Lichtkromme
In de astronomie is een lichtkromme een grafiek die de helderheid toont van het licht van een hemellichaam of -gebied, als over een bepaalde tijd. Het licht bevindt zich meestal in een bepaald frequentie-interval of band. Lichtkrommen kunnen periodiek zijn, dat wil zeggen dat zij zich in een regelmatig patroon herhalen. Voorbeelden hiervan zijn verduisteringsbinaries en cepheïden. Lichtkrommen kunnen ook aperiodiek zijn, dat wil zeggen dat ze onregelmatig zijn en geen patroon hebben. Voorbeelden hiervan zijn de lichtkromme van een nova, een cataclysmische veranderlijke ster, een supernova of een microlensing-gebeurtenis. De studie van de lichtkromme kan, samen met andere waarnemingen, veel informatie geven over het fysische proces dat de lichtkromme veroorzaakt of de fysische theorieën erover beperken.
Lichtkromme van de asteroïde 201 Penelope gebaseerd op opnamen gemaakt op 6 oktober 2006 in het Mount John University Observatory. Toont iets meer dan een volledige omwenteling, die 3,7474 uur duurt.
Planetologie
Bij de studie van planeten (planetologie) kan een lichtkromme worden gebruikt om de rotatieperiode van een kleine planeet, maan of komeetkern te berekenen. Vanaf de aarde zijn veel objecten zo klein dat zelfs de krachtigste telescopen objecten niet duidelijk kunnen zien. Daarom meten astronomen de hoeveelheid licht die het object over een bepaalde periode produceert, zijn lichtkromme. De tijd tussen de pieken op de grafiek geeft de rotatieperiode van het object. Het verschil tussen de maximale en minimale helderheid, de amplitude van de lichtkromme, kan worden veroorzaakt door de vorm van het object, of door heldere en donkere gebieden op het oppervlak. Bijvoorbeeld, de lichtkromme van een asteroïde met een oneven vorm heeft over het algemeen meer uitgesproken pieken, terwijl de lichtkromme van een meer bolvormig object vlakker zal zijn. Wanneer de lichtkromme een lange periode bestrijkt, wordt dit een seculaire lichtkromme genoemd.
Botanie
In de plantkunde toont een lichtkromme de fotosynthetische respons van een blad of een alg op de helderheid van een licht. De vorm van de curve toont het principe van beperkende factoren. Bij weinig licht wordt de fotosynthesesnelheid beperkt door de hoeveelheid chlorofyl en de efficiëntie van de lichtafhankelijke reacties. Bij hogere lichtniveaus wordt zij beperkt door de efficiëntie van RuBisCO (een enzym) en de hoeveelheid kooldioxide. Het punt op de grafiek waar deze twee verschillende lijnen samenkomen, wordt het lichtverzadigingspunt genoemd. Dit is het punt waarop de lichtafhankelijke reacties meer ATP en NADPH aanmaken dan door de lichtonafhankelijke reacties kan worden gebruikt. Aangezien de fotosynthese ook wordt beperkt door het kooldioxidegehalte in de omgeving, worden de lichtcurven vaak herhaald bij verschillende constante kooldioxideconcentraties.
