Gemenebest van de Filipijnen

Namen

Het Filippijnse Gemenebest stond ook bekend als het Gemenebest van de Filippijnen, of gewoon als het Gemenebest. Het had officiële namen in Malasariling Pamahalan ng Pilipinas (pɪlɪˈpinɐs) en Mancomunidad Filipina (fɪlɪˈpinɐ). In de grondwet van 1935 wordt Filippijnen de verkorte naam van het land genoemd en worden de Filippijnse eilanden alleen gebruikt om te verwijzen naar de status en de instellingen van vóór 1935. Onder het vorige regime, dat het meest formeel bekend stond als het Territorium van de Filippijnse Eilanden, hadden beide termen een officiële status.

Structuur

Het Filippijnse Gemenebest had een eigen grondwet, die van kracht bleef tot 1973, en was zelfbesturend, hoewel het buitenlands beleid en militaire zaken onder de verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten zouden vallen, en voor bepaalde wetgeving de goedkeuring van de Amerikaanse president vereist was.

De regering had een zeer sterke president, één nationale assemblee en een hooggerechtshof, die geheel uit Filippino's bestonden, en een gekozen resident-commissaris in het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten (zoals Puerto Rico dat tegenwoordig ook heeft). Een Amerikaanse Hoge Commissaris en een Amerikaanse militaire adviseur maakten ook deel uit van de regering, terwijl een veldmaarschalk de leiding had over het Filippijnse leger.

In 1939-40 werd, na een grondwetswijziging, een Hoger en Lager Congres, bestaande uit een Filippijnse Senaat en een Huis van Afgevaardigden, in ere hersteld ter vervanging van de Nationale Vergadering.

Geschiedenis

Start

Het Amerikaanse territoriale bestuur, of Insular Government, stond vóór 1935 onder leiding van een gouverneur-generaal die werd benoemd door de president van de V.S. In december 1932 nam het Amerikaanse Congres de Hare-Hawes-Cutting Act (Eerste Filippijnse Onafhankelijkheidswet) aan met als uitgangspunt de Filippijnen onafhankelijkheid te verlenen. De wet voorzag onder meer in het reserveren van een aantal militaire en marinebases voor de Verenigde Staten, en in het opleggen van tarieven en quota op Filippijnse exportproducten. President Herbert Hoover sprak zijn veto uit over het wetsvoorstel, maar het Amerikaanse Congres nam het in 1933 over en keurde het wetsvoorstel goed. Het wetsvoorstel stuitte echter op verzet van de toenmalige Filippijnse senaatsvoorzitter Manuel L. Quezon en werd ook door de Filippijnse senaat verworpen.

Dit leidde tot de invoering en goedkeuring van een nieuw wetsontwerp, de Tydings-McDuffie Act, of Filippijnse Onafhankelijkheidswet, die de oprichting van het Gemenebest van de Filippijnen mogelijk maakte met een periode van 10 jaar van vreedzame overgang naar volledige onafhankelijkheid. Het Gemenebest werd officieel ingehuldigd op 15 november 1935.

Op 30 juli 1934 werd in Manilla een grondwettelijke conventie bijeengeroepen. Op 8 februari 1935 werd de grondwet van de Republiek der Filippijnen goedgekeurd door de conventie met een meerderheid van 177 tegen 1. De grondwet werd op 23 maart 1935 goedgekeurd door President Franklin D. Roosevelt en op 14 mei 1935 door de bevolking geratificeerd.

In oktober 1935 werden Filippijnse presidentsverkiezingen gehouden. Onder de kandidaten bevonden zich de voormalige president Emilio Aguinaldo, de leider van de Filippijnse Onafhankelijke Kerk, Gregorio Aglipay, en anderen. Manuel L. Quezon en Sergio Osmeña van de Nacionalistische Partij werden als winnaars uitgeroepen en wonnen respectievelijk de zetels van president en vice-president.

De Gemenebestregering werd ingehuldigd op de ochtend van 15 november 1935, tijdens plechtigheden op de trappen van het oude Congresgebouw in Manilla. Het evenement werd bijgewoond door een menigte van ongeveer 300.000 mensen.

