Powderfinger

Geschiedenis

Powder finger begon in 1989 in Brisbane, Australië. Ian Hag, John Collins en Steven Bishop (drums), hadden muziek gemaakt met andere bands, toen ze besloten Powder finger op te richten. De naam van de band kwam van het nummer "Powder finger" van Neil Young. Haug ontmoette Bernard Fanning op de universiteit en Fanning besloot zich bij de band aan te sluiten. Later kwam Jon Coghill erbij toen Bishop vertrok. Darren Middleton was de laatste die erbij kwam, toen Powderfinger een van zijn andere bands zag spelen en hem uitnodigde om mee te doen. Powderfinger begon in 1989 in Brisbane, Australië. Ian Haug, John Collins, en Steven Bishop (drums), hadden muziek gemaakt met andere bands, toen ze besloten Powderfinger te vormen. De naam van de band kwam van het nummer "Powderfinger" van Neil Young. Haug ontmoette Bernard Fanning op de universiteit en Fanning besloot zich bij de band aan te sluiten. Later kwam Jon Coghill erbij toen Bishop vertrok. Darren Middleton was de laatste die toetrad, toen Powderfinger een van zijn andere bands zag spelen en hem uitnodigde om mee te doen. Powderfinger begon in 1989 in Brisbane, Australië. Ian Haug, John Collins, en Steven Bishop (drums), hadden muziek gemaakt met andere bands, toen ze besloten Powderfinger te vormen. De naam van de band kwam van het nummer "Powderfinger" van Neil Young. Haug ontmoette Bernard Fanning op de universiteit en Fanning besloot zich bij de band aan te sluiten. Later kwam Jon Coghill erbij toen Bishop vertrok. Darren Middleton was de laatste die toetrad, toen Powderfinger een van zijn andere bands zag spelen en hem uitnodigde om mee te doen. Powderfinger begon in 1989 in Brisbane, Australië. Ian Haug, John Collins, en Steven Bishop (drums), hadden muziek gemaakt met andere bands, toen ze besloten Powderfinger te vormen. De naam van de band kwam van het nummer "Powderfinger" van Neil Young. Haug ontmoette Bernard Fanning op de universiteit en Fanning besloot zich bij de band aan te sluiten. Later kwam Jon Coghill erbij toen Bishop vertrok. Darren Middleton was de laatste die erbij kwam, toen Powderfinger een van zijn andere bands zag spelen en hem uitnodigde om erbij te komen.

Vroeg werk

Powderfinger bracht in 1992 hun eerste extended play (EP) uit, Powderfinger genaamd. Deze werd gevolgd door Transfusion in 1993. Transfusion was populair in Australië, en haalde de eerste plaats in de ARIA Alternative Chart, een chart voor alternatieve rockmuziek. Powderfinger tekende een contract bij platenmaatschappij Polydor na het uitbrengen van Transfusion.

Hun eerste EP's verkochten niet slecht, dus maakten ze in 1994 een album, Parables for Wooden Ears. Het deed het niet erg goed, en Fanning zei in een interview in 2004 dat "de muziek niet erg goed was". Vervolgens bracht de band in 1996 Double Allergic uit. Dit album werd erg populair in Australië; er werden meer dan 200.000 exemplaren van verkocht. Jonathan Lewis van Allmusic zei: "Double Allergic vestigde Powderfinger als een van de meest opwindende Australische rockacts van de late jaren negentig". Tijdens het maken van Double Allergic zei Middleton dat het de beste muziek was die de band tot nu toe had gemaakt. Na het uitbrengen van het album ging Powderfinger op tournee met You Am I, waarbij ze speelden op de Livid concerten.

Geslaagde releases

Na Double Allergic begon Powderfinger te werken aan hun derde album. De band werkte in Melbourne met een nieuwe producer, Nick DiDia. In 1998 brachten ze Internationalist uit. Het album kwam op nummer één in de ARIA Albums Chart en bleef 101 weken in de top 50 staan. Er werden meer dan 350.000 exemplaren van verkocht. Internationalist was het eerste Powderfinger album dat een ARIA Award won; het won "Album of the Year", "Best Rock Album" en "Best Cover Art" tijdens de 1999 ARIA Awards. "The Day You Come", de eerste single, won in 1999 "Single of the Year".

