Werkwoord

Het woord 'werkwoord'

Het woord werkwoord komt oorspronkelijk van *were-, een Proto-Indo-Europees woord dat "een woord" betekent. Het komt naar het Engels door het Latijnse werkwoord en de Oud-Franse werkwoord.

Mondelinge uitdrukking

In eenvoudige zinnen mag het werkwoord één woord zijn: De kat zat op de mat. Het werkwoord mag echter een zin zijn: De kat zit op de mat.

Verbale zinnen kunnen uiterst moeilijk te analyseren zijn: Ik ben bang dat ik binnenkort moet gaan. Er lijken hier drie verbale zinnen te zijn, die zoiets betekenen als Sorry, ik moet binnenkort gaan.

Werkwoordsvormen

In het Engels en vele andere talen veranderen werkwoorden van vorm. Dit wordt verbuiging genoemd. De meeste Engelse werkwoorden hebben zes verbuigde vormen (zie de tabel), maar be heeft acht verschillende vormen.

Je zou moeten merken dat sommige van de werkwoordsvormen er hetzelfde uitzien. Je kunt zeggen dat ze dezelfde vorm hebben. Zo hebben bijvoorbeeld de aanwezige gewone vorm en de gewone vorm van de wandeling dezelfde vorm. Hetzelfde geldt voor het verleden en het voltooid deelwoord. Maar deze verschillende vormen kunnen verschillende vormen hebben in andere werkwoorden. Bijvoorbeeld, het gewone heden van be is meestal wel, maar de gewone vorm is be. Ook wordt het verleden van eten gegeten, maar het voltooid deelwoord wordt gegeten. Als je een werkwoord in het woordenboek zoekt, is het meestal de gewone vorm die je zoekt.

Een Engelse zin moet ten minste één hoofdvormig werkwoord hebben. Elke hoofdzin mag slechts één primair werkwoord hebben.

Soorten werkwoorden

Het Engels kent twee hoofdsoorten werkwoorden: normale werkwoorden (lexicale werkwoorden genoemd) en hulpwerkwoorden. Het verschil tussen deze werkwoorden zit hem vooral in de plaats waar ze in een zin kunnen komen. Sommige werkwoorden staan in beide groepen, maar er zijn maar weinig hulpwerkwoorden in het Engels. Er zijn ook twee soorten hulpwerkwoorden: modale werkwoorden en niet-modale werkwoorden. De tabel hieronder toont de meeste Engelse hulpwerkwoorden en een klein aantal andere werkwoorden.

Er zijn verschillende hulpwerkwoorden:

• Te doen (doet, doet, deed)
• Te zijn (am, is, zijn, was, waren): Creëert een progressieve spanning
• Te hebben (hebben, heeft, heeft gehad): Creëert een perfecte spanning

De volgende werkwoorden zijn modale hulpmiddelen.

• Kan
• Kan
• Mei
• Kan
• Moet

·          

• Moet

Hulpwerkwoorden verbuigen ook voor ontkenning. Meestal wordt dit gedaan door niet of niet toe te voegen.

• Je zou hier niet moeten zijn.
• Hij is niet thuis.
• We zijn nog niet begonnen.

Gebruik van de hulpdiensten

Soms wordt het werkwoord wel gebruikt met andere werkwoorden. Het verandert niet echt de betekenis, maar het kan wel gebruikt worden om een sterke uitspraak te doen.

• Ik praat wel (Aanwezig)
• Ik ben wel gegaan. (Verleden)

Het wordt ook in het negatief gebruikt als er geen andere hulpwerkwoorden worden gebruikt.

• Ik praat niet (Aanwezig)
• Ik ben niet gegaan. (Verleden)

Soms komt het voor het onderwerp. Dit wordt inversie genoemd en het betekent meestal dat de zin een vraag is.

• Praat je? (Aanwezig)
• Ben je gegaan? (Verleden)

Veel andere talen gebruiken het werkwoord niet als hulpwerkwoord. Ze gebruiken het eenvoudige heden voor do, en het eenvoudige verleden of perfect voor did.

Gespannenheid, aspect en stemming

Er zijn drie hoofdsystemen met betrekking tot het werkwoord: spanning, aspect en stemming.

Gespannen

Gespannen wordt vooral gebruikt om te zeggen wanneer het werkwoord gebeurt: in het verleden, het heden of de toekomst. Om de tijd uit te leggen en te begrijpen is het nuttig om de tijd voor te stellen als een regel waarop de verleden tijd, de tegenwoordige tijd en de toekomstige tijd worden gepositioneerd.

