Marais des Cygnes bloedbad

Achtergrond

In 1854 begon met de goedkeuring van de Kansas-Nebraska Act een beleid dat bekend staat als volkssoevereiniteit in de Verenigde Staten. Het stond de kolonisten in het Kansas-gebied toe om bij volksstemming te beslissen of Kansas als slaaf of als vrije staat tot de Verenigde Staten zou worden toegelaten. Dit leidde ertoe dat activisten van beide kanten van de zaak Kansas binnenstroomden om te proberen de uitkomst te beïnvloeden. Het leidde tot een periode van geweld die doorging tot in de Amerikaanse Burgeroorlog.

In Lynn County begonnen de problemen tussen kolonisten uit de vrijstaat en pro-slavernij in ongeveer 1856. Dit was toen een grote groep pro-slavernij zuiderlingen door het gebied kwam en eigendommen vernielde en kolonisten uit de vrijstaat veroverde. Een van degenen die ontsnapte aan de Zuiderlingen was James Montgomery. Hij werd de leider van de vrije-staatskolonisten in het gebied dat Jayhawkers heet. Verschillende ontmoetingen tussen de twee groepen gingen door tot 1857 toen James H, Lane een compagnie van vrijstaatsmannen bijeenbracht om de pro-slavernijtroepen in Kansas en West-Missouri lastig te vallen. Toen Lane's compagnie werd ontbonden, nam James Montgomery het over. Hij beval de pro-slavernij leiders het graafschap te verlaten. Velen vertrokken en keerden terug naar Missouri. Charles A. Hamilton was iemand die Kansas verliet, maar met bittere gevoelens. Hamilton riep een vergadering bijeen in Papinville, Missouri om mannen te halen voor een invasie van Kansas. Er werd besloten dat ze de kolonisten die in Lynn County wonen zouden elimineren.

Plaats van het bloedbad van 1858 in Marais des Cygnes, in het graafschap Linn, Kansas.

Het bloedbad

Hamilton's groep van ballingen plus ongeveer 17 Missourians reed terug in Kansas. Ze stopten bij de dorpswinkel en met getrokken geweren ontwapenden ze de klanten en bonden ze hun handen vast. Hamilton nam een lijstje uit zijn zak en las de namen voor. Een voor een werden de mannen op de lijst uit hun hutten of velden gehaald. De dorpssmid had zich met een jachtgeweer tegen de schurken verzet en werd niet meegenomen. De elf die ze wel gevangen hadden, werden naar een goot geleid die in de Marais des Cygnes stroomde. Ze stonden in de goot opgesteld als voor een vuurpeloton. Een Missouriaan liet zijn geweer zakken en zei dat hij "niets te maken zou hebben met zo'n zaak als deze". Hamilton gaf toen het bevel om te vuren. De elf mannen vielen op de grond. Toen haalde Hamilton de lichamen uit elkaar en draaide ze om met zijn laars. Hij schoot in het hoofd met zijn pistool. Vijf van de mannen werden gedood en vijf raakten ernstig gewond. Eén ontsnapte ongedeerd door te doen alsof hij dood was. Andere Missourians gingen door de zakken van de mannen die verondersteld werden allemaal dood te zijn. Uiteindelijk reden ze allemaal in verschillende richtingen om het moeilijker te maken hen te volgen.

Sarah Read, de vrouw van dominee Samuel Read, een van de gevangengenomen, volgde Hamilton's mannen snel te voet. Ze vond de slachtoffers en gaf hulp aan degenen die nog in leven waren. Het woord van het bloedbad verspreidde zich snel en de vrijbuiters haastten zich naar het dorp om de gewonden te helpen en de doden te begraven. Snel begonnen Montgomery's Jayhawkers de bende te volgen, maar konden ze niet vinden. Ondertussen zocht Sarah Read de hele nacht naar haar man. Hij was weg gekropen nadat hij was neergeschoten. Ze ontdekte hem de volgende ochtend, nog in leven. Hij werd "Predikant Read" genoemd en overleefde het bloedbad.