Op Internationalist bevatte Powderfinger nummers over hun politieke opvattingen en sociale ideeën, maar ze zeiden dat dit niet met opzet was gedaan. Internationalist klonk anders dan de eerste twee albums van de band. Dit kwam doordat de band experimenteerde met nieuwe manieren om hun muziek te spelen en nummers te schrijven.

Het volgende album van Powderfinger, Odyssey Number Five (uitgebracht in 2000), is hun beroemdste album. Het won vele prijzen, waaronder "Album of the Year" van Rolling Stone magazine, en de 2001 "Album of the Year" ARIA Award. Het haalde ook de eerste plaats in de ARIA Albums Chart. Van Odyssey Number Five bracht Powderfinger hun populairste single uit, "My Happiness". Het won de 2001 "Single of the Year" ARIA Award, en kwam op nummer vier in de ARIA Singles Chart. Twee nummers op Odyssey Number Five verschenen in films; "These Days" kwam uit de film Two Hands, en "My Kind of Scene" maakte deel uit van Mission: Impossible II.

Odyssey Number Five was Powderfingers kortste album tot nu toe. Net als Internationalist ging het over politieke en sociale kwesties. Het bevatte ook veel liedjes over de liefde. Fanning luisterde graag naar gospelmuziek, en naar soul die vaak over liefde gaat, en schreef zijn eigen nummers nadat hij daarnaar had geluisterd. Recensenten waren het niet eens over het album; Entertainment Weekly vond het goed en gaf het een B+, en zei dat het album goed experimenteerde, terwijl Allmusic het anderhalve ster van de vijf gaf, en zei dat Powderfinger te voorzichtig en niet agressief genoeg was. Powderfinger toerde door Noord-Amerika met Coldplay om Odyssey Number Five te promoten.

In 2003 bracht Powderfinger hun vijfde album Vulture Street uit. Het album was genoemd naar een straat in Brisbane waar de band repeteerde. Vulture Street kwam op nummer één in de ARIA Albums Chart, maar bleef daar niet zo lang staan als de twee albums ervoor. Vulture Street won vier ARIA Awards, waaronder "Album of the Year" in 2003.

Vulture Street bevatte hardere gitaren en drums dan de albums ervoor, vooral Odyssey Number Five. Bernard Zuel van The Sydney Morning Herald zei dat het "een rauwer, luider, maar zeker niet ongeraffineerd album" was. Een deel van het album werd opgenomen tijdens jamsessies, en was vergelijkbaar met hoe Powderfinger live klonk. Kenneth Nguyen van The Age zei dat de band "een publiekslievende set speelt".

Pauze van de opname

In 2004 bracht Powderfinger een CD/DVD uit van een concert in Sydney. De uitgave heette These Days: Live in Concert. Hierna brachten ze een "best of" album uit genaamd Fingerprints: The Best of Powderfinger, 1994-2000. Deze bevatte singles van hun albums tot dan toe, enkele nummers die niet als singles waren uitgebracht maar wel op albums verschenen, en twee nieuwe nummers. Beide compilaties deden het goed in de ARIA Albums Chart en bereikten de tweede plaats.

Na het uitbrengen van Fingerprints: The Best of Powderfinger, 1994-2000, zei Powderfinger dat ze een pauze zouden inlassen in het samenwerken. Tijdens deze pauze maakte Bernard Fanning zijn eigen muziek en bracht een album uit dat Tea & Sympathy heette. Darren Middleton bracht een album uit, genaamd The Way Out met Drag, een andere band waarin hij speelt. Ian Haug en John Collins maakten in deze periode een band genaamd The Predators met Steven Bishop, die Powderfinger rond 1992 had verlaten. The Predators maakten een EP genaamd Pick Up the Pace.

Tijdens de pauze trouwde Fanning met zijn vriendin Andrea. De vrouwen van Middleton en Haug kregen beiden kinderen tijdens de pauze.

