Feminisme

Geschiedenis van het feminisme

Het woord "feminisme" komt van het Franse woord "féminisme". Deze medische term werd gebruikt om mannelijke vrouwen of mannen met vrouwelijke trekken aan te duiden. Toen het gebruik ervan populair werd in de Verenigde Staten van Amerika, werd het gebruikt om te verwijzen naar groepen vrouwen die "de uniciteit van de vrouw, de mystieke ervaring van het moederschap en de speciale zuiverheid van de vrouw beweerden".

Algemene geschiedenis

Het feminisme is begonnen met het idee dat vrouwen mensenrechten moeten krijgen. Dit idee werd naar voren gebracht door enkele filosofen in de 18e en 19e eeuw, zoals Mary Wollstonecraft en John Stuart Mill. Latere feministen in het begin van de 20e eeuw stelden ook dat vrouwen in een democratie zouden mogen stemmen. Veel vrouwen vonden dat ze mochten stemmen en er waren veel protesten. Deze vrouwen werden suffragettes genoemd. Zij streden namelijk voor algemeen kiesrecht, wat betekent dat iedereen mag stemmen. De suffragettes hielden veel protesten voor hun rechten. Sommige vrouwen pleegden zelfs zelfmoord om te laten zien hoe verkeerd het was dat ze niet konden deelnemen aan de politiek. Nadat vrouwen stemrecht hadden gekregen, werkte het feminisme eraan om de hele samenleving gelijker te maken voor vrouwen.

Niet alle vrouwelijke politici zijn door feministen verwelkomd, met Margaret Thatcher, Sarah Palin en Michele Bachmann als duidelijke voorbeelden.

Over het algemeen wordt erkend dat het feminisme "golven" kent, omdat verschillende periodes zich richten op verschillende aspecten van het feminisme, vaak voortbouwend op de ideeën van de golf daarvoor.

Eerste golf (ca. 1830 - begin 1900)

In technische termen kan de eerste golf van het feminisme eerder worden gedateerd om de vrouwenrechtenbewegingen van vóór de negentiende eeuw te omvatten. Met name de Franse Revolutie van 1789 wordt vaak gezien als het begin van de eerste roep om vrouwenrechten. Dit inspireerde Mary Wollstonecraft, wiens boek A Vindication of the Rights of Women in 1792 werd gepubliceerd. Het wordt algemeen erkend als een van de eerste belangrijke feministische werken. Het feminisme van de eerste golf wordt echter meestal gedateerd tussen het midden en het einde van de negentiende eeuw en begin 1900. Tijdens de eerste golf begonnen vrouwen zich te realiseren dat ze eerst politieke macht moesten verwerven voordat ze sociale verandering teweeg konden brengen. Deze golf richtte zich op het verkrijgen van stemrecht (algemeen kiesrecht). Later verschoof de aandacht naar seksuele, economische en reproductieve belangen.

Tijdens het interbellum ging de feministische beweging achteruit. Het antifeminisme was in opkomst en richtte zich op de kwestie van vrouwen en werk. Vrouwen werden 'overgehaald' om terug te keren naar hun traditionele rol in huis en hun oorlogsbanen op te geven. Er waren ook problemen binnen de georganiseerde gelederen van het feminisme zelf. De ideologieën en prioriteiten van bepaalde groepen veranderden. Sommigen vonden dat de gelijkheid met mannen was bereikt en verlegden hun aandacht naar de behoeften van de vrouw als vrouw, zoals de onderwerpen geboortebeperking, gezinstoelagen en beschermende wetgeving. Dit veroorzaakte de splitsing in de dominante groepen van het gelijkheidsfeminisme en het nieuwe feminisme. Nieuwe feministen richtten zich op de rol van de traditionele vrouw in huis en als moeder. Gelijkheidsfeministen moedigden vrouwen aan verder te kijken dan het huis en vochten voor gelijkheid met mannen in elk aspect van het leven. Gelijkheidsfeministen verzetten zich puur uit principe tegen beschermende wetgeving, zoals rijpingsverlof.

Het onderwerp beschermende wetgeving leidde uiteindelijk tot de tweedeling van het feminisme van de eerste golf. Feministen uit de middenklasse waren meestal tegen beschermende wetgeving, terwijl feministen uit de arbeidersklasse het grotendeels steunden. Deze breuk tussen het voorheen dominante gelijkheidsfeminisme en het opkomende nieuwe feminisme markeert het einde van de eerste feministische golf.

