizenden jaren dat de Chinese karakters worden gebruikt), is er veel verwarring ontstaan over het benoemen van plaatsen in het Chinees. Aangezien Chinese karakters een logografisch schrijfsysteem zijn, wat betekent dat het schrift vooral de betekenis van de woorden laat zien in plaats van de uitspraak, kan het gebruikt worden om woorden in veel verschillende talen op te schrijven. Bovendien is het Chinees niet één enkele taal, maar een hele tak van de Sino-Tibetaanse taalfamilie. Veel van de Chinese talen of dialecten zijn wederzijds onbegrijpelijk, wat betekent dat een spreker van de ene taal of dialect een spreker van een andere taal niet kan begrijpen, tenzij een van hen de taal of het dialect van de andere al kende. Zo zijn bijvoorbeeld het Mandarijn en het Kantonees beide dialecten van het Chinees, maar ze zijn zo verschillend van elkaar dat hun sprekers de andere niet kunnen begrijpen, tenzij ten minste één van hen beide kende. Daarom kan het een uitdaging zijn om te weten welk gesproken dialect gebruikt moet worden bij het uitschrijven van de naam in het Romeinse alfabet, dat een fonetisch schrijfsysteem is en geen logografisch systeem. Bijvoorbeeld, terwijl de naam van de stad in het Chinees is geschreven als 北京, heet het in het Mandarijn Běijīng en in het Kantonees Bak1 Ging1.
Op het vasteland van China zijn de meeste plaatsnamen in het Mandarijn-Chinees, de officiële taal van het land. Hoewel de klanken van het Mandarijn Chinees lange tijd niet zijn veranderd, waren er veel verschillende manieren om Chinese plaatsnamen in het Mandarijn te schrijven met behulp van het Romeinse alfabet, of veel verschillende soorten romanisaties. Dit zorgde voor veel verwarring en verkeerde informatie voor niet-Chinezen over wat men Chinese plaatsnamen moet noemen. Zo werd bijvoorbeeld Beijing gespeld als Peking, Nanjing als Nanking, Tianjin als Tiantsin en Qingdao als Tsingtao. Deze vele spellingssystemen veroorzaakten verwarring bij niet-Chinezen en daarom klonken de namen van andere talen die plaatsnamen werden genoemd uiteindelijk heel anders dan het Mandarijn Chinees. Om mensen te leren hoe ze Mandarijn-Chinees correct kunnen uitspreken, zowel naar het vasteland als naar het niet-Chinees, maakte de Chinese Communistische Partij Hanyu Pinyin de enige geaccepteerde romanisatie in officieel gebruik en verbood alle andere romanisaties in officieel gebruik op het vasteland van China. Peking werd Peking, Nanking werd Nanjing, Tiantsin werd Tianjin, en Tsingtao werd Qingdao. Terwijl de uitspraak van deze plaatsnamen in het Mandarijn hetzelfde bleef, konden niet-Chinezen, vooral Engelssprekenden, Chinese plaatsnamen veel nauwkeuriger zeggen bij hun Mandarijnse uitspraak.
In de autonome regio's, plaatsen in China waar bepaalde minderheidsgroepen een groot deel van de bevolking van de regio uitmaken, zijn veel plaatsnamen echter teruggegaan van het Chinees naar de lokale talen om de lokale talen te vertegenwoordigen. Zo werd bijvoorbeeld de stad Dihua (迪化) na de vorming van de Oeigoerse autonome regio Xinjiang weer veranderd in Urumqi, de naam van de stad in de lokale Oeigoerse taal.
