E. B. Ford
Edmund Brisco Ford FRS (23 april 1901 - 2 januari 1988) was een Brits ecologisch geneticus. Hij was een van de leiders onder de Britse biologen die de rol van natuurlijke selectie in de natuur onderzochten. Als schooljongen raakte Ford geïnteresseerd in lepidoptera, de groep van insecten waartoe vlinders en motten behoren. Hij ging de genetica van natuurlijke populaties bestuderen en was de uitvinder van het vakgebied van de ecologische genetica. Ford werd in 1954 onderscheiden met de Darwin-medaille van de Royal Society. Later, in 1968, ontving hij de Kalinga-prijs van de UNESCO voor de popularisering van de wetenschap.
Carrière
Hij specialiseerde zich in genetica en werd in 1939 benoemd tot universitair docent genetica aan de Oxford University. Van 1952 tot 1969 was hij directeur van het Genetics Laboratory en van 1963 tot 1969 hoogleraar ecologische genetica. Ford was een van de eerste wetenschappers die sinds de zeventiende eeuw tot Fellow van All Souls College werd verkozen.
Ford had een lange werkrelatie met R.A. Fisher. Tegen de tijd dat Ford zijn formele definitie van genetisch polymorfisme had ontwikkeld, was Fisher gewend geraakt aan hoge selectiewaarden in de natuur. Hij was het meest onder de indruk van het feit dat polymorfisme krachtige selectieve krachten verhulde (Ford gaf menselijke bloedgroepen als voorbeeld). Net als Fisher zette hij het debat over natuurlijke selectie versus genetische drift voort met Sewall Wright, van wie Ford vond dat hij te veel nadruk legde op genetische drift. Het was als gevolg van het werk van Ford, maar ook van hemzelf, dat Dobzhansky in de derde editie van zijn beroemde tekst de nadruk verlegde van drift naar selectie.
Ford voorspelde dat polymorfismen van menselijke bloedgroepen in de bevolking in stand zouden kunnen worden gehouden door een zekere bescherming tegen ziekten te bieden. Zes jaar na deze voorspelling bleek dit inderdaad het geval te zijn, en bovendien werd het heterozygote voordeel door een studie van AB x AB-kruisingen op doorslaggevende wijze vastgesteld. Zijn magnum opus was Ecologische genetica, dat vier edities beleefde en een grote invloed had. Hij legde een groot deel van de basis voor latere studies op dit gebied en werd als consultant uitgenodigd om soortgelijke onderzoeksgroepen in verschillende andere landen te helpen oprichten.
Van Ford's vele publicaties was het eerste boek in de New Naturalist serie, Vlinders, misschien wel het meest populaire succes. In 1955 schreef Ford ook Motten in dezelfde serie, een van de weinigen die meer dan één boek in de serie hebben geschreven.
Ecologische genetica
E.B. Ford heeft vele jaren gewerkt aan genetisch polymorfisme. Polymorfisme in natuurlijke populaties komt vaak voor; het belangrijkste kenmerk is het samen voorkomen van twee of meer discontinue vormen van een soort in een soort van evenwicht. Zolang het aandeel van elke vorm boven de mutatiesnelheid ligt, moet selectie de oorzaak zijn. Al in 1930 had Fisher een situatie besproken waarin, bij allelen op één locus, de heterozygoot levensvatbaarder is dan één van beide homozygoten. Dat is een typisch genetisch mechanisme om dit soort polymorfisme te veroorzaken. Het werk behelst een synthese van veldonderzoek, taxonomie en laboratoriumgenetica.
Callimorpha dominula morpha typica met gespreide vleugels. Polymorfisme bij deze soort werd jarenlang door Ford onderzocht. De rood met zwarte achtervleugels, die tijdens de vlucht zichtbaar zijn, waarschuwen voor zijn giftige smaak. De voorvleugels zijn cryptisch en bedekken de achtervleugels in rust. Hier rust de mot op een mensenhand, maar is alert, en heeft de voorvleugels naar voren bewogen om de waarschuwingsflits te onthullen.
