Julia Kristeva

Het leven

Kristeva is geboren in Sliven, Bulgarije. Haar ouders waren christelijk. Haar vader was een kerkboekhouder. Kristeva en haar zus gingen naar een Franstalige school van Dominicaanse nonnen. Kristeva leerde over het werk van Michail Bakhtin. Kristeva ging verder studeren aan de Universiteit van Sofia. Tijdens haar postdoctorale studie kreeg ze een onderzoeksbeurs die haar in december 1965, toen ze 24 jaar oud was, naar Frankrijk liet verhuizen. Ze vervolgde haar opleiding aan verschillende Franse universiteiten, onder meer bij Lucien Goldmann en Roland Barthes. Op 2 augustus 1967 trouwde Kristeva met de romanschrijver Philippe Sollers, né Philippe Joyaux.

Kristeva doceerde aan de Columbia Universiteit in het begin van de jaren zeventig. Ze is nog steeds gastdocent. Ze heeft ook gepubliceerd onder de getrouwde naam Julia Joyaux.

Werken

Nadat hij zich bij de door Sollers opgerichte 'Tel Quel-groep' had aangesloten, werkte Kristeva vooral aan de politiek van de taal en werd hij actief lid van de groep. Ze volgde een opleiding tot psychoanalyticus en behaalde haar diploma in 1979. In sommige opzichten kan haar werk gezien worden als een poging om een psychoanalytische benadering aan te passen aan de poststructuralistische kritiek. Zo heeft haar kijk op het onderwerp, en de constructie ervan, een aantal dingen gemeen met Sigmund Freud en Lacan. Kristeva verwerpt echter elk begrip van het onderwerp in structuralistische zin. In plaats daarvan beschrijft ze het onderwerp als altijd "in uitvoering" of "op proef". Op deze manier draagt ze bij aan de poststructuralistische kritiek op geëssentialiseerde structuren, met behoud van de leer van de psychoanalyse. Ze reisde in de jaren zeventig naar China en schreef later over Chinese vrouwen (1977).

De "semiotische" en de "symbolische"

Een van Kristeva's belangrijkste bijdragen is dat de betekenisgeving uit twee elementen bestaat: het symbolische en het semiotische. Dat gebruik van semiotiek is anders dan de discipline van de semiotiek die door Ferdinand de Saussure werd opgericht. Augustine Perumalil legde uit dat Kristeva's "semiotiek nauw verwant is aan het infantiele pre-Oedipale waarnaar verwezen wordt in de werken van Freud, Otto Rank, Melanie Klein, de Britse Object Relation psychoanalyse, en Lacan's pre-mirror stadium". Het is een emotioneel veld dat gerelateerd is aan de instincten in de gaten en geluiden van de taal in plaats van in de denotatieve betekenissen van woorden. Volgens Birgit Schippers wordt het semiotische geassocieerd met muziek, poëzie, ritme, en datgene dat structuur en betekenis ontbeert. Het is nauw verbonden met het "vrouwelijke" en toont de toestand van de pre-Mirror Stage infant die zich nog niet zelfstandig heeft ontwikkeld.

In het Spiegelstadium leert het kind het verschil te zien tussen zichzelf en de ander. Het kind begint een proces van het delen van culturele betekenis, bekend als de symbolische. In Desire in Language (1980) beschrijft Kristeva de symboliek als de ontwikkeling van de taal in het kind om een "sprekend subject" te worden en een gevoel van identiteit te ontwikkelen dat losstaat van de moeder. Dit proces van scheiding staat bekend als abjectie. Het kind moet zich afwijzen en zich van de moeder verwijderen om de wereld van de taal, de cultuur, de betekenis en het sociale binnen te gaan. Dit taalgebied wordt het symbolische genoemd en is anders dan het semiotische dat geassocieerd wordt met het mannelijke, de wet en de structuur. Kristeva denkt anders dan Lacan. Ze denkt dat zelfs na het betreden van het symbolische, het onderwerp heen en weer blijft bewegen tussen het semiotische en het symbolische. Het kind vormt dus geen vaste identiteit. Het onderwerp is permanent "in wording". Omdat vrouwelijke kinderen zich tot op zekere hoogte blijven identificeren met de moederfiguur, behouden ze vooral een nauwe band met de semiotiek. Deze voortdurende identificatie met de moeder kan resulteren in wat Kristeva in Black Sun (1989) melancholie (depressie) noemt, omdat vrouwelijke kinderen zich tegelijkertijd afwijzen en identificeren met de moederfiguur.

