Megan's Wet

Megan Kanka

Richard en Maurine Kanka en hun drie kinderen woonden in een klein stadje in New Jersey. Op 29 juli 1994 werd hun dochter Megan naar het huis van een buurman gelokt om een niet-bestaande puppy te zien. Daar werd zij verkracht en vermoord door haar ontvoerder, Jesse Timmendequas. Timmendequas was net vrijgelaten uit de gevangenis na zijn tweede veroordeling voor seksuele misdrijven tegen kinderen. Hij had zes van de tien jaar van zijn straf uitgezeten. Zoektochten naar het meisje leverden niets op. De lokale politie richtte zich al snel op drie bekende zedendelinquenten die aan de overkant van de straat van het vermiste meisje woonden. De politie liet twee van de verdachten vrij toen ze verifieerden waar ze waren. Timmendequas werd de hoofdverdachte. Hij werd vrijgelaten na enkele uren verhoor. Na het verkrijgen van een huiszoekingsbevel doorzochten rechercheurs Timmendequas's vuilnis en vonden een stuk van Megan Kanka's kleding. Timmendequas werd opnieuw ondervraagd en zei na enkele uren tegen de politie: "Ze is in het park." Toen de politie vervolgens vroeg of ze nog leefde zei Timmendequas "Nee, ze is dood. Ik heb een plastic zak over haar hoofd gedaan."

De Kanka's waren woedend toen ze ontdekten dat ze aan de overkant van de straat woonden van een veroordeelde kindermisbruiker. Twee dagen na haar moord richtten de ouders van Megan Kanka de "Megan Nichole Kanka Foundation" op. De missie van de stichting is het identificeren van de locatie van veroordeelde pedoseksuele delinquenten in elke gemeenschap.

De Wetten

Maurine Kanka begon aan te dringen op wetten die de noodzaak bekendmaakten om de bewoners op de hoogte te brengen van de aanwezigheid van veroordeelde zedendelinquenten in hun gemeenschap. New Jersey was de eerste staat die een "Megan's law" aannam. In 1995 bekrachtigde het Hooggerechtshof van New Jersey de wet van de staat. De aanhoudende inspanningen leidden ertoe dat president BillClinton de federale versie van de "Megan's Law" ondertekende. De "Jacob Wetterling Crimes Against Children Law", of "Megan's Law", werd in mei 1996 ondertekend. Dit was het eerste deel. Het tweede deel van de wet, het kennisgevingsgedeelte, werd op 13 november 1996 ondertekend. De staten kregen een jaar de tijd om een versie van de Megan's Law aan te nemen. Het District Columbia en zevenenveertig staten haalden de termijn en namen hun eigen versie van de wet aan. Het kennisgevingsgedeelte van de wet verplicht de staten ertoe informatie over alle zedendelinquenten openbaar te maken. Zij mogen zelf kiezen hoe zij dat gedeelte ten uitvoer leggen. Volgens de wet worden zedendelinquenten in risicoklassen ingedeeld op basis van de aard en de details van hun misdrijf. Aan het publiek wordt geen informatie verstrekt over zedendelinquenten met een "laag risico". Informatie over "middelzware" daders wordt bekendgemaakt aan scholen en kinderdagverblijven. De informatie over zedendelinquenten met een hoog risico wordt openbaar gemaakt.

Tekortkomingen van Megan's wet

De Megan's wet is niet zonder problemen.

• Maar liefst 20% van de overtreders is verdwenen na het opgeven van een vals adres.
• Zedendelinquenten plegen soms misdrijven buiten hun eigen buurt, waar zij niet gemakkelijk worden herkend.
• Meldingswetten kunnen een vals gevoel van veiligheid geven, hoewel het grootste gevaar voor kinderen uitgaat van familieleden en vrienden van het gezin.
• Sommige staten geven alleen informatie over delinquenten vrij als de ambtenaren daar dat nodig achten.
• Hoewel veel staten open zijn en informatie over delinquenten gemakkelijk vrijgeven, zijn sommige staten zeer restrictief ten aanzien van de vraag aan wie de informatie wordt vrijgegeven.
• Mensen die op een lijst van zedendelinquenten staan, kunnen het gevaar lopen slachtoffer te worden van burgerwachten of dakloos te worden.
• Daderdatabanken kunnen onnauwkeurig zijn en de ene persoon met de andere verwarren.
• Pleidooi bargans kan mogelijk resulteren in een mindere veroordeling die geen registratie als zedendelinquent vereist.
• Sommige daders die geen gevaar voor het publiek vormen, kunnen worden verplicht zich te laten registreren, zoals iemand die veroordeeld is voor een zedendelict met een minderjarige van vergelijkbare leeftijd op grond van een wettelijke verkrachtingswet.