Sommige talen hebben alle drie de tijden, sommige hebben er maar twee, en sommige hebben helemaal geen tijden. Engels en Japans hebben bijvoorbeeld maar twee tijden: vroeger en nu. Chinese en Indonesische werkwoorden zijn niet gespannen. In plaats daarvan gebruiken ze andere woorden in de zin om aan te geven wanneer het werkwoord gebeurt.

Aspect

Aspect laat ons meestal dingen zien zoals of de actie klaar is of niet, of dat er regelmatig iets gebeurt. Het Engels heeft twee aspecten: progressief en perfect. In het Engels wordt aspect meestal getoond door gebruik te maken van deelwoorden. Aspect kan gecombineerd worden met heden of verleden tijd.

Progressief aspect

Het Engels gebruikt de gerund-participle, meestal samen met de auxiliary be (en zijn vormen am, is, zijn, was en waren) om het progressieve aspect te laten zien.

• Ik ben aan het slapen. (huidige progressieve)
• Hij studeerde gisteravond Engels. (verleden progressief)
• Hij gaat morgen naar de winkel (toekomstige progressieve)

Veel andere talen, zoals het Frans, gebruiken geen progressieve tijden.

• Ik heb hem twee keer gezien. (presenteert perfect)
• Ik had daar drie jaar gewoond. (verleden tijd)

Het perfecte verleden kan gebruikt worden om een ongerealiseerde hoop, wens, etc. uit te drukken.

• Hij was van plan om een taart te bakken maar had geen meel meer.
• Ze had hem een cadeau willen kopen, maar hij weigerde.

Na Als, wens en liever, het verleden perfect kan worden gebruikt om te praten over gebeurtenissen uit het verleden die nooit zijn gebeurd.

• Was ik maar rechtopstaand geboren!
• Ik wou dat je me dat eerder had verteld.
• Ik had liever dat je ergens anders heen was gegaan.

Stemming

Tot slot wordt de Engelse stemming nu meestal getoond door het gebruik van modale werkwoorden. In het verleden had het Engels een volwaardig stemmingsysteem, maar dat is bijna volledig verdwenen. De aanvoegende wijsheid gebruikt nu de gewone vorm. Er is ook een vorm van zijn die in conditionals wordt gebruikt om aan te tonen dat iets niet waar is (als ik bijvoorbeeld een vogel was, zou ik naar Californië vliegen).

Zinsdelen die bij werkwoorden horen

Bepaalde delen van een zin komen natuurlijk voor of na werkwoorden, maar deze zijn niet altijd hetzelfde voor alle werkwoorden. De belangrijkste zinsdelen zijn: onderwerp, object, aanvulling en modifier.

Onderwerpen

Bijna alle Engelse zinnen hebben onderwerpen, maar zinnen die orders zijn (de zogenaamde imperatives) hebben meestal geen onderwerpen. Een onderwerp komt meestal voor een werkwoord, maar het kan ook na hulpwerkwoorden komen. In de volgende voorbeelden is het onderwerp onderstreept en is het primaire werkwoord vetgedrukt.

• We hebben je nodig.
• Het eten was goed.
• De kleine jongen met rood haar slaapt.
• Kun je de auto zien?
• Kom hier. (geen onderwerp)

Objecten

Veel werkwoorden kunnen worden gevolgd door een object. Deze werkwoorden worden overgangswerkwoorden genoemd. In feite moeten sommige werkwoorden een voorwerp hebben (bijv. nemen), maar sommige werkwoorden nemen nooit een voorwerp (bijv. slapen). Werkwoorden die geen object nemen worden intransieve werkwoorden genoemd. Sommige werkwoorden kunnen zelfs twee objecten hebben. Ze worden ditransitieve werkwoorden genoemd. In de volgende voorbeelden is het object onderstreept en is het primaire werkwoord vetgedrukt.

• Ik ben aan het slapen. (geen bezwaar)
• Ik heb het boek van hem afgenomen.
• Ik heb hem het boek gegeven. (2 objecten)
• Ik ben blij. (geen bezwaar)
• Ik werd leraar. (aanvulling, geen bezwaar)
• Ik heb in mijn bed geslapen (1 object)

Aanvullingen

Sommige werkwoorden kunnen of moeten worden gevolgd door een aanvulling. Deze werkwoorden worden koppelwerkwoorden of copula genoemd. In de volgende voorbeelden is het complement onderstreept en is het werkwoord vetgedrukt.

