Overheid van de Verenigde Staten

De federale regering van de Verenigde Staten heeft drie takken van bestuur: de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht, zoals vastgelegd in de grondwet van de Verenigde Staten.

Toen de Founding Fathers de grondwet schreven, wilden zij ervoor zorgen dat hun nieuwe regering geen van de problemen zou hebben die de koloniale Britse regering had. Zij wilden bijvoorbeeld niet dat er iemand in de regering zou zitten die de volledige macht had en kon doen wat hij wilde, zoals een koning. Ze wilden ook niet dat een deel van de regering zo machtig werd dat niemand het kon controleren. Daarom splitsten zij de macht van de regering op in drie verschillende takken. Elke tak heeft manieren om de macht van een andere tak te compenseren als die te machtig wordt. Dit wordt het systeem van checks and balances genoemd.


 

Uitvoerende tak

De uitvoerende macht is het deel van de regering dat de wet handhaaft. De leden van het Amerikaanse kiescollege kiezen een president, die de leider is van de uitvoerende macht. De president is ook de leider van de strijdkrachten.

De president kan geen wetten maken. Dit is een "controle" op de macht van de president, dus hij kan geen wetten maken om zichzelf meer macht te geven. Wanneer de wetgevende macht echter een wet aanneemt, kan de president beslissen of hij al dan niet een veto uitspreekt. Op die manier kan de president de macht van de wetgevende macht "controleren".

De president kan ook "uitvoeringsbevelen" uitvaardigen om ervoor te zorgen dat mensen zich aan de wet houden. Een beroemd uitvoerend bevel was de Emancipatieproclamatie van president Abraham Lincoln. Een ander was het bevel van president Dwight D. Eisenhower om 1.200 soldaten van de 101e Luchtlandingsdivisie te sturen om de Little Rock Nine toe te laten tot een school die weigerde Afro-Amerikaanse leerlingen toe te laten.

De president heeft de leiding over veel departementen die veel van de dagelijkse gang van zaken in de regering regelen. Het ministerie van Handel maakt bijvoorbeeld regels voor de handel en het bedrijfsleven. De president kiest de hoofden van deze departementen en benoemt ook rechters op federaal niveau. De Senaat van de Verenigde Staten, die deel uitmaakt van de wetgevende macht, moet echter instemmen met alle mensen die de president kiest. Dit is nog een controle op de macht van de president, zodat hij deze departementen en rechtbanken niet zomaar kan vullen met mensen die het altijd met hem eens zijn.

De president kan twee termijnen van vier jaar dienen, dus in totaal acht jaar. Deze regel is bedoeld om te voorkomen dat iemand zijn hele leven president blijft, zoals een koning. In bijzondere tijden zou de president meer dan dit kunnen dienen, maar de grondwet staat niet toe dat hij langer dan 10 jaar president is.



 De noordzijde van het Witte Huis, woon- en werkplek van de Amerikaanse president  Zoom
De noordzijde van het Witte Huis, woon- en werkplek van de Amerikaanse president  

Gerechtelijke tak

De rechterlijke macht bestaat uit federale rechtbanken: het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, 13 hoven van beroep en 94 districtsrechtbanken, alsmede enkele andere speciale rechtbanken. De rechterlijke macht interpreteert de wetten. Dit betekent dat als er een vraag is over wat een wet betekent of of iets illegaal is, deze rechtbanken beslissen.

De taken van de rechterlijke macht omvatten:

  • Interpretatie van federale wetten;
  • Het beslechten van juridische geschillen;
  • Mensen straffen die federale wetten overtreden;
  • Het horen van civiele zaken;
  • Bescherming van de door de Grondwet verleende individuele rechten;
  • Beslissen of mensen die beschuldigd worden van het overtreden van federale strafwetten schuldig of onschuldig zijn;
  • Als controle op de wetgevende en uitvoerende macht, om ervoor te zorgen dat geen van beide te machtig wordt.

De meeste zaken die aan het Hooggerechtshof worden voorgelegd zijn beroepszaken die in de arrondissements- of appelrechtbanken zijn behandeld, maar het Hooggerechtshof hoeft een zaak niet te aanvaarden. Zodra het Hooggerechtshof een beslissing heeft genomen, is dat de definitieve beslissing. Alleen een andere beslissing van het Hooggerechtshof, in een andere zaak, kan daar verandering in brengen.

Van de negen rechters van het Hooggerechtshof wordt er één gekozen tot opperrechter. De opperrechter wijst de rechters aan om de adviezen en beslissingen van het Hof te schrijven.

Zaken worden normaal gesproken berecht door een rechter en soms een jury in de arrondissementsrechtbanken. Als een gedaagde vindt dat zijn rechten tijdens het proces zijn geschonden of ontzegd, kan hij in beroep gaan bij het Hof van Beroep. Over deze rechtszaken wordt beslist door een groep van drie rechters, zonder jury.



 Het gebouw van het Hooggerechtshof  Zoom
Het gebouw van het Hooggerechtshof  

Wetgevende tak

De wetgevende macht is het deel van de regering dat wetten maakt. De wetgevende tak wordt het Congres genoemd. Het Congres is verdeeld in twee "huizen".

