Conventie van Montevideo
Het Verdrag van Montevideo inzake de rechten en plichten van staten is een verdrag. Vandaag de dag maakt het deel uit van het internationaal gewoonterecht. Het verdrag werd op 26 december 1933 in Montevideo, Uruguay, ondertekend tijdens de zevende Internationale Conferentie van Amerikaanse Staten. Op deze conferentie verklaarden de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt en minister van Buitenlandse Zaken Cordell Hull het zogenaamde Good Neighbor Policy, dat zich verzette tegen de gewapende interventie van de VS in inter-Amerikaanse zaken. Franklin D. Roosevelt probeerde met dit verdrag de perceptie van "Yankee imperialisme" om te keren. De opvatting van het Yankee-imperialisme kwam tot stand door beleid dat (grotendeels) door zijn voorganger, president Herbert Hoover, was ingesteld. Het verdrag werd ondertekend door 19 staten, drie met voorbehoud (Brazilië, Peru en de Verenigde Staten).
Het verdrag gaat over wat een staat is en welke rechten en plichten een staat heeft. Het bekendste is artikel 1, waarin de vier criteria voor staatsgezindheid zijn vastgelegd die soms worden erkend als een nauwkeurige verklaring van internationaal gewoonterecht:
De staat als persoon van internationaal recht moet over de volgende kwalificaties beschikken: a) een permanente bevolking; b) een afgebakend gebied; c) een regering; en d) het vermogen om betrekkingen aan te gaan met de andere staten.
Bovendien wordt in de eerste zin van artikel 3 expliciet gesteld dat "het politieke bestaan van de staat onafhankelijk is van de erkenning door de andere staten". Dit staat bekend als de declaratieve staatstheorie.
Sommigen hebben zich afgevraagd of deze criteria voldoende zijn, omdat zij minder erkende entiteiten zoals de Republiek China (Taiwan) of onder- of niet-vertegenwoordigde entiteiten zoals het Vorstendom Sealand, Somaliland of Liberland in staat stellen een volledige status als staat op te eisen. Volgens de alternatieve constitutieve theorie van het staatschap bestaat een staat alleen voor zover deze door andere staten wordt erkend. Het moet niet verward worden met de Estrada-doctrine.
Sommige mensen hebben geprobeerd de definitie van het begrip "staat" te verruimen, hoewel ze minder steun hebben. De grondleggers van niet-territoriale micronaties zeggen vaak dat de eis in het Verdrag van Montevideo van een afgebakend gebied onrechtvaardig is. Sommige niet-territoriale entiteiten, met name de Soevereine Militaire Orde van Malta, worden beschouwd als onderwerpen van internationaal recht, maar ze willen geen staat zijn.
Ondertekenaars
De staten die deze overeenkomst hebben ondertekend zijn: Honduras, Verenigde Staten van Amerika, El Salvador, Dominicaanse Republiek, Haïti, Argentinië, Venezuela, Uruguay, Paraguay, Mexico, Panama, Guatemala, Brazilië, Ecuador, Nicaragua, Colombia, Chili, Peru, Cuba. Het Verdrag van Montevideo heeft alleen de bestaande normen gecodificeerd, er is niets nieuws in het verdrag. Daarom is het niet alleen van toepassing op degenen die het verdrag hebben ondertekend, maar op alle onderwerpen van het internationaal recht als geheel.
De Europese Unie volgt in de belangrijkste verklaring van haar Badinter-comité het Verdrag van Montevideo in zijn definitie van een staat: door het hebben van een grondgebied, een bevolking en een politieke autoriteit. Het comité stelde ook vast dat het bestaan van staten een kwestie van feit is, terwijl de erkenning door andere staten louter declaratoir is en geen bepalende factor voor het bestaan van een staat.
Zwitserland is weliswaar geen lid van de Europese Unie, maar houdt zich aan hetzelfde principe en stelt dat "noch een politieke eenheid erkend hoeft te worden om een staat te worden, noch een staat de verplichting heeft om een andere te erkennen". Tegelijkertijd is erkenning niet voldoende om een staat te creëren, en wordt de afwezigheid ervan ook niet opgeheven.
Gerelateerde pagina's
- Soevereiniteit
- Dollardiplomatie
Vragen en antwoorden
V: Wat is het Verdrag van Montevideo?
A: Het Verdrag van Montevideo inzake de rechten en plichten van staten is een verdrag dat nu deel uitmaakt van het internationaal gewoonterecht. Het werd ondertekend in Montevideo, Uruguay, op 26 december 1933.
V: Wie heeft het Good Neighbour Policy uitgeroepen?
A: De Good Neighbour Policy werd afgekondigd door de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt en minister van Buitenlandse Zaken Cordell Hull tijdens de zevende internationale conferentie van Amerikaanse staten.
V: Wat zijn de vier criteria in artikel 1 voor een staat om een staat te zijn?
A: Artikel 1 bevat vier criteria voor een staat, die soms worden erkend als een nauwkeurige verklaring van internationaal gewoonterecht: een permanente bevolking, een afgebakend grondgebied, een regering en het vermogen om betrekkingen met andere staten aan te gaan.
V: Wat zegt artikel 3 over de erkenning van andere staten?
A: De eerste zin van artikel 3 stelt uitdrukkelijk dat "het politieke bestaan van een staat onafhankelijk is van de erkenning van andere staten". Dit wordt de declaratieve theorie van de staat genoemd.
V: Is er een poging gedaan om de definitie van staat uit te breiden?
A: Sommigen hebben geprobeerd om de definitie van staat ruimer te maken, hoewel hun steun daarvoor is afgenomen.
V: Hoe zien niet-territoriale microstaten deze eis in termen van rechtvaardigheid?
A: Niet-territoriale oprichters van microstaten zeggen vaak dat de eis van het Verdrag van Montevideo voor een afgebakend grondgebied oneerlijk is.