Tweede golf (jaren 1960-1980)

De tweede feministische golf wordt gekenmerkt door de opkomst van politieke belangen. Waar de eerste feministische golf zich bezighield met vrouwen op de arbeidsmarkt en met het recht op eigendom en stemrecht, streefde de tweede feministische golf naar 'bevrijding' van de patriarchale samenleving. De sleutel tot het feminisme van de tweede golf was de strijd over het vrouwenlichaam zelf - hoe het werd voorgesteld en de betekenis die aan de realiteit van biologische verschillen werd gehecht.

De beroemde verklaring van Simone de Beauvoir "Men wordt niet geboren, maar wordt een vrouw" leidde tot nieuwe gedachten over de manier waarop het geslacht werd gezien als een constructie, in plaats van als iets inherents.

Het feminisme van de tweede golf werd ook gekenmerkt door het problematiseren van gelijkheid. Er rezen vragen over wat het bereiken van gelijkheid zou opleveren, vanwege de maatschappelijke rollen die mannen en vrouwen nog steeds geacht werden te vervullen. Dit leidde tot de roep om extreme veranderingen om het weefsel zelf van de patriarchale samenleving te veranderen. Dit was het begin van de radicale, marxistische en socialistische feministische groeperingen. Het betekende ook een verschuiving in de politiek van het liberale feminisme, dat zich meer richtte op 'seksuele politiek', zoals het gezin, abortus, verkrachting, huiselijk geweld en seksualiteit.

Derde golf (jaren negentig - heden)

Het feminisme van de derde golf wordt over het algemeen beschreven als het feminisme van een jongere generatie die zowel het effect als de beperkingen van de ideologieën van het feminisme van de tweede golf erkent. Deze nieuwe generatie betoogt dat de omstandigheden die de aanleiding vormden voor het feminisme van de tweede golf niet meer bestaan en dat het feminisme daarom moet worden herzien om toepasbaar te zijn in de moderne tijd. Ook wordt gesteld dat het feminisme van de tweede golf te veel tegemoet kwam aan een kleine groep mensen, namelijk blanke, middenklasse, heteroseksuele vrouwen.

Derde golf feministen lijken grotendeels te zijn opgegroeid met het feminisme als een sterk concept in de samenleving, waardoor ze van jongs af aan zijn beïnvloed. Het wordt onderwezen op scholen en is ook prominent aanwezig in de media.

Derde golf feministen richten zich vooral op kwesties rond individuele zelfexpressie. Dit omvat hoe identiteit wordt gevormd en gecommuniceerd door zaken als uiterlijk, seksualiteit en intersectionaliteit. Het feminisme van de derde golf werd ook in het leven geroepen om een grotere groep mensen te omvatten, met erkenning van vrouwen met verschillende culturele achtergronden, religies, seksuele geaardheden, etniciteiten en capaciteiten, om er maar een paar te noemen.

Vierde golf (ca. 2008 - heden)

Sommigen zeggen dat er al een vierde golf van feminisme op komst is, ingegeven door de toename van de internetcultuur. Deze golf is vergelijkbaar met de derde golf, maar onderscheidt zich door meer geavanceerde technologie en bredere ideeën over gelijkheid. Deze golf is meer solidair met andere sociale rechtvaardigheidsbewegingen.

Het feminisme van de vierde golf gebruikt het internet en zijn "call-out"-cultuur om vrouwenhaat en seksisme in populaire media zoals televisie, literatuur, reclame, enz. aan te vechten. Dit heeft ertoe geleid dat bedrijven hun marketing aan vrouwen hebben aangepast om te voorkomen dat ze worden "uitgescholden".

Een ander onderdeel van het vierde golf feminisme is het bestaan van mensen die het woord feminisme verwerpen vanwege "aannames van gender binary en uitsluitende subtekst: 'For women only'".

In de 21e eeuw staan online gemeenschappen en steungroepen die zich richten op het masculinisme als tegenhanger van het feminisme bekend als de manosfeer. Masculinisme, gevoed door primordialistische ideologieën, heeft ook geleid tot een openlijk anti-feministische giftige cultuur die bekend staat als "incels" (onvrijwillig celibatair).

Vrouwen in de politiek

Er zijn vrouwen geweest die in de geschiedenis bij de politiek betrokken zijn geweest.

Historisch

Esther, Lady Godiva, Koningin Elizabeth, Catherine de Grote, en Jeanne d'Arc.

Moderne tijden

Vanaf 1960 zijn er veel vrouwen gekozen in hoge machtsposities, zoals die van premier. Sirimavo Bandaranaike was de eerste, gevolgd door Indira Gandhi, Golda Meir, Elisabeth Domitien en Margaret Thatcher. Dame Eugenia Charles hield het bijna 15 jaar vol, een record.

