Soevereine staat

Wat een soevereine staat is

Er is geen regel die zegt wat een staat precies maakt. Meestal zijn de dingen die een staat moet hebben vooral van politieke aard, niet van juridische aard. De Tsjechen en de Polen werden tijdens de Eerste Wereldoorlog als afzonderlijke staten beschouwd, hoewel ze nog niet als staat bestonden. L.C. Green legde dit uit door te zeggen dat "erkenning van de staat een kwestie van discretie is, het staat elke bestaande staat vrij om elke entiteit die hij wenst als staat te aanvaarden, ongeacht het bestaan van grondgebied of een gevestigde regering."

Dit betekent dat elke reeds bestaande staat elke andere groep als staat moet behandelen. Deze erkenning kan direct of impliciet zijn. Als een staat dit doet, betekent het meestal dat de groep ook als staat zal worden behandeld voor dingen die in het verleden zijn gebeurd. Soms betekent het dat de staat diplomatieke betrekkingen met de andere groep wil, maar niet altijd.

Soevereiniteit is een woord dat vaak verkeerd gebruikt wordt. Volgens Lassa Oppenheim is er geen idee waarvan de betekenis controversiëler is dan soevereiniteit. Niemand betwist het feit dat vanaf het moment dat het begrip soevereiniteit voor het eerst in de politieke wetenschap werd gebruikt tot op heden, er nooit één betekenis is geweest waarover iedereen het eens was. Rechter Evatt van het Hooggerechtshof van Australië zegt dat "soevereiniteit noch een feitelijke, noch een juridische vraag is, maar een vraag die zich helemaal niet voordoet."

Hoewel het woord soevereiniteit vaak alle regeringsvormen omvat, oude en moderne, heeft de moderne staat enige banden met het type regering dat voor het eerst werd gezien in de 15e eeuw, toen de term "staat" ook voor het eerst betekende wat het nu doet. Daarom wordt het woord vaak alleen gebruikt voor moderne politieke systemen.

We gebruiken vaak de woorden "land", "natie" en "staat" alsof ze hetzelfde betekenen; maar er is eigenlijk een verschil:

• Een natie is een groep mensen die verondersteld wordt gemeenschappelijke gewoonten, oorsprong en geschiedenis te delen. De adjectieven nationaal en internationaal worden echter gebruikt over wat strikt genomen een soevereine staat is, zoals in nationale hoofdstad, internationaal recht.
• Een staat is de regering en andere ondersteunende groepen mensen die soevereiniteit hebben over een gebied en een bevolking.

Omdat de betekenis van de woorden in de loop der tijd is veranderd en schrijvers uit het verleden het woord "staat" vaak op verschillende manieren gebruikten, is het moeilijk te zeggen wat een staat precies is. Mikhail Bakoenin gebruikte het woord eenvoudigweg om een bestuurlijke organisatie aan te duiden. Andere schrijvers gebruikten het woord "staat" als een instantie die wetten maakt of de wet handhaaft. Karl Marx zei dat de staat datgene was wat door de heersende klasse van een land werd gebruikt om de heerschappij te controleren. Volgens Max Weber is de staat een organisatie die als enige in een bepaald gebied geweld mag gebruiken.

Constitutieve theorie van de staat

In 1815 erkende de Slotakte op het Congres van Wenen slechts 39 soevereine staten in Europa. Daarom werd gezegd dat nieuwe staten in de toekomst door andere staten moesten worden erkend. In de praktijk betekende dit erkenning door één of meer van de machtigste landen.

Deze constitutieve theorie is in de 19e eeuw ontwikkeld om te beschrijven wat wel en wat niet een staat is. Volgens deze theorie hangt de noodzaak om het internationale recht te volgen af van de vraag of andere soevereine regeringen de groep erkennen. Hierdoor konden nieuwe staten niet onmiddellijk deel uitmaken van de internationale gemeenschap of gebonden zijn aan het internationale recht, zodat erkende naties het internationale recht niet hoefden te respecteren in hun omgang met hen.

In 1912 had een deskundige het volgende te zeggen over de constitutieve theorie: "Het internationaal recht zegt niet dat een Staat niet bestaat zolang hij niet erkend is, maar het neemt er geen kennis van vóór zijn erkenning. Alleen en uitsluitend door erkenning wordt een Staat een Internationaal Persoon en een subject van het Internationale Recht".

Een van de belangrijkste problemen is de verwarring die ontstaat wanneer sommige staten een nieuwe groep erkennen, maar andere staten niet. Hersch Lauterpacht, een van de belangrijkste aanhangers van de theorie, stelde als mogelijke oplossing voor dat het de taak van een staat is om erkenning te verlenen. Een staat kan echter elk stel regels gebruiken om te beoordelen of hij erkenning moet geven.

Declaratieve theorie van de staat

Een van de meest door micronaties gehanteerde criteria is de Conventie van Montevideo. De Conventie van Montevideo werd op 26 december 1933 ondertekend door de Verenigde Staten, Honduras, El Salvador, de Dominicaanse Republiek, Haïti, Argentinië, Venezuela, Uruguay, Paraguay, Mexico, Panama, Bolivia, Guatemala, Brazilië, Ecuador, Nicaragua, Colombia, Chili, Peru en Cuba, maar heeft nooit internationale consensus gekregen. Het Verdrag van Montevideo bevat vier voorwaarden waaraan een groep "moet" voldoen om een staat te worden:

• een bevolking die daar woont
• een vastgesteld stuk land
• een regering
• het vermogen om betrekkingen met andere staten aan te knopen

Volgens dit principe hangt het bestaan van een staat niet af van erkenning door andere staten. Of een groep al dan niet aan de voorwaarden voldoet, wordt bepaald door andere staten wanneer zij beslissen of zij die groep als staat gaan behandelen. Gewoonlijk worden nieuwe staten formeel erkend door ten minste enkele andere staten.

De facto en de jure staten

De meeste soevereine staten zijn staten de jure en de facto. Dit betekent dat zij zowel in rechte als in werkelijkheid bestaan. Soms zijn staten echter alleen de jure staten. Dit betekent dat andere staten een groepering zien als de echte regering van een plaats waar zij geen feitelijke zeggenschap hebben. Veel Europese staten hadden tijdens de Tweede Wereldoorlog regeringen in ballingschap die nog steeds betrekkingen onderhielden met de geallieerden, ook al waren hun landen door de nazi's bezet. Een voorbeeld hiervan is de Soevereine Militaire Orde van Malta, die waarnemer is bij de Verenigde Naties en bilaterale diplomatieke betrekkingen onderhoudt met 104 landen. Zij heeft geen eigen land, alleen ambassades en consulaten. Andere staten kunnen soevereiniteit hebben over een plaats, maar worden door andere staten niet erkend; dit zijn slechts feitelijke staten. Velen zijn het erover eens dat Somaliland zo'n staat is.