Triceratops

Lichaam

Grootte

De afzonderlijke Triceratops waren ongeveer 7,9 tot 9,0 m lang, 2,9 tot 3,0 m hoog en 6,1-12,0 ton (13.000-26.000 lb) zwaar.

Schedel

Het meest opvallende kenmerk is hun grote schedel, die tot de grootste van alle landdieren behoort. De grootste bekende schedel (exemplaar BYU 12183) is naar schatting 2,5 meter (8,2 ft) lang als hij compleet is en zou bijna een derde van de lengte van het hele dier kunnen bereiken. Hij droeg een enkele hoorn op de snuit, boven de neusgaten, en een paar hoorns van ongeveer 1 m lang, met één boven elk oog. De meeste andere ceratopiden hadden grote gaten (venestrae) in hun franje, terwijl die van Triceratops merkbaar stevig waren.

Ledematen

Triceratops soorten waren stevig, met sterke ledematen en korte driehoekige handen en vierhoekige voeten.

De houding van deze dinosauriërs is al lang onderwerp van discussie. Oorspronkelijk geloofde men dat de voorpoten van het dier onder een hoek van de borstkas moesten staan om het gewicht van de kop beter te kunnen dragen. Deze houding is te zien op schilderijen van Charles Knight en Rudolph Zallinger. Echter, bewijs van spoorwegen, en reconstructies van skeletten tonen aan dat Triceratops en andere ceratopsides een rechtopstaande houding hadden tijdens de normale voortbeweging, met de ellebogen gebogen en licht gebogen. De houding was gemiddeld tussen volledig rechtop en volledig uitgespreid, vergelijkbaar met de moderne neushoorn.

Paleobiologie

Hoewel Triceratops vaak worden afgeschilderd als kuddedieren, is er weinig bewijs dat ze in kuddes leefden.

In 2012 werd in Wyoming, bij Newcastle, een groep van drie Triceratops in relatief complete staat gevonden, elk van verschillende groottes, van een volgroeide volwassene tot een kleine juveniel. De resten worden momenteel opgegraven door paleontoloog Peter Larson en een team van het Black Hills Institute. Men gelooft dat de dieren als een familie-eenheid reisden, maar het blijft onbekend of de groep bestaat uit een gedekt paar en hun nakomelingen, of twee vrouwtjes en een jonkie waar ze voor zorgden. De overblijfselen vertonen ook tekenen van predatie of aaseters van Tyrannosaurus, met name op het grootste exemplaar, met de botten van de voorste ledematen met breuk- en prikwonden van Tyrannosaurus tanden.

Jarenlang waren de vondsten van Triceratops alleen bekend van eenzame individuen. Deze resten zijn zeer algemeen: een paleontoloog meldde 200 exemplaren van T. prorsus te hebben gezien in de Hell Creek Formation van Montana, V.S. Op dezelfde manier beweerde BarnumBrown meer dan 500 schedels te hebben gezien in het veld. Triceratops tanden, hoornfragmenten, franjefragmenten en andere schedelfragmenten zijn overvloedige fossielen in het laatste Opper-Krijt van West-Noord-Amerika. Het was de meest dominante herbivoor van die tijd. In 1986 schatte Robert Bakker dat het 5/6de van de grote dinosaurusfauna aan het einde van het Krijt vormde.

Triceratops was een van de laatste ceratopsiaanse geslachten die voor het Krijt-Paleogene uitsterven verscheen. De verwante Torosaurus, en de meer afgelegen verwante verkleinwoord Leptoceratops, waren ook aanwezig, hoewel hun overblijfselen zelden worden gevonden.

Gebit en dieet

Triceratops waren planteneters, en vanwege hun lage hoofd was hun primaire voedsel waarschijnlijk laaggroeiend, hoewel ze misschien in staat waren om hogere planten met hun hoorns, snavel, en bulk neer te halen. De kaken waren getipt met een diepe, smalle snavel, goed voor het grijpen en plukken.

