Olaf I van Noorwegen
Olaf I Tryggvason (ca. 968-1000) was de koning van Noorwegen van 995 - 1000. Hij begon zijn carrière als Viking in ballingschap. Hij was een wrede koning die zijn volk het christendom opdrong.
Standbeeld van Olaf I in het centrum van Trondheim
Biografie
Olaf was de zoon van koning Tryggve Olafsson van Noorwegen en kleinzoon van Harald Fairhair, de eerste koning van heel Noorwegen. Volgens de overlevering wilde Gunhild, de vrouw van Eric Bloodaxe, hem laten vermoorden. In plaats daarvan werden hij en zijn moeder als slaven verkocht. Toen ze werden bevrijd, belandde hij in Rusland waar hij opgroeide. Hij voerde het bevel over de huurlingen van Vladimir de Grote in Kiev. In 985 leidde hij zijn Vikingen door de Oostzee bij een aanval op de Britse eilanden. Hij won de Slag bij Maldon in 991. Hij en Sweyn Forkbeard, de twee leiders, kregen van de Engelsen een betaling van 10.000 pond (4.500 kg) geld (in goud en zilver). Volgens de Angelsaksische kroniek aanvaardde hij het christelijk geloof vlak na een mislukte aanval op Londen in 994. Rijk, pas bekeerd en met veel volgelingen besloot hij terug te keren naar Noorwegen om het christendom te verspreiden.
In de herfst van 995 kwam hij aan in Noorwegen. Hij werd geaccepteerd als koning en begon met de bekering van het volk tot het nieuwe christelijke geloof. Olaf deed dit met geweld. Hij plunderde en verbrandde heidense tempels. Hij dwong hele gemeenschappen om christen te worden of te sterven. Maar veel van zijn heidense onderdanen verkozen de dood boven het opgeven van hun geloof. Uiteindelijk, in het jaar 1000, bundelden zijn vijanden hun krachten, vielen hem aan en doodden hem op een plaats genaamd "Svolder".