Soorten feminisme/feministische theorieën

Liberaal feminisme

Het liberale feminisme putte zijn kracht uit de diversiteit van het liberale denken na de Verlichting. De basis van het liberale feminisme is de nadruk op de kracht van het individu. Als iedereen individueel opkomt voor wat juist is, zullen discriminerende praktijken veranderen. Liberalen hechten ook waarde aan onderwijs en stellen dat gelijke scholing van mannen en vrouwen zal leiden tot gelijkheid in de samenleving. Liberale feministen zouden eerder het argument accepteren (tot op zekere hoogte) dat bepaalde posities in de samenleving (zoals thuis en op het werk) beter geschikt zijn voor de "traditionele" plaats van mannen en vrouwen.

Socialistisch of marxistisch feminisme

Socialistisch of marxistisch feminisme lijkt op elkaar omdat beide geloven dat revolutie het antwoord is op verandering. Ze leggen allebei een verband tussen sociale omstandigheden en kapitalisme en geloven dat de omverwerping van het huidige systeem de enige manier is om te krijgen wat je wilt. Net als liberale feministen erkennen socialistische of marxistische feministen dat mannen noodzakelijk zijn als onderdeel van de veranderingsbeweging.

Radicaal feminisme

Radicaal feminisme, met name in de VS, ontwikkelde zich uit de clusters burgerrechten en nieuw links. Radicale feministen hadden grotendeels genoeg van het door mannen gedomineerde linkse radicalisme en vormden de Women's Liberation Movement. Deze beweging werd opgericht om vrouwgerichte politiek te creëren en te ontsnappen aan de op mannen gerichte politiek. Zij geloofden dat dit alleen kon in een veilige ruimte voor alleen vrouwen, en dit leidde tot het beleid van separatisme waar het radicale feminisme het meest bekend om staat. Radicale feministen worden vaak verkeerd begrepen en gezien als "mannenhaters" vanwege de manier waarop hun vrouwgerichte politiek mannelijke inbreng lijkt te verwerpen.

Evangelisch feminisme

Het evangelisch feminisme of "christelijk feminisme" is ontstaan uit religieuze bewegingen. Evangelische feministen werken aan de bescherming en geestelijke hervorming van hen die dat nodig hebben, zoals vrouwen en kinderen van buiten de kerk. Deze feministen geloven dat iedereen gelijk is onder één God en streven ernaar die gelijkheid te brengen in de kerk en in hun individuele leven.

Gelijkheid feminisme

Gelijkheidsfeminisme is een onderafdeling van de feministische beweging. Het gelijkheidsfeminisme legt de nadruk op de overeenkomsten tussen de seksen op basis van het feit dat de capaciteiten van mannen en vrouwen niet te onderscheiden zijn van hun biologie. Deze vorm van feminisme moedigt het verbreden van de horizon aan, door vrouwen aan te moedigen verder te kijken dan hun huis. Het uiteindelijke doel is dat de seksen volledig gelijk zijn in elk deel van het leven.

Nieuw feminisme

Nieuw feminisme is een soortgelijke filosofie als gelijkheidsfeminisme. Het richt zich op hoe de verschillen tussen mannen en vrouwen elkaar aanvullen, in plaats van dat de biologie van het ene geslacht een superioriteit over het andere veroorzaakt. In tegenstelling tot het gelijkheidsfeminisme erkent het nieuwe feminisme de verschillende krachten en rollen die mannen en vrouwen hebben. Het nieuwe feminisme pleit voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen in hun individuele rol in de samenleving. Het basisconcept is dat de nadruk wordt gelegd op belangrijke verschillen die biologisch zijn in plaats van cultureel. Vrouwen moeten worden gesteund als draagsters van kinderen, zowel economisch als cultureel, maar deze rol mag hen niet worden opgedrongen. Het hoofddoel is het belang van vrouwen en mannen als individuen te benadrukken en dat zij in alle opzichten (juridisch, sociaal, economisch) gelijk moeten zijn, ondanks hun natuurlijke verschillen.

Wereldwijd feministisch denken

Global Feminist Thought is vooral de beweging van vrouwenrechten op wereldschaal. Vrouwen worden beïnvloed in verschillende gemeenschappen over de hele wereld en hebben gemeenschappelijke problemen waar ze dagelijks mee te maken hebben; meestal thuis of op het werk. Hoewel verschillende culturele locaties verschillende ervaringen hebben die hun ervaringen en percepties vormen, hebben ze gemeenschappelijke thema's. Mondiale feministen richten zich meestal op nationaliteit (zoals ras, geslacht en klasse) en zij helpen mensen in ontwikkelingslanden en derdewereldlanden, en pakken onderdrukking aan die is ontstaan door kolonialisme en imperialisme. Zij werkt aan het beëindigen van kapitalisme, imperialisme, seksisme en racisme, en aan het gelijkstellen van iedereen op wereldschaal. Ze moedigt feministen aan om de problemen waarmee ze geconfronteerd worden onder ogen te zien en hulp te zoeken, omdat ze niet de enigen zijn die dat probleem ondervinden.