Er is ook gesuggereerd (bijvoorbeeld Creed, 1993) dat de degradatie van vrouwen en vrouwenlichamen in de populaire cultuur (en in het bijzonder in slasher-films) ontstaat door de bedreiging van de identiteit die het lichaam van de moeder vormt: het is een herinnering aan de tijd die men doorbrengt in de ongedifferentieerde staat van de semiotiek, waar men geen begrip heeft van zichzelf of van de identiteit. Na het verwerpen van de moeder behouden de subjecten een onbewuste fascinatie voor het semiotische, verlangend om zich met de moeder te herenigen, terwijl ze tegelijkertijd bang zijn voor het verlies van de identiteit die ermee gepaard gaat. Slasher-films bieden zo een manier voor de toeschouwers om het proces van verwerping veilig na te bootsen door de moederfiguur op een plaatsvervangende manier te verdrijven en te vernietigen.

Kristeva gebruikt Plato's idee van de chora, wat "een voedende moederruimte" betekent (Schippers, 2011). Kristeva's idee van het koor kan betekenen: een verwijzing naar de baarmoeder, als metafoor voor de relatie tussen de moeder en het kind, en als de tijd voor het Spiegelstadium.

Kristeva is ook bekend met het werken aan intertekstualiteit.

Antropologie en psychologie

Kristeva stelt dat antropologie en psychologie, of de connectie tussen het sociale en het subject, elkaar niet vertegenwoordigen, maar dezelfde logica volgen: het voortbestaan van de groep en het subject. Bovendien beweert ze in haar analyse van Oedipus dat het sprekende subject niet alleen kan bestaan, maar dat hij/zij "op de fragiele drempel staat alsof hij/zij gestrand is door een onmogelijke afbakening" (Powers of Horror, p. 85).

In haar vergelijking tussen beide disciplines beweert Kristeva dat de manier waarop een individu de abjecte moeder uitsluit als middel om een identiteit te vormen, dezelfde manier is waarop samenlevingen worden geconstrueerd. Op grotere schaal sluiten culturen het moederlijke en het vrouwelijke uit en ontstaan zo. ^{[moet worden uitgelegd]}

Julia Kristeva in Parijs in 2008

Feministisch

Kristeva wordt samen met Simone de Beauvoir, Hélène Cixous en Luce Irigaray een belangrijke leider van het Franse feminisme genoemd. Kristeva heeft een sterke invloed gehad op het feminisme en de feministische literaire studies in de VS en het Verenigd Koninkrijk. Ze heeft ook het denken over hedendaagse kunst beïnvloed. Maar haar relatie met feministische groepen en bewegingen in Frankrijk is zeer controversieel. Kristeva maakte een beroemde uitspraak over drie soorten feminisme in "Women's Time" in New Maladies of the Soul (1993). Ze verwierp de eerste twee types, waaronder dat van Beauvoir. Sommige mensen denken dat ze het feminisme volledig afwijst. Kristeva stelde een idee voor van meervoudige seksuele identiteiten tegen concepten van "verenigde vrouwelijke taal".

Tegen identiteitspolitiek

Kristeva zegt dat Amerikaanse feministische academici haar geschriften verkeerd begrepen hebben. Volgens Kristeva was het niet genoeg om de taal uit elkaar te halen om haar verborgen betekenis te vinden. De geschiedenis, individuele psychische en seksuele ervaringen vertellen ons ook hoe we taal moeten begrijpen. Dit is een poststructuralistische benadering. Het hielp sommige sociale groepen om de bron van hun onderdrukking te vinden in de taal die ze gebruikten. Kristeva gelooft echter dat het schadelijk is om de collectieve identiteit belangrijker te vinden dan de individuele identiteit. Ze denkt dat de politiek die van seksuele, etnische en religieuze identiteiten het belangrijkste maakt, uiteindelijk totalitair is.

Novellijst

Kristeva schreef enkele romans die lijken op detectiveverhalen. De boeken hebben mysterie en spanning, maar de lezers vinden ook ideeën uit haar theoretische projecten. Moord in Byzantium heeft thema's uit het orthodoxe christendom en de politiek. Ze noemde het "een soort anti-Da Vinci Code".

Eerwaarde

Kristeva won de Holberg International Memorial Prize in 2004. Zij won in 2006 de Hannah Arendtprijs voor Politiek Denken. Ze heeft ook de Commandant van het Erelegioen, Commandant van de Orde van Verdienste, en de Vaclav Havel-prijs ontvangen.

Geleerde ontvangst

Roman Jakobson zei dat Kristeva zeer goed was in het stellen van vragen op een manier die geïnteresseerde mensen, zelfs als ze het niet eens waren met haar.

Roland Barthes merkt op dat Julia Kristeva de plaats van de dingen verandert. Hij zegt dat ze altijd je laatste vooroordeel vernietigt en dat ze het gezag tegen zichzelf keert."

