De plaats van de mens in de natuur
Evidence as to Man's Place in Nature is een boek uit 1863 van Thomas Henry Huxley, waarin hij bewijzen geeft voor de evolutie van mens en aap uit een gemeenschappelijke voorouder.
Het was het eerste boek gewijd aan het onderwerp van de menselijke evolutie, en besprak veel van het anatomische en andere bewijsmateriaal. Gesteund door dit bewijs, stelde het boek dat evolutie even volledig van toepassing was op de mens als op al het andere leven.
Voorlopers van het idee
In de 18e eeuw hadden Linnaeus en anderen de mens geclassificeerd als primaat, maar zonder evolutionaire conclusies te trekken.
Het was Lamarck, de eerste die een coherente evolutietheorie ontwikkelde, die de menselijke evolutie in deze context besprak.
Robert Chambers in zijn anonieme Vestiges maakte het ook duidelijk.
Het boek kwam vijf jaar nadat Charles Darwin en Alfred Russel Wallace hun theorie van evolutie door middel van natuurlijke selectie bekend hadden gemaakt, en vier jaar na de publicatie van Darwins Origin of Species. In de Oorsprong had Darwin bewust vermeden de menselijke evolutie aan te pakken, op een zin na: "Licht zal worden geworpen op de oorsprong van de mens en zijn geschiedenis". Darwins vervolg kwam acht jaar later, met The Descent of Man, and Selection in relation to Sex (1871).
Inhoud en structuur van het boek
Hoofdstukken
I. Over de natuurlijke geschiedenis van de mensachtige apen p1-56. Dit bevat een samenvatting van wat destijds bekend was over de mensapen.
II. Over de verhouding van de mens tot de lagere dieren p57-112. Dit hoofdstuk en zijn addendum bevatten het meeste controversiële materiaal, en zijn vandaag de dag nog steeds belangrijk.
Addendum: Een beknopte geschiedenis van de controverse over de hersenstructuur van de mens en de apen p113-118.
III. Over enkele fossiele resten van de mens p119-159. Er waren een neanderthaler-schedelkap en andere botten gevonden, en diverse resten van vroege Homo sapiens. Huxley vergelijkt deze resten met bestaande mensenrassen.