Anti-feminisme

Schrijfsters als Camille Paglia, Christina Hoff Sommers, Jean Bethke Elshtain, Elizabeth Fox-Genovese en Daphne Patai verzetten zich tegen sommige vormen van feminisme, hoewel zij zich als feministen identificeren. Zij betogen bijvoorbeeld dat feminisme vaak vrouwenhaat en het verheffen van vrouwenbelangen boven die van mannen bevordert, en bekritiseren radicale feministische standpunten als schadelijk voor zowel mannen als vrouwen. Daphne Patai en Noretta Koertge betogen dat de term "anti-feministisch" wordt gebruikt om het academisch debat over gebreken van het feminisme, zoals gebrek aan intersectionaliteit en zichtbaar separatisme, het zwijgen op te leggen.

Kritiek

Aangegeven waarom sommige mensen niet van feminisme houden:

• Mensen houden niet van feminisme omdat ze denken dat vrouwen al gelijk of belangrijker zijn in de ogen van de wet. Philoandristen zeggen vaak dat de samenleving in het algemeen niet gelijk is voor mannen en een versie daarvan is wat vrouwen ervaren. Critici zeggen dat basisprincipes als gelijkheid en gelijkwaardigheid in uitkomst (egalitair humanisme) een strevende factor is bij mannen net als bij vrouwen.
• Een analyse van feministische theorieën suggereert dat het onderwerp in het midden tot hoog niveau neerkomt op agressieve vrouwenhaat met haar separatistische en andere standpunten (extremisme) in plaats van op samenwerking of steun. Sommigen zeggen dat dit tot uiting komt in rechten bij voogdij en echtscheiding. Filogynisten zeggen dat dit slechts de giftige kant van de zaak is.
• Het niveau van binair denken met verkeerde attributies wordt als een factor beschouwd. Enkele voorbeelden zijn: Vrouwen die niet als gelijkwaardig aan mannen worden beschouwd vanwege biologische verschillen, de antithetische miskenning tussen vrouwen: blanke versus gekleurde vrouwen, Privilege theorie: het negeren van het bestaan van ableism onder mannen als onder vrouwen (Angela Merkel, Melinda Gates, Oprah Winfrey, Tarja Halonen, etc.), het beschouwen van vrouwen als algemeen zwak en het afdwingen van empowerment, etc. Enkele sociale gebieden waar deze worden versterkt: de behandeling en rol van vrouwen in het leger, de ontzegging van de wijding van vrouwen in kerken (Efeziërs 5:21), en partijdig beleid gebaseerd op en gebonden aan gebeurtenissen uit het verleden.
• Volgens sommigen ontkent het feminisme de kracht van de vrouw via moeder- en zorgaspecten, of ontmoedigt het deze aspecten door ze gelijk te stellen aan zwakte of slavernij.
• Volgens sommigen is het feminisme een toonbeeld van existentiële crisis tussen matriarchale en patriarchale systemen. Het wordt weerspiegeld in het radicale feminisme dat bevrijding definieert als een succesvolle totalitaire en krachtige omverwerping van aloude tradities, religieuze overtuigingen, genderrollen, relaties, maatschappij, cultuur, macht, gezagsdynamiek en economische structuren.
• Sommige theoretici zijn van mening dat bewuste en onbewuste vooroordelen in de mens welig tieren (training in onbewuste vooroordelen), dat dergelijke toestanden van onderdrukking gemeengoed zijn en dat het inzicht om ze in destructieve vormen een halt toe te roepen is waar het bij gelijkheid om zou moeten gaan.
• Sommige mensen zeggen dat het feminisme vanuit haar ondersteunende aard wordt vervormd en gebruikt voor propaganda, zoals heteroseksualiteit is opsluiting en uitgesproken vrouwelijke seksualiteit wordt alleen bevrijd door celibaat, auto-erotiek of lesbianisme.

Verwante pagina's

• Marie Stopes
• Valerie Solanas
• Seksisme
• Een bevestiging van de rechten van de vrouw
• Abortus
• Lesbische
• Seksuele intimidatie
• Pornografie
• Prostitutie
• Vrouwenrechten
• Zwart feminisme
• Vet feminisme