Voor de Tweede Wereldoorlog

De nieuwe regering begon met een ambitieus beleid voor de opbouw van de natie ter voorbereiding op economische en politieke onafhankelijkheid. Deze omvatten nationale defensie (zoals de National Defense Act van 1935, die een dienstplicht in het land organiseerde), meer controle over de economie, de vervolmaking van democratische instellingen, hervormingen in het onderwijs, verbetering van het vervoer, de bevordering van plaatselijk kapitaal, industrialisatie, en de kolonisatie van Mindanao.

Onzekerheden, vooral in de diplomatieke en militaire situatie in Zuidoost-Azië, in de mate van betrokkenheid van de V.S. bij de toekomstige Republiek der Filippijnen, en in de economie als gevolg van de Grote Depressie, bleken echter grote problemen te zijn. De situatie werd verder gecompliceerd door de aanwezigheid van agrarische onrust, en door de machtsstrijd tussen Osmeña en Quezon, vooral nadat Quezon na een termijn van zes jaar herkozen mocht worden.

Een goede evaluatie van de doeltreffendheid of mislukking van het beleid is moeilijk vanwege de Japanse invasie en bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Wereldoorlog II

Japan lanceerde een verrassingsaanval op de Filippijnen op 8 december 1941. De regering van het Filippijnse Gemenebest nam het Filippijnse leger op in het U.S. Army Forces Far East, dat zich zou verzetten tegen de Japanse bezetting. Manilla werd tot open stad verklaard om vernietiging te voorkomen, en werd op 2 januari 1942 door de Japanners bezet. Ondertussen gingen de gevechten tegen de Japanners door op het schiereiland Bataan, Corregidor en Leyte, tot de definitieve overgave van de Amerikaans-Philippijnse strijdkrachten in mei 1942.

Quezon en Osmeña werden door troepen van Manilla naar Corregidor geëscorteerd, en later vertrokken zij naar Australië en vervolgens naar de V.S. Daar zetten zij een regering in ballingschap op, die deelnam aan de Pacific War Council en aan de Verklaring van de Verenigde Naties. Tijdens deze ballingschap werd Quezon ziek door tuberculose, en later overleed hij daaraan. Osmeña verving hem als president.

Ondertussen organiseerde het Japanse leger een nieuwe regering op de Filippijnen, de Tweede Filippijnse Republiek, die onder leiding stond van president José P. Laurel. Deze regering werd uiteindelijk zeer impopulair.

Op de Filippijnen werd het verzet tegen de Japanse bezetting voortgezet. Daartoe behoorde de Hukbalahap ("Volksleger tegen de Japanners"), die uit 30.000 gewapende mensen bestond en een groot deel van Centraal-Luzon onder controle had. Ook resten van het Filippijnse leger vochten tegen de Japanners door middel van guerrillaoorlogvoering, en met succes, want op 12 na werden alle 48 provincies bevrijd.

Het leger van de Amerikaanse generaal Douglas MacArthur landde op 20 oktober 1944 op Leyte, en zij werden allen verwelkomd als bevrijders, samen met de Filippijnse troepen van het Gemenebest toen andere amfibische landingen spoedig volgden. De gevechten gingen door in afgelegen uithoeken van de Filippijnen, tot de overgave van Japan in augustus 1945, die op 2 september in de Baai van Tokio werd ondertekend. Naar schatting vielen er op de Filippijnen een miljoen slachtoffers en Manilla werd zwaar beschadigd toen bepaalde Japanse troepen weigerden de stad te verlaten (tegen hun orders van het Japanse opperbevel in).

Na de oorlog in de Filippijnen werd het Filippijnse Gemenebest hersteld, en begon een overgangsperiode van een jaar ter voorbereiding op de onafhankelijkheid. In april 1946 volgden verkiezingen, waarbij Manuel Roxas als eerste president van de onafhankelijke Republiek der Filippijnen en Elpidio Quirino als vice-president werden gekozen. Ondanks de jarenlange Japanse bezetting werden de Filippijnen precies zoals gepland een decennium eerder, op 4 juli 1946, onafhankelijk.

Onafhankelijkheid

Het Gemenebest eindigde toen de V.S. de Filippijnse onafhankelijkheid op 4 juli 1946, zoals gepland, erkenden. De economie bleef echter afhankelijk van de V.S. Dit was het gevolg van de Bell Trade Act, ook bekend als de Filippijnse Handelswet, die een voorwaarde was voor het ontvangen van oorlogsherstel-subsidies van de Verenigde Staten.