• Hij is goed.
• Hij is een jongen.
• Ze werd ziek.
• Ze werd manager.
• Het ziet er leuk uit.

Wijzigers

Werkwoorden kunnen worden gewijzigd door verschillende modifiers, voornamelijk bijwoorden. Merk op dat werkwoorden over het algemeen geen modifiers nodig hebben; het is meestal een keuze. In de volgende voorbeelden is het bijwoord onderstreept en is het werkwoord vetgedrukt.

• De jongen rende snel.
• Het vrij zwaaiende touw raakte hem.

Werkwoorden nemen ook vaak een verscheidenheid aan andere modifiers, waaronder voorzetsels.

Verschillen tussen werkwoorden en andere woorden

Soms kan een werkwoord en een ander woord dezelfde vorm hebben. In deze gevallen kunt u meestal het verschil zien door te kijken naar verschillende eigenschappen van de woorden.

Werkwoorden vs. bijvoeglijke naamwoorden

Soms kan een werkwoord en een bijvoeglijk naamwoord dezelfde vorm hebben. Meestal gebeurt dit met deelwoorden. Bijvoorbeeld, het huidige deelwoord interessant en het bijvoeglijk naamwoord interessant zien er hetzelfde uit. Werkwoorden zijn echter anders dan bijvoeglijke naamwoorden, omdat ze niet kunnen worden gewijzigd door zeer, meer, of de meeste. U kunt bijvoorbeeld zeggen "Dat is heel interessant", zodat u weet dat het bijvoeglijk naamwoord hier interessant is. Maar je kunt niet zeggen "Mijn leraar is erg interessant in de wiskunde", want in deze zin is een werkwoord interessant. Aan de andere kant, als je het werkwoord 'zijn' niet kunt veranderen in 'lijken' of 'worden', is het waarschijnlijk een werkwoord.

• Hij werd geïsoleerd / Hij werd geïsoleerd (geïsoleerd is een bijvoeglijk naamwoord)
• De deur ging open / *De deur ging open (openen is een werkwoord)

Werkwoorden vs. zelfstandige naamwoorden

Het gerundium ziet er soms uit als een zelfstandig naamwoord. Dit geldt vooral als het als onderwerp wordt gebruikt, zoals in het volgende voorbeeld:

• Rennen is goed voor je.

De belangrijkste verschillen tussen deze werkwoorden en zelfstandige naamwoorden zijn: modifiers, aantal en object/complement

Wijzigers

Werkwoorden kunnen over het algemeen niet worden gewijzigd door bijvoeglijke naamwoorden en zelfstandige naamwoorden kunnen over het algemeen niet worden gewijzigd door bijwoorden. Dus, in "Regelmatig rennen is goed voor u", is rennen een werkwoord omdat het regelmatig wordt gewijzigd door bijwoorden, een bijwoord.

Aantal

Werkwoorden kunnen niet veranderen voor getal, dus als je het woord meervoud kunt maken, is het een zelfstandig naamwoord, geen werkwoord. Bijvoorbeeld, "deze tekening is leuk" kan veranderen in "deze tekeningen zijn leuk", dus tekening is een zelfstandig naamwoord. Maar "tekenen van bomen is leuk" kan niet veranderen in "tekenen van bomen is leuk", dus het is hier een werkwoord.

Voorwerp/uitvoering

Veel werkwoorden kunnen voorwerpen of aanvullingen bevatten, maar zelfstandige naamwoorden niet. Dus, in "parkeren van de auto is moeilijk", parkeren is een werkwoord omdat het het object de auto neemt. Maar, als je zegt, "er is geen parkeren", kan parkeren een zelfstandig naamwoord zijn omdat het geen object heeft.

Werkwoorden vs. voorzetsels

Sommige werkwoorden zijn voorzetsels geworden. Ook deze delen meestal een vorm met deelwoorden. Hier zijn enkele voorbeelden:

• Gezien de problemen denk ik niet dat we moeten gaan.
• We hebben veel helpers, waaronder John.
• Volgens de kaart zijn we hier.
• Hij ging naar het ziekenhuis na het gevecht.

Het belangrijkste verschil tussen werkwoorden en voorzetsels is dat werkwoorden een onderwerp hebben. Zelfs als het onderwerp niet geschreven is, kun je begrijpen wat het is. Voorposities hebben geen onderwerp.