Huis van Afgevaardigden

Eén huis is het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten (vaak gewoon "Het Huis" genoemd). Het Huis van Afgevaardigden bestaat uit afgevaardigden (ook wel Congresleden genoemd). Zij worden elk gekozen door kiezers uit hun eigen staat. Elke staat heeft een ander aantal vertegenwoordigers. Het aantal hangt af van het aantal inwoners van de staat. Hoe meer inwoners een staat heeft, hoe meer vertegenwoordigers die staat krijgt. Om de 10 jaar doet het U.S. Census Bureau een volkstelling, of telling, van de bevolking van de Verenigde Staten. Staten kunnen vertegenwoordigers krijgen of verliezen als uit de volkstelling blijkt dat de bevolking van de staat is veranderd. Vanaf 2016 zijn er 435 vertegenwoordigers in het Huis.

Vertegenwoordigers hebben een ambtstermijn van twee jaar. De leider van het Huis van Afgevaardigden is de voorzitter van het Huis, die ook degene is die president zou worden als de president en de vice-president verhinderd zouden zijn.

Elke staat heeft ook zijn eigen Huis van Afgevaardigden. Dit moet niet worden verward met het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten. Het Huis van Afgevaardigden van elke staat houdt zich alleen bezig met zaken die die staat aangaan. Het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten houdt zich bezig met zaken die het hele land aangaan.

Amerikaanse Senaat

Het andere huis is de Senaat van de Verenigde Staten. In de Senaat wordt elke staat gelijkelijk vertegenwoordigd door twee senatoren. Omdat er 50 staten zijn, zijn er 100 senatoren. Voordat de president verdragen sluit of ambtenaren aanneemt, moet de Senaat deze goedkeuren.

Senatoren dienen een termijn van zes jaar. De vicepresident van de Verenigde Staten fungeert als voorzitter van de Senaat, maar mag alleen stemmen om een staking van stemmen te doorbreken. De vicepresident is meestal afwezig in de Senaat, en een senator wordt gekozen als voorzitter pro tempore, of tijdelijke voorzitter, van de Senaat.

Elke staat heeft ook zijn eigen Senaat. Net als bij het Huis moet dit niet worden verward met de Senaat van de Verenigde Staten, die zich bezighoudt met federale aangelegenheden.

Hoe wetten tot stand komen

Vertegenwoordigers en senatoren stellen in hun eigen huis wetten voor, "wetsvoorstellen" genoemd. Een wetsvoorstel kan meteen door het hele huis in stemming worden gebracht, of kan eerst worden voorgelegd aan een kleine groep leden van dat huis, een zogenaamde commissie, die een wetsvoorstel kan aanbevelen voor stemming door het hele huis. Als één huis voor een wetsvoorstel stemt, wordt het naar het andere huis gestuurd. Als beide huizen voor het voorstel stemmen, wordt het naar de president gestuurd. De president kan het wetsvoorstel ondertekenen, negeren of er zijn veto over uitspreken. Als de president het wetsvoorstel tekent of negeert, wordt het een federale wet. Als de president zijn veto uitspreekt, wordt het wetsvoorstel teruggestuurd naar het Congres. Als het Congres opnieuw stemt en minstens tweederde van het Congres stemt voor het wetsvoorstel, wordt het wet. De president kan niet opnieuw zijn veto uitspreken. Dit is nog een controle op de macht van de president.

Volgens het Amerikaanse systeem van federalisme mag het Congres geen wetten maken die de staten rechtstreeks controleren. In plaats daarvan kan het Congres de belofte van federale fondsen of speciale situaties, zoals nationale noodsituaties, gebruiken om de staten aan te moedigen de federale wetgeving te volgen. Dit systeem is zowel complex als uniek.



 De westkant van het Amerikaanse Capitool, waar het Congres van de Verenigde Staten zetelt.  Zoom
De westkant van het Amerikaanse Capitool, waar het Congres van de Verenigde Staten zetelt.  

Gerelateerde pagina's

Uitvoerende macht:

Gerechtelijke tak:

Wetgevende macht:

De hele federale regering is gebaseerd op:

 

Vragen en antwoorden

V: Wat zijn de drie takken van de federale regering?


A: De drie takken van de federale regering zijn de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht.

V: Waarom creëerden de Founding Fathers een systeem van checks and balances?


A: De Founding Fathers creëerden een systeem van checks and balances om te voorkomen dat één tak te machtig en oncontroleerbaar zou worden. Zij wilden voorkomen dat één enkele persoon de volledige macht zou krijgen, zoals een koning, zoals in de koloniale Britse regering.

V: Hoe is de macht verdeeld over de drie takken?


A: De macht wordt onder de drie takken verdeeld doordat zij elk hun eigen taken en verantwoordelijkheden hebben. Elke tak heeft manieren om een andere tak te compenseren of te controleren als die te machtig wordt.

V: In welk document zijn deze drie takken vastgelegd?


A: De grondwet van de Verenigde Staten heeft deze drie takken ingesteld.

V: Welk probleem wilden de Founding Fathers vermijden toen zij de grondwet schreven?


A: De Founding Fathers wilden voorkomen dat één enkele persoon de volledige macht had, zoals een koning, zoals in de koloniale Britse regering toen zij de grondwet schreven.

V: Hoe heeft elke tak controle over de macht van een andere tak?


A: Elke tak heeft manieren om een andere tak te compenseren of te controleren als die te machtig wordt, zoals het uitspreken van een veto over wetgeving of het afzetten van ambtenaren. Zo kunnen zij controle houden over de macht van een ander, zodat geen enkel onderdeel te machtig of oncontroleerbaar wordt.

AlegsaOnline.com - 2020 / 2023 - License CC3