Zelfmoordrisicobeoordeling
Een zelfmoordrisicobeoordeling (SRA) wordt gebruikt om het zelfmoordrisico van een individu te bepalen (hoe groot de kans is dat hij of zij zelfmoord pleegt). Dit is een zeer belangrijke eerste stap in het helpen van een persoon die denkt aan zelfmoord. Het kan het beste gedaan worden door een professional in de geestelijke gezondheidszorg, zoals een counselor. Een goede, volledige risicobeoordeling kan ertoe leiden dat iemand de behandeling en hulp krijgt die hij nodig heeft, wat de zelfmoordsymptomen kan verminderen of beëindigen.
Het eerste deel van een SRA is een gesprek met een arts - of een andere getrainde medewerker in de geestelijke gezondheidszorg - die specifieke vragen stelt over wat de persoon denkt, hoe hij zich voelt en wat er in zijn leven gebeurt. (Dit wordt een klinisch interview genoemd).
In het tweede deel van de SRA wordt gebruik gemaakt van een of meer tests waarvan is aangetoond dat ze het risico op zelfdoding meten. Deze tests worden "schalen" genoemd. Een weegschaal is een manier om iets te meten. Sommige van deze schalen zijn zeer betrouwbaar gebleken, zoals de Suicidal Affect-Behavior-Cognition Scale (SABCS) en de Columbia-Suicide Severity Rating Scale (C-SSRS).
Een zelfmoordrisicobeoordeling is niet altijd volledig juist over het zelfmoordrisico van een persoon. Toch geeft het meestal een risicoscore die nuttig is voor het maken van belangrijke beslissingen over welke behandeling de persoon nodig heeft.
Het risico op zelfmoord kan in de loop van de tijd veranderen. Het kan om verschillende redenen hoger of lager worden. De behandeling (zoals counseling of medicijnen) kan bijvoorbeeld werken, waardoor de persoon zich beter voelt, of niet werken. Of het leven van de persoon kan op een goede of slechte manier veranderen (ze kunnen bijvoorbeeld een baan krijgen of verliezen, naar een nieuwe school gaan, een vriendje of vriendinnetje krijgen, of het uitmaken met een vriendin).
Omdat het risico op zelfdoding in de loop van de tijd kan veranderen, moet de zelfmoordrisicobeoordeling meer dan eens worden uitgevoerd terwijl de persoon in behandeling is. Als de persoon in het ziekenhuis voor behandeling is, moet dit worden gedaan voordat hij naar huis wordt gestuurd.
Een zelfmoordrisicobeoordeling kan belangrijk zijn om het leven van een suïcidale persoon te helpen redden. Maar een artikel in een tijdschrift genaamd Suicide & Life-Threatening Behavior, geschreven in 2012, zegt dat MRA's vaak niet worden gedaan, en dat veel medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg weinig of geen training hebben in het maken van een zelfmoordrisicobeoordeling.
Ziekenhuizen, artsen en hulpverleners kunnen worden aangeklaagd voor een verwaarloosbare dood als een suïcidale persoon naar hen toe gaat voor hulp, maar ze hebben nooit een zelfmoordrisicoanalyse gedaan. Een verwaarloosbare dood betekent dat het ziekenhuis, de dokter of de hulpverlener niet iets heeft gedaan wat ze moesten doen, en daardoor is een persoon gestorven.
Zelfmoordbeoordeling Vijfstapsgewijze evaluatie en triage
Klinisch interview Een belangrijk onderdeel van een zelfmoordrisicobeoordeling is een klinisch interview. Dit is wanneer een arts of een ander gekwalificeerd persoon praat met de persoon die hulp nodig heeft en vragen stelt over hoe het met hem of haar gaat.
Zelfmoordrisico na zelfverwonding
Recente zelfverwonding kan ook aanwijzingen geven over het risico op zelfmoord. Wanneer een persoon zichzelf opzettelijk pijn doet, wordt dit zelfbeschadiging (of zelfverwonding) genoemd. Belangrijke vragen om te stellen kunnen bijvoorbeeld zijn:
- Vragen over de periode van 24 uur vlak voor de persoon die zichzelf schade heeft toegebracht
- Welke gebeurtenissen hebben geleid tot de zelfverwonding?
- Heeft de persoon de zelfverwonding gepland? Als ze dat hebben gedaan, hoeveel?
- Vragen over de zelfbeschadiging
- Hoe gevaarlijk was de zelfbeschadiging? Zou het de persoon kunnen hebben gedood?
- Wat dacht de patiënt dat er zou gebeuren na de zelfverwonding? Wilden ze sterven?
- Heeft die persoon zijn zelfverwonding verborgen om te voorkomen dat iemand hem zou tegenhouden?
- Heeft de persoon om hulp gevraagd voor of na de zelfverwonding?
- Wat was de persoon die dacht, voelde en deed toen hij of zij zichzelf beschadigde?
- Voelde de persoon zich nog depressiever, boos of van streek dan gewoonlijk?
- Was de persoon die alcohol dronk of drugs gebruikte toen hij of zij zichzelf beschadigde?