In Taiwan, waar het Mandarijn-Chinees ook de officiële taal is, is de spelling van plaatsnamen vaak inconsistent. De namen van Taiwanese steden zijn meestal in de Chinesepostromanisatie. Daarom worden de steden gespeld in Taipei, Kaohsiung en Taichung in plaats van Taibei, Gaoxiong en Taizhong, zoals ze in Hanyu Pinyin zouden worden gespeld. Dit is het geval omdat veel Taiwanezen een hekel hebben aan het gebruik van Hanyu Pinyin (ook al is het de standaard romanisering van het Mandarijn-Chinees wereldwijd) omdat het is gecreëerd door de Chinese Communistische Partij, wat veel Taiwanezen niet leuk vinden. Terwijl binnen de noordelijke Taiwanese steden de meeste namen van straten, districten en metrohaltes in Hanyu Pinyin liggen (aangezien Hanyu Pinyin over het algemeen meer geaccepteerd is in het noorden), gebruiken steden in het zuiden van Taiwan veel verschillende spellingssystemen om zich te verzetten tegen het gebruik van Hanyu Pinyin. In verschillende gevallen kan dezelfde straat op verschillende manieren worden gespeld. Bijvoorbeeld, in Banqiao, Xinzhan Road (新站路) wordt op de ene sectie "Shinjann Rd." gespeld en op de andere "Sin Jhan Rd.".
Vragen en antwoorden
V: Wat is het belangrijkste verschil tussen Chinese karakters en een fonetisch alfabet?
A: Chinese karakters zijn een logografisch schrift, wat betekent dat het schrift vooral de betekenis van de woorden weergeeft en niet zozeer de uitspraak. Een fonetisch alfabet is een schrijfsysteem dat symbolen gebruikt om klanken weer te geven, zodat het kan worden gebruikt om woorden in vele verschillende talen op te schrijven.
V: Hoe veroorzaakt dit verwarring bij het benoemen van plaatsen in China?
A: Aangezien er al duizenden jaren geen fonetisch alfabet bestaat, kan het een uitdaging zijn om te weten welk gesproken dialect moet worden gebruikt bij het opschrijven van de naam in het Romeinse alfabet (een fonetisch schrijfsysteem). Dit leidde tot veel verwarring en verkeerde informatie voor niet-Chineessprekenden over hoe Chinese plaatsnamen moeten worden genoemd.
V: Wat heeft de Chinese Communistische Partij gedaan om dit probleem op te lossen?
A: De Chinese Communistische Partij maakte van Hanyu Pinyin de enige aanvaarde officiële romanisatie en verbood alle andere officiële romanisaties op het Chinese vasteland. Hierdoor konden niet-Chinese sprekers, vooral Engelssprekenden, Chinese plaatsnamen veel nauwkeuriger uitspreken volgens hun Mandarijnse uitspraak.
V: Hoe gaan autonome regio's anders om met plaatsnamen dan het Chinese vasteland?
A: In autonome regio's, plaatsen in China waar bepaalde minderheidsgroepen een groot deel van de bevolking uitmaken, zijn veel plaatsnamen terugveranderd van het Chinees naar de lokale talen om de lokale talen te vertegenwoordigen. Nadat de Oeigoerse autonome regio Xinjiang was gevormd, werd bijvoorbeeld Dihua (迪化) terugveranderd in Urumqi, de naam in de Oeigoerse taal.
V: Hoe worden Taiwanese steden gewoonlijk gespeld?
A: De namen van Taiwanese steden worden meestal gespeld met de Chinese postromanisatie in plaats van met Hanyu Pinyin, dat wereldwijd als standaardromanisatie van het Mandarijn Chinees wordt aanvaard. De reden hiervoor is dat veel Taiwanezen Hanyu Pinyin niet willen gebruiken omdat het door de Chinese Communistische Partij in het leven is geroepen.
V: Welke inconsistentie in de spelling bestaat er in Taiwan?
A: In noordelijke Taiwanese steden worden de meeste namen van straten, wijken en metrohaltes geschreven met Hanyu Pinyin, terwijl steden die verder naar het zuiden liggen meestal geen bepaald spellingsysteem gebruiken en zich eenvoudigweg verzetten tegen het gebruik van Hanyu Pinyin, wat resulteert in verschillende spellingen voor één straat of wijk - bijvoorbeeld "Shinjann Rd." en "Sin Jhan Rd." voor Xinzhan Road (新站路) in de stad Banqiao.
