Vladimir Stasov

Zijn leven

Stasovs vader was architect. Stasov studeerde in 1843 af aan de School voor Jurisprudentie. In 1847 begon hij zijn carrière als muziekcriticus. Hij gaf veel steun aan Glinka die muziek probeerde te componeren die het Russische nationalisme weerspiegelde. In 1856 kwam een groep van vijf componisten vaak samen om ideeën over muziek te bespreken. Stasov noemde deze groep Moguchaya kuchka ("De Machtige Handvol"). De oudste van de groep was Balakirev, die als een leider en leraar voor de anderen fungeerde. De andere vier waren Moesorgski, Cui, Borodin en Rimski Korsakov. Zij hadden heel andere ideeën over muziek dan Anton Rubinstein, de componist die het Petersburgse Conservatorium had opgericht. Rubinstein vond dat Russische componisten als Glinka allemaal amateurs waren en dat muziek onderwezen moest worden zoals dat in Duitsland gebeurde. Stasov en Balakirev waren erg boos over zijn opvattingen. Zij begonnen een Vrije Muziekschool als rivaal van het Conservatorium. Zij wilden dat de muziek een afspiegeling zou zijn van Russische volkszang, dans en het luiden van Russische kerkklokken.

Stasov gaf veel aanmoediging aan Russische componisten en opperde ideeën voor composities bij hen. Het is aan zijn suggesties te danken dat vele grote Russische opera's werden gecomponeerd: Borodins Prins Igor, Moesorgski's Boris Godoenov, Rimski-Korsakovs Het verhaal van tsaar Saltan, Sadko en Het meisje van Pskov en Tsjaikovski's De Tempest en Manfred. Stasov schreef biografieën van de componisten Glinka, Dargomizjski, Musorgski en Borodin.

Stasov schreef op een interessante manier, waardoor de lezer enthousiast werd over het onderwerp. Hij sprak veel over 'nationalisme' en 'realisme'. 'Nationalisme' betekende dat het dagelijkse leven van het Russische volk weerspiegeld moest worden. Hij moedigde schilders als Repin, Kramskoi, Vasnetsov en Antokolsky aan om het leven van het Russische volk te schilderen in plaats van klassieke of bijbelse onderwerpen die populair waren bij Europese kunstenaars. Hij werd in 1859 lid van de Keizerlijke Academie van Kunsten en bleef daar, zelfs toen hij betere banen kreeg aangeboden, omdat hij vond dat de Academie hem de vrijheid gaf om zijn gedachten te uiten. In 1900 werd hij benoemd tot erelid van de Russische Academie van Wetenschappen, samen met de grote romanschrijver Leo Tolstoj.