Geneefse Conventies

De vier Conventies

De verdragen en hun overeenkomsten zijn als volgt:

• EersteVerdragvan Genève "tot verbetering van de toestand der gewonden en zieken in de strijdkrachten te velde" (voor het eerst aangenomen in 1864, laatste herziening in 1949). Dit was bedoeld om dingen beter te maken voor mensen die gewond zijn geraakt in de strijd. Het zegt in feite dat de medische teams op het slagveld iedereen moeten helpen die gewond is, niet alleen mensen van hun eigen kant.
• Tweede Verdrag van Genève "voor de verbetering van de toestand van gewonden, zieken en schipbreukelingen van de strijdkrachten op zee" (voor het eerst aangenomen in 1949, kwam na bestudering van het Verdrag van Den Haag X van 1907). Vergelijkbaar met het eerste verdrag, maar dan voor gevechten die op zee plaatsvinden.
• Derde Verdrag van Genève "betreffende de behandeling van krijgsgevangenen" (begonnen in 1929, laatste herziening in 1949). Dit verdrag bepaalt dat een krijgsgevangene bepaalde rechten heeft. In het recente verleden haalden de Verenigde Staten de krantenkoppen. Zij zeiden dat sommige van de Taliban-strijders die zij in Afghanistan gevangen hadden genomen, geen krijgsgevangenen waren, maar illegale strijders, en dat zij dus deze rechten niet hadden.
• Vierde Verdrag van Genève "betreffende de bescherming van burgers in oorlogstijd" (voor het eerst aangenomen in 1949, gebaseerd op delen van het Verdrag van Den Haag IV van 1907). Wanneer er oorlog is, moeten de mensen die niet aan de oorlog deelnemen (zij worden burgers genoemd) op een bepaalde manier worden beschermd. In dit verdrag staat hoe dat moet gebeuren.

Protocollen

Daarnaast zijn er nog drie protocollen bij de Conventies van Genève:

• Protocol I (1977): Aanvullend Protocol bij de Verdragen van Genève van 12 augustus 1949 en betreffende de bescherming van slachtoffers van internationale gewapende conflicten. In dit verdrag staat hoe slachtoffers van conflicten en oorlogen moeten worden behandeld.

• Protocol II (1977): Aanvullend Protocol bij de Verdragen van Genève van 12 augustus 1949, en betreffende de bescherming van slachtoffers van niet-internationale gewapende conflicten. Dit gaat over slachtoffers van burgeroorlogen.
• Protocol III (2005): Aanvullend Protocol bij de Verdragen van Genève van 12 augustus 1949, en betreffende de aanneming van een aanvullend onderscheidend embleem. Het gaat om de invoering van de rode ruit, als symbool van het Rode Kruis dat vrij is van religieuze connotaties.

Wijzigingen

Nadat overeenstemming was bereikt over de Eerste Conventie, werd in 1863 het Internationale Comité van het Rode Kruis opgericht.

Alle vier verdragen zijn voor het laatst gecontroleerd en goedgekeurd in 1949. Deze versies zijn gerelateerd aan eerdere herzieningen. In sommige gevallen zijn er ideeën uit het Verdrag van Den Haag van 1907 aan toegevoegd. Gewoonlijk verwijst men naar alle vier de verdragen als de "Verdragen van Genève van 1949" of gewoon de "Verdragen van Genève". Latere conferenties hebben tekst toegevoegd die het gebruik van bepaalde vormen van oorlogsvoering, zoals chemische oorlogsvoering, illegaal maakt. Zij hebben ook gesproken over kwesties van burgeroorlogen.

Clara Barton was belangrijk in het campagne voeren voor de Verenigde Staten om in te stemmen met de Eerste Conventie van Genève. De Verenigde Staten ondertekenden dat verdrag in 1882.

Bij de Vierde Conventie van Genève in 1949 hadden ongeveer 47 naties de overeenkomsten geratificeerd.

Vandaag de dag zijn bijna alle 200 landen van de wereld "ondertekenende" naties. Dit betekent dat zij de Conventies van Genève hebben ondertekend en ermee hebben ingestemd deze na te leven.

Verwante pagina's

• Krijgsgevangenen
• Internationaal Comité van het Rode Kruis
• De wetten van de oorlog
• Oorlogsmisdaden (misdaden die de Conventies van Genève schenden)
• Internationaal Strafhof (een hof dat mensen kan berechten die de Conventies van Genève overtreden)