Als dezelfde gebeurtenissen, gedachten, gevoelens en andere dingen die tot de zelfverwonding hebben geleid, zich opnieuw voordoen, is de kans groter dat de persoon opnieuw zelfverwonding oploopt of zelfmoord pleegt.12
Rechten van de patiënt
Wanneer patiënten om hulp vragen of zelfs zichzelf schade toebrengen, hebben ze nog steeds rechten. Soms kunnen zelfmoordrisicoanalyses de rechten van patiënten aan de orde stellen. Ze kunnen ook een conflict veroorzaken tussen de rechten van de patiënt en de bevoegdheden van de artsen, de beroepsbeoefenaren in de geestelijke gezondheidszorg en de wet.
Veel staatswetten in de Verenigde Staten zeggen bijvoorbeeld dat iemand gedwongen kan worden om naar het ziekenhuis te gaan, zelfs als hij niet wil gaan, als een dokter of een medewerker in de geestelijke gezondheidszorg zegt dat hij suïcidaal is. Een voorbeeld hiervan is de Florida Mental Health Act van 1971. In sommige staten kan de persoon lichamelijk beperkt worden (bijvoorbeeld vastgebonden aan een ziekenhuisbed) als hij probeert het ziekenhuis te verlaten. Sommige staten staan ook toe dat paramedici en artsen chemische dwangmaatregelen geven (medicijnen om de persoon te laten meewerken of om erg moe te zijn), zelfs als de patiënt deze medicijnen niet wil hebben.
Als het ziekenhuis na een kort verblijf in het ziekenhuis (meestal 3 werkdagen) van mening is dat de persoon nog steeds een risico voor zichzelf is, kan hij of zij een rechtbank vragen om een civiele verbintenis aan te gaan. Als een rechter akkoord gaat, zal de rechter de persoon bevelen om voor een veel langere tijd (meestal maanden) in het ziekenhuis te blijven. De persoon heeft geen recht om het ziekenhuis te verlaten.
Dit betekent dat in veel gevallen, als een arts of geestelijke gezondheidsprofessional zegt dat een persoon suïcidaal is, die persoon kan verliezen:
- Hun recht om te beslissen of ze naar het ziekenhuis gaan...
- Hun recht om te beslissen wat voor medische behandeling ze wel of niet willen...
- Hun recht op vrijheid
In het geval van mensen die mogelijk zelfmoordneigingen hebben, ziet de wet de bevoegdheden van de artsen en de beroepsbeoefenaren in de geestelijke gezondheidszorg belangrijker dan de rechten van de patiënt.
Vragen en antwoorden
V: Wat is een zelfmoordrisicobeoordeling?
A: Een zelfmoordrisicobeoordeling (SRA) is een evaluatie die wordt gebruikt om te bepalen hoe waarschijnlijk het is dat iemand zichzelf van het leven berooft. Het wordt meestal uitgevoerd door een professional uit de geestelijke gezondheidszorg, zoals een hulpverlener, en kan leiden tot een behandeling die suïcidale symptomen kan verminderen of beëindigen.
V: Wat zijn de twee delen van een SRA?
A: Het eerste deel van een SRA bestaat uit een gesprek met een arts of een andere getrainde geestelijke gezondheidswerker die specifieke vragen stelt over wat de persoon denkt en voelt, en wat er gaande is in zijn leven (bekend als een klinisch interview). Het tweede deel omvat het gebruik van een of meer tests die het zelfmoordrisico meten, de zogenaamde "schalen". Voorbeelden hiervan zijn de Suicidal Affect-Behavior-Cognition Scale (SABCS) en de Columbia-Suicide Severity Rating Scale (C-SSRS).
V: Is een SRA altijd accuraat?
A: Nee, het geeft niet altijd een exacte indicatie van iemands zelfmoordrisico. Maar meestal geeft het een nuttige score voor het nemen van beslissingen over noodzakelijke behandelingen.
V: Hoe vaak moet een SRA worden uitgevoerd?
A: Een SRA moet meer dan eens worden gedaan terwijl de persoon in behandeling is als zijn risiconiveau in de loop der tijd verandert door factoren als nieuwe kansen op werk, het aangaan/beëindigen van relaties enz. Bovendien, als ze in het ziekenhuis worden behandeld, moet het worden voltooid voordat ze naar huis worden gestuurd.
V: Waarom hebben sommige medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg weinig training in het uitvoeren van SRA's?
A: Volgens een artikel uit 2012 in het tijdschrift Suicide & Life-Threatening Behavior zijn veel medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg onvoldoende opgeleid voor het uitvoeren van SRA's.
V: Wat gebeurt er als ziekenhuizen, artsen of hulpverleners geen SRA uitvoeren wanneer dat nodig is?
A: Als ziekenhuizen, artsen of hulpverleners nalaten een SRA uit te voeren wanneer dat nodig is, kunnen zij worden aangeklaagd wegens dood door nalatigheid als de suïcidale persoon daarheen gaat voor hulp, maar deze beoordeling nooit heeft gekregen. Dood door nalatigheid betekent dat er iets niet is gedaan wat wel vereist was en dat iemand daardoor is overleden.
