Oskar Lafontaine

Onderwijs en familie

Lafontaine studeerde natuurkunde aan de universiteit van Bonn en de universiteit van Saarland van 1962 tot 1969.

Hij is rooms-katholiek en getrouwd met Christa Müller, die een campagne leidt tegen genitale verminking in Afrika. Zij hebben een zoon, Carl Maurice, geboren in 1997.

Carrière

Politieke opkomst

Lafontaine's politieke carrière begon plaatselijk als burgemeester van Saarbrücken. Hij werd algemeen bekend als criticus van de steun van kanselier Helmut Schmidt aan het NAVO-plan om Pershing II-raketten in Duitsland te plaatsen. Van 1985 tot 1998 was hij minister-president van Saarland. Als minister-president probeerde Lafontaine met subsidies de traditionele industrieën van staalproductie en kolenwinning in de deelstaat te houden. Hij was ook voorzitter van de Bundesrat in 1992/93.

Kandidaatstelling kanselier

Bij de Duitse federale verkiezingen van 1990 was Lafonntaine de kanselierskandidaat van de SPD. De partij verloor door steun voor de CDU die tijdens de hereniging de regering vormde. Tijdens de campagne werd hij na een toespraak in Keulen door een geestelijk gestoorde vrouw met een mes aangevallen. Zijn halsslagader werd doorgesneden en hij bleef enkele dagen in kritieke toestand.

Politieke comeback

Op de "Mannheim-conventie" in 1995 werd Lafontaine gekozen tot voorzitter van de SPD, ter vervanging van Rudolf Scharping. Hij was er vooral verantwoordelijk voor dat de hele SPD zich tegen Helmut Kohl en zijn CDU-partij keerde, in plaats van met de CDU samen te werken. Lafontaine zei dat alle hulp aan Kohl alleen maar zou helpen om de CDU in de regering te houden.

Dit idee bracht de SPD op voorsprong in de opiniepeilingen van september 1998. Hij werd benoemd tot minister van Financiën in de eerste regering van Gerhard Schröder.

Minister van Financiën

Tijdens zijn korte periode als minister van Financiën was Lafontaine een aanvalsfiguur voor de Britse eurosceptici. Dit was vooral omdat hij de belastingen in de Europese Unie gelijk wilde maken. Dit zou betekenen dat sommige Britse belastingen zouden stijgen.

Op 11 maart 1999 nam hij ontslag uit al zijn officiële en partijfuncties. Later werd hij bekend door zijn aanvallen op de regering van Angela Merkel in het tabloid Bild-Zeitung, dat over het algemeen als conservatief wordt beschouwd.

De linkse partij

Op 24 mei 2005 verliet Lafontaine de SPD. Op 10 juni zei hij dat hij zich kandidaat zou stellen voor De Linkspartij.PDS (Die Linkspartei), een coalitie van het Electoraal Alternatief voor Arbeid en Sociale Rechtvaardigheid (WASG), dat in West-Duitsland is gevestigd, en de Partij van het Democratisch Socialisme (PDS), die de opvolger was van de Oost-Duitse communistische partij.

Hij werd op 18 juni 2005 lid van de WASG en werd op dezelfde dag geselecteerd als lijsttrekker voor de federale verkiezingen van 2005 in Noordrijn-Westfalen. Hij stelde zich ook kandidaat in het kiesdistrict Saarbrücken, maar verloor. Toch was het resultaat van de Linkspartei in het Saarland het beste van alle deelstaten in West-Duitsland.

Kritiek op Lafontaine

Een artikel van Lafontaine over Erich Honecker, staats- en partijleider van de DDR en net als hij een Saarländer, in het tijdschrift Der Spiegel werd bekritiseerd door veel mensen die zeiden dat het zich concentreerde op een paar goede dingen die Honecker deed, en de slechte dingen negeerde. Eind jaren '80 en begin jaren '90 verloor hij enige steun van linkse mensen omdat hij een pro-zakelijk beleid leek te willen en hij opriep tot een vermindering van de instroom van Duitsers uit Oost-Europa en asielzoekers.