Terug uit de pauze

Powderfinger keerde terug van hun pauze en begon in 2006 te werken aan hun zesde album. De band nam op in Los Angeles met Rob Schnapf, en bracht in 2007 Dream Days at the Hotel Existence uit. De naam van het album kwam van een boek genaamd The Brooklyn Follies dat Fanning aan het lezen was toen de band opnam. Dream Days at the Hotel Existence bevatte liedjes over politiek en het leven van inheemse Australiërs, en ook over de liefde. Vanwege de politieke teksten op één nummer, "Black Tears", werd het album bijna verboden.

Het album verkocht goed en stond op nummer één in Australië, zoals veel van Powderfingers vorige albums. Critici vonden het echter niet zo goed als het oudere werk van de band; Barnaby Smith van musicOMH zei dat "het volume omlaag is gedraaid", maar dat was volgens hem "niet altijd een goede zaak".

Nadat het album was uitgebracht, ging Powderfinger op concerttournee met Silverchair, een andere Australische band. Tijdens de tournee, de Across the Great Divide tour, speelde de band shows in vele steden in Australië en Nieuw-Zeeland. Ze deden de tournee om Reconciliation Australia te helpen, een Australische liefdadigheidsinstelling die het leven van inheemse Australiërs probeert te verbeteren.

 
Middleton, Fanning en Haug spelen een nummer genaamd "Sunsets", van Vulture Street, als onderdeel van de Across the Great Divide tour.  

Filantropie

Powderfinger heeft veel gedaan voor goede doelen en filantropische doelen. In 2004 speelde de band op WaveAid, een concert naar aanleiding van de aardbeving in de Indische Oceaan in 2004. Het concert maakte meer dan 2 miljoen dollar winst, die gedoneerd werd aan de overlevenden van de aardbeving.

Tijdens de Across the Great Divide tour van 2007 speelden Powderfinger en Silverchair concerten in heel Australië om Reconciliation Australia te helpen promoten, een liefdadigheidsinstelling die het leven van de inheemse Australiërs probeert te verbeteren. Meer dan 200.000 mensen zagen de bands spelen. Na de tournee brachten de bands een DVD uit met daarop de optredens van de bands en interviews met hun leden.

In oktober 2007 speelde Powderfinger een concert in het Sydney Opera House als onderdeel van "Breast Cancer Awareness Month". Alleen mensen met borstkanker en hun familie waren uitgenodigd voor de show. Silverchair en Missy Higgins traden ook op. Na het concert zei Fanning dat "muzikanten in het algemeen een schuldig geweten hebben dat hun leven vrij goed is en zich bewust zijn van sociale kwesties".

 

Discografie

Een streepje (-) betekent dat het niet op de kaart voorkomt.

Albums

Jaar van uitgave	Album	Aus  grafiek	NZ  grafiek
1994	Parabels voor houten oren	51	-
1996	Dubbel Allergisch	4	-
1998	Internationalistisch	1	-
2000	Odyssee nummer vijf	1	15
2003	Gierenstraat	1	17
2007	Droomdagen in Hotel Existence	1	26
2009	Gouden regel	1	-

Andere uitgaven

Jaar van uitgave	Album	Aus grafiek	NZ grafiek
1992	Powderfinger (EP)	-	-
1993	Transfusie (EP)	-	-
1995	Mr Kneebone (EP)	-	-
1999	De Triple M akoestische sessies (EP)	-	-
2004	These Days: Live in Concert (Live-album)	2	-
2004	Vingerafdrukken: Het beste van Powderfinger, 1994-2000 (Best of)	2	-
2007	Across the Great Divide Tour (Live DVD album met Silverchair)	2	-
2008	iTunes Live uit Sydney (Live album)	58	-
2009	Zeven Dodelijke Spins (Box Set)	-	-
2010	Sunsets Farewell Tour (Live album)	1	-
2011	Footprints: Het beste van Powderfinger, 2001-2011 (Best of)	22	-
2011	Vingerafdrukken & Voetafdrukken: Ultieme collectie (Best of)	15	-