Aardse planeet
Een aardse planeet bestaat voor het grootste deel uit gesteente (silicaat). De aarde is de "oorspronkelijke" aardse planeet. Toen astronomen de soorten planeten begonnen te begrijpen, breidden zij de term uit tot onze naaste rotsachtige buren: Mercurius, Venus en Mars.
Er wordt vaak gezegd dat ze op de aarde lijken. Dit is waar voor het grootste deel van de structuur en samenstelling, maar niet voor het oppervlak of de atmosfeer. Een aardse planeet kan veel heter of kouder zijn dan de Aarde, en kan veel meer of veel minder atmosfeer hebben.
Met de ontdekking van planeten die om andere sterren draaien (exoplaneten), is de term aardse planeet weer uitgebreid tot elke rotsachtige (silicaat) planeet die om een ster draait.
De aardse planeten. Van links naar rechts: Mercurius, Venus, Aarde en Mars.
Structuur
Alle aardse planeten hebben een kern, een mantel en een korst. Ze zijn een beetje als een gekookt ei: de centrale dooier is de kern; de witte albumine is de mantel; en de schaal is de korst. De korst van een aardse planeet is dun, en de kern en de mantel nemen het overgrote deel in beslag, soms met een zeer grote kern, soms veel kleiner. Aardse planeten hebben metalen kernen van meestal ijzer, met rotsachtige mantels en korsten.
Alle aardse planeten hebben dezelfde structuur: een centrale metaalkern, meestal van ijzer, met daaromheen een silicaatmantel.
De maan is vergelijkbaar, maar heeft een veel kleinere ijzeren kern. Io en Europa zijn ook satellieten die inwendige structuren hebben die vergelijkbaar zijn met die van aardse planeten. Aardse planeten kunnen canyons, kraters, bergen, vulkanen en andere oppervlaktestructuren hebben, afhankelijk van de aanwezigheid van water en tektonische activiteit. Aardse planeten hebben een secundaire atmosfeer, ontstaan door vulkanisme, meteorieten, en fotosynthese. Bij de reuzenplaneten is de atmosfeer primair, rechtstreeks afkomstig van de oorspronkelijke zonnenevel.