Aftermath

De gruweldaad kreeg veel aandacht in het Noorden. De moorden werden door Missourianen en Zuiderlingen als voorbeeld van georganiseerde uitroeiing getoond. De details van de moorden stonden in elke krant en werden in bijna elk huis gelezen.

John Brown kwam eind juni naar het dorp. In 1856 had Brown een eigen bloedbad geleid, het Pottawatomie-bloedbad, tegen vijf pro-slavendrijvers en jongens. Hij bouwde een blokhut van twee verdiepingen hoog met een bron binnenin voor water. De smid, Eli Snider, was eigenaar van het land. Hij verkocht het later aan Charles C. Hadsall, een vriend van Brown. Brown en zijn mannen bleven in het fort tot het einde van de zomer. Toen lieten ze het aan Hadsall over om het bemand te houden.

Hamilton is nooit gevangen genomen. Tijdens de Burgeroorlog diende hij als Kolonel in het Confederale Leger van Noord-Virginia... Een, een Charles Matlock, werd gearresteerd voor de misdaad, maar hij ontsnapte later. Slechts één werd voor het gerecht gebracht. William Griffith werd gearresteerd in 1863, berecht voor moord en op 30 oktober 1863 werd hij opgehangen.

Whittiergedicht

De dichter en abolitionist, John Greenleaf Whittier, schreef enkele maanden later een gedicht over het bloedbad en publiceerde het in het Atlantisch maandblad:

Een BLUSH als van rozen

Waar de roos nooit groeide!
Grote druppels op het trosgras,
maar niet van de dauw!
Een vlekje in de zoete lucht Voor
wilde bijen om te mijden!
Een vlek die nooit
in de zon
zal uitbloeien
!

Terug, ros van de prairies!
Zoete zangvogel, vlieg terug!
Wiel hierheen, kale gier!
Grijze wolf, roep uw roedel!
De vuile menselijke gieren hebben
zich tegoed gedaan en zijn gevlucht.
De wolven van de BorderHave
zijn uit de dood
gekropen.

Uit de schouwen van hun hutten,
de velden van hun maïs,
ongewapend en ongewapend,
de slachtoffers werden gescheurd,
de wervelwind van de moord, kwam
omhoog en veegde op naar
de lage, rietgekleurde veengronden,
het moeras van de Zwaan.

Met een tevergeefs pleidooi voor barmhartigheidGeen
stevige knie was krom;
In de monden van de
gewerenRechtsmenselijk keken ze.
Hoe verbleekt de meizonigheid,
O Marais du Cygne!
Op de dood voor het sterke leven,
Op rood gras voor groen!

In de huizen van hun opvoeding,
Maar warm met hun leven,
Wacht de doden alleen,
Arme kinderen en vrouwen!
Doof het rode smederijvuur,
de smid zal niet komen,
maak de bruine ossen los,
de ploeger ligt stom'.

Wind langzaam uit het Moeras van de Zwaan,
O troosteloze dodentrein,
Met geperste lippen als bloedeloze
lippen van de gedode!
Kus de jonge oogleden,
maak de grijze haren glad,
laat de tranen de vloeken doven die
door je gebeden branden.

Sterke mannen van de prairies,
rouwende slagman en wild!
Jammeren, troosteloze vrouw!
Huilen, vaderloos kind!
Maar het graan van God ontspringt uit
as,
en de kroon van zijn oogst is
leven uit de dood.

Niet tevergeefs op de wijzerplaat. De
schaduw beweegt mee,
om de grote contrasten van
goed en kwaad
aan te wijzen
.
Vrije huizen en vrije altaren,
vrije prairie en vloed
.

Op de lateien van KansasDat het
bloed niet zal drogenHennen
zal de slechte engel
onschadelijk zijn;
Van nu af aan tot de zonsondergang,
Ongecontroleerd op haar weg,
Zal de vrijheid de
mars van de dag
volgen
.