Ian Almond bekritiseert Kristeva's etnocentrisme. Hij herhaalt Gayatri Spivak's conclusie dat Kristeva's boek Over Chinese Vrouwen problemen heeft. Almond zegt dat het dezelfde discriminatie en vooringenomenheid heeft als in de achttiende eeuw. Ook zegt hij dat Kristeva ongeveer tweeduizend jaar geschiedenis heeft geschreven die ze niet goed kent. Amandel vindt ook dat Kristeva's ideeën over de moslimwereld, de cultuur en de gelovigen te simpel zijn. Hij voegt eraan toe dat Kristeva moslimvrouwen negeert en te veel aandacht besteedt aan de Rushdie fatwa.

Enkele geschriften

• Séméiôtiké: recherches pour une sémanalyse, Parijs: Editie du Seuil, 1969. (Engelse vertaling: Verlangen in de taal: Een semiotische benadering van literatuur en kunst, Oxford: Blackwell, 1980).
• De revolutie van de poëtische taal: De Avant-Garde aan het einde van de negentiende eeuw, Lautréamont en Mallarmé. Parijs: Éditions du Seuil, 1974 (Verkorte Engelse vertaling: Revolution in Poetic Language, New York: Columbia University Press, 1984).
• Over Chinese vrouwen. Londen: Boyars, 1977.
• Bevoegdheden van Horror: Een Essay op Abjection. New York: Columbia University Press, 1982.
• De Kristeva Reader. Oxford: Basil Blackwell, 1986.
• In het begin was de liefde: Psychoanalyse en geloof. New York: Columbia University Press, 1987.
• Zwarte zon: Depressie en Melancholie. New York: Columbia University Press, 1989.
• Vreemden voor ons zelf. New York: Columbia University Press, 1991.
• Naties zonder nationalisme. New York: Columbia University Press, 1993.
• New Maladies of the Soul. New York: Columbia University Press, 1995.
• "Experiencing the Phallus as Extraneous." parallax nummer 8, 1998.
• Crisis van het Europese onderwerp. New York: Andere pers, 2000.
• Het lezen van de Bijbel. In: David Jobling, Tina Pippin & Ronald Schleifer (eds). De Postmoderne Bijbellezer. (pp. 92-101). Oxford: Blackwell, 2001.
• Vrouwelijk genie: Leven, waanzin, woorden: Hannah Arendt, Melanie Klein, Colette: Een trilogie. 3 volt. New York: Columbia University Press, 2001.
• Hannah Arendt: Het leven is een verhaal. Toronto: Universiteit van Toronto Press, 2001.
• Haat en vergeving. New York: Columbia University Press, 2010.
• The Severed Head: Capital Visions. New York: Columbia University Press, 2011.
• Huwelijk als Schone Kunsten (met Philippe Sollers). New York: Columbia University Press, 2016.

Romans

• De Samurai: Een roman. New York: Columbia University Press, 1992.
• De oude man en de wolven. New York: Columbia University Press, 1994.
• Bezittingen: Een roman. New York: Columbia University Press, 1998.
• Moord in Byzantium. New York: Columbia University Press, 2006.
• Teresa, mijn liefste: Een verbeeldingsvol leven van de heilige van Avila. New York: Columbia University Press, 2015.

Andere boeken over Julia Kristeva:

• Irene Ivantcheva-Merjanska, Ecrire dans la langue de l'autre. Assia Djebar en Julia Kristeva. Parijs: L'Harmattan, 2015.
• Jennifer Radden, The Nature of Melancholy: Van Aristoteles tot Kristeva, Oxford University Press, 2000.
• Megan Becker-Leckrone, Julia Kristeva And Literary Theory, Palgrave Macmillan, 2005.
• Sara Beardsworth, Julia Kristeva, Psychoanalyse en Moderniteit, Suny Press, 2004. (2006 Goethe Award Psychoanalytic Scholarship, finalist voor het beste boek gepubliceerd in 2004).
• Kelly Ives, Julia Kristeva: Kunst, Liefde, Melancholie, Filosofie, Semiotiek en Psychoanalyse, Crescent Moon Publishing Édition, 2010.
• Kelly Oliver, Ethiek, Politiek en Verschil in Julia Kristeva's Schrijven, Routledge Édition, 1993.
• Kelly Oliver, Reading Kristeva: Unraveling the Double-bind, Indiana University Press, 1993.
• John Lechte, Maria Margaroni, Julia Kristeva: Live Theorie , Continuum International Publishing Group Ltd, 2005.
• Noëlle McAfee, Julia Kristeva, Routledge, 2003.
• Griselda Pollock (Gastredacteur) Julia Kristeva 1966-1996, Parallax Issue 8, 1998.
• Anna Smith, Julia Kristeva: Lezingen van Exile en Estrangement, Palgrave Macmillan, 1996.
• David Crownfield, Body/Text in Julia Kristeva: Religie, Vrouwen, en Psychoanalyse, State University of New York Press, 1992.