Triceratops tanden werden gerangschikt in groepen die batterijen worden genoemd, van 36 tot 40 tandkolommen, in elke kant van elke kaak met 3 tot 5 gestapelde tanden per kolom, afhankelijk van de grootte van het dier. Dit geeft een bereik van 432 tot 800 tanden, waarvan slechts een fractie in gebruik was op een bepaald moment (tandvervanging was continu en vond plaats gedurende het hele leven van het dier). De grote omvang en het grote aantal tanden van Triceratops suggereert dat ze grote hoeveelheden vezelig plantaardig materiaal hebben gegeten, zoals palmen en cycaden.

Functies van de hoorns en de franje

Er is veel gespeculeerd over de functies van Triceratops' hoofdversieringen. De twee belangrijkste theorieën draaiden om het gebruik in de strijd, of het tonen in de hofmakerij, waarbij de laatste nu als de meest waarschijnlijke primaire functie wordt gezien.

Van Triceratops werd lang gedacht dat ze hun hoorns en tierelantijnen gebruikten in de strijd met roofdieren zoals de Tyrannosaurus. Het idee werd voor het eerst besproken in 1917 en opnieuw 70 jaar later door Robert Bakker. Er is bewijs dat Tyrannosaurus agressieve frontale ontmoetingen had met Triceratops, gebaseerd op gedeeltelijk genezen tyrannosaurus tandafdrukken op een Triceratops wenkbrauwhoorn en squamosal; de gebeten hoorn is ook gebroken, met nieuwe botgroei na de pauze. Sinds de Triceratops wonden zijn genezen, hebben de Triceratops de ontmoeting overleefd. Van de Tyrannosaurus is ook bekend dat hij zich heeft gevoed met Triceratops. Bewijs hiervoor is onder andere een zwaar getande Triceratops ilium en sacrum.

Naast de strijd met roofdieren met behulp van hoorns, worden Triceratops klassiek getoond in de strijd met horens vergrendeld. Hoewel studies aantonen dat een dergelijke activiteit haalbaar zou zijn, in tegenstelling tot die van de huidige hoorns, is er onenigheid over de vraag of ze dat wel doen.

De grote kraag kan ook hebben geholpen om het lichaamsoppervlak te vergroten om de lichaamstemperatuur te reguleren. Een gelijkaardige theorie is voorgesteld met betrekking tot de platen van Stegosaurus, hoewel dit gebruik alleen niet verantwoordelijk zou zijn voor de bizarre en extravagante variatie gezien in verschillende leden van de Ceratopsidae. Deze observatie is zeer suggestief voor wat nu wordt verondersteld de primaire functie, weergave, te zijn.

De theorie van het gebruik ervan in seksuele uitingen werd voor het eerst voorgesteld door Davitashvili in 1961 en is sindsdien steeds meer geaccepteerd. Het bewijs dat de visuele weergave belangrijk was, hetzij in de verkering, hetzij in ander sociaal gedrag, kan worden gezien in het feit dat gehoornde dinosaurussen sterk verschillen in hun versieringen, waardoor elke soort zeer onderscheidend is. Ook moderne levende wezens met dergelijke vertoningen van hoorns en versieringen gebruiken ze in gelijkaardig gedrag. Een studie uit 2006 van de kleinste Triceratops schedel, vastgesteld als een juveniele, toont de franje en de hoorns ontwikkeld op zeer jonge leeftijd, vóór de seksuele ontwikkeling en dus waarschijnlijk belangrijk voor de visuele communicatie en de soortherkenning in het algemeen.

Paleopathologie

Een schedel, toegewezen aan Triceratops, heeft een gat in het jukbeen. Het lijkt op een prikwond die werd opgelopen toen het dier nog leefde. Dit wordt ondersteund door tekenen van genezing die aanwezig zijn in het bot rond de veronderstelde wond. Bij nader onderzoek heeft het gat in het bot een diameter die sterk lijkt op de diameter van het distale uiteinde van een Triceratops hoorn. Dit is een bewijs van concurrentie tussen individuele dinosaurussen.

Een kaart uit 1905 die het relatief kleine brein van een Triceratops (boven) en een Edmontosaurus (onder) laat zien.


Close-up van de kaken en tanden


Tekenen van botverwondingen en -herstel in Triceratops


Jonge en volwassen schedels - de jonge schedel is ongeveer zo groot als een volwassen mensenhoofd.