Generaal MacArthur en president Osmeña keren terug naar de Filippijnen.


Manuel L. Quezon op bezoek bij Franklin D. Roosevelt in Washington, D.C. toen hij in ballingschap was


23 maart 1935 : Constitutionele Conventie. Zittend, van links naar rechts: George H. Dern, president Franklin D. Roosevelt, en Manuel L. Quezo.

Beleidslijnen

Opstanden en landbouwhervorming

In die tijd hadden de pachters grieven die vaak terug te voeren waren op schulden veroorzaakt door het deelpachtsysteem, alsmede door de dramatische toename van de bevolking, die de economische druk op de gezinnen van de pachters deed toenemen. Als gevolg hiervan werd door het Gemenebest een landbouwhervormingsprogramma gestart. Het succes van het programma werd echter belemmerd door aanhoudende conflicten tussen pachters en landeigenaren.

Een voorbeeld van deze botsingen is er een die door Benigno Ramos op gang werd gebracht via zijn Sakdalista-beweging, die pleitte voor belastingverlagingen, landhervormingen, de opsplitsing van de grote landgoederen of haciendas, en het verbreken van de Amerikaanse banden. De opstand, die in mei 1935 in Centraal-Luzon plaatsvond, kostte ongeveer honderd mensen het leven.

Nationale taal

Vanwege het grote aantal verschillende Filippijnse talen werd in de Filippijnse grondwet van 1935 een programma opgenomen voor de "ontwikkeling en aanneming van een gemeenschappelijke nationale taal op basis van de bestaande inheemse dialecten". Het Gemenebest richtte een Surian ng Wikang Pambansa (Nationaal Taalinstituut) op, dat bestond uit Quezon en zes andere leden van verschillende etnische groepen. Er werd een beraadslaging gehouden, en het Tagalog (vanwege zijn uitgebreide literaire traditie) werd gekozen als basis voor de "nationale taal" die "Filippino" zou worden genoemd.

In 1940 gaf het Gemenebest toestemming om een woordenboek en een grammaticaboek voor de taal te maken. In hetzelfde jaar werd Commonwealth Act 570 aangenomen, waardoor het Pilipino na de onafhankelijkheid een officiële taal werd.

Economie

De economie van het Gemenebest was voornamelijk gebaseerd op landbouw, als landbouw gebaseerd. Boeren verbouwden abaca, kokosnoten en kokosolie, suiker, en houtbomen. Andere buitenlandse inkomsten kwamen van geld dat werd uitgegeven op de Amerikaanse leger-, marine-, en luchtmachtbases in de Filippijnen, zoals de marinebasis in Subic Bay en de Clark Air Base. De economie draaide goed tot de Tweede Wereldoorlog de groei een halt toeriep.

Demografie

In 1941 bedroeg de geschatte bevolking van de Filippijnen 17.000.000, terwijl de bevolking van Manilla 684.000 bedroeg. Het aantal Chinezen steeg tot 117.000. Er waren ook 30.000 Japanners, waarvan er 20.000 in Davao woonden, en 9.000 Amerikaanse Mexicanen. Engels werd gesproken door 27% van de bevolking. Spaans werd slechts door 3% gesproken.

Hieronder volgt een schatting van het aantal sprekers van de dominante talen:

• Cebuano: 4.620.685
• Tagalog: 3,068,565
• Ilocano: 2.353.518
• Hiligaynon: 1.951.005
• Waray-Waray: 920,009
• Kapampangan: 621,455
• Pangasinan: 573.752

Lijst van presidenten

De kleuren geven de politieke partij of partijfracties van elke president op de verkiezingsdag aan.

#	President		In functie getreden	Verlaten kantoor	Party	Vice President	Term
1		Manuel L. Quezon	15 november 1935.	1 augustus 19441	Nacionalista	Sergio Osmeña	1
							2
2		Sergio Osmeña	1 augustus 1944	28 mei 1946	Nacionalista	vrij
3		Manuel Roxas	28 mei 1946	4 juli 1946²	Liberaal	Elpidio Quirino	3

¹ Overleden aan tuberculose in Saranac Lake, New York.
² Einde van Gemenebestregering, onafhankelijke Republiek begon.