Wegverharding
Het wegdek of de bestrating (Amerikaans Engels) is het duurzame oppervlaktemateriaal dat wordt aangebracht op een oppervlak dat bestemd is voor voertuigen of voetgangersverkeer. Het wordt voornamelijk gebruikt als wegdek. Met bestrating (Brits Engels) wordt over het algemeen een trottoir of voetpad bedoeld. In het verleden werden grindverhardingen, kasseien en granieten straatstenen veel gebruikt. Deze wegdekken zijn meestal vervangen door asfalt of beton op een verdichte funderingslaag. Het wegdek wordt vaak gemarkeerd om het verkeer te geleiden. Tegenwoordig worden voor wegen en voetpaden steeds meer waterdoorlatende bestratingsmethoden gebruikt.
Geschiedenis
In 1984 schreef Laura Ingalls Wilder, auteur van Little House on the Prairie, toen zij met haar ouders in een huifkar reisde, over de eerste keer dat zij bestrating zag:
“ | "Midden in de stad was de grond bedekt met een donker goedje dat alle wielen deed zwijgen en het geluid van de hoeven dempte. Het leek op teer, maar Papa was er zeker van dat het geen teer was, en het leek op rubber, maar het kon geen rubber zijn, want rubber was te duur. We zagen dames in zijde en met parasols met ruches, die met hun begeleiders over straat liepen. Hun hakken maakten deuken in de straat en terwijl wij toekeken, liepen die deuken langzaam vol en werden ze gladgestreken. Het was alsof dat spul leefde. Het was net magie." | ” |
De eerste verharde wegen werden aangelegd door de Carthagers rond 600 voor Christus. Het oude Rome vernietigde Carthago, maar leende wellicht het idee van verharde wegen. In hun hele rijk legden zij meer dan 87.000 kilometer aan wegen aan.
Thomas Telford (1757-1834) was een Schotse civiel ingenieur. Hij is bekend geworden door de aanleg van vlakke wegen, waardoor er minder paarden nodig waren om de wagens te trekken. Zijn wegen waren goed ontworpen en konden zware lasten aan. John Loudon McAdam (1756-1836), was een Schotse ingenieur en wegenbouwer. Hij vond een nieuw procédé uit, "macadamisation", voor de aanleg van wegen met een glad, hard oppervlak dat snel afwaterde. Zijn wegen waren duurzamer en minder modderig dan wegen op basis van grond.
Asfalt
Rond 1870 werden in de Verenigde Staten wegen aangelegd met asfalt dat met harken werd uitgespreid en door stoomwalsen compact werd gemaakt. In 1894 stelde de Amerikaanse ingenieur Clifford Richardson vast dat de met asfalt verharde wegen niet genoeg grof grind bevatten. Hij stelde een specificatie op voor het duurzaamste wegdek van die tijd.
Tegen 1907 werd voor wegen minder natuurlijk asfalt gebruikt dan asfalt op basis van aardolie. Auto's werden populairder en er waren meer wegen nodig. Hierdoor ontstonden nieuwe methoden om asfalt te produceren. De Tweede Wereldoorlog creëerde een behoefte aan beter en sterker asfalt waarop zware vliegtuigen konden landen.
Beton
De oude Romeinen waren de vroegste grootschalige gebruikers van beton. Maar na de ineenstorting van het West-Romeinse Rijk werd beton nog maar sporadisch gebruikt. Beton als bouwmateriaal werd in het midden van de 18e eeuw opnieuw ontwikkeld. Een van de belangrijkste toepassingen van betonverharding ontstond in de jaren 1950 met de start van het Interstate Highway System in de VS. Er zijn ongeveer 45.000 mijl aan interstate highway in de VS. Ongeveer 60 procent daarvan is van beton.