George Beadle
George Wells Beadle (22 oktober 1903 - 9 juni 1989) was een Amerikaans geneticus.
Hij won de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde met Edward Tatum; zij deelden de prijs met Joshua Lederberg, die met Tatum werkte aan de bacteriële genetica.
Beadle en Tatum ontdekten de rol van genen bij de regulering van de biochemische synthese in cellen.
Bij de belangrijkste experimenten van Beadle en Tatum werd de broodschimmel Neurospora crassa blootgesteld aan röntgenstraling, waardoor mutaties ontstonden. In een reeks experimenten toonden zij aan dat deze mutaties veranderingen veroorzaakten in specifieke enzymen die betrokken waren bij routes om eiwitten te maken. Zij stelden een direct verband voor tussen genen en enzymatische reacties, bekend als de "één gen, één enzym"-hypothese.
Leven & carrière
George Wells Beadle werd geboren in Wahoo, Nebraska, op 22 oktober 1903. Hij was de zoon van boeren; zijn ouders bezaten en exploiteerden een boerderij van 40 acre (160.000 m2).
George zou misschien zelf boer zijn geworden als een van zijn leraren hem niet in de richting van de wetenschap had gestuurd, en naar het landbouwcollege in Lincoln, Nebraska.
In 1926, na zijn afstuderen, werkte hij aan hybride tarwe en Zea mays. In 1931 kreeg hij een beurs van de National Research Council aan het California Instituteof Technology in Pasadena, waar hij van 1931 tot 1936 verbleef. Gedurende deze periode zette hij zijn werk aan Indische maïs voort en begon, in samenwerking met Dobzhansky en Sturtevant, te werken aan crossing-over bij de fruitvlieg, Drosophila melanogaster.
In 1935 ging Beadle voor zes maanden naar Parijs om samen te werken met Boris Ephrussi aan het Institut de Biologie physico-chimique. Samen begonnen zij aan de studie van de ontwikkeling van oogpigment bij Drosophila, die later leidde tot het werk aan de biochemie van de genetica van de schimmel Neurospora.
In 1937 werd Beadle benoemd tot hoogleraar biologie (genetica) aan de Stanford University en daar bleef hij negen jaar, het grootste deel van deze periode in samenwerking met Tatum.
In 1946 keerde hij terug naar het California Institute of Technology als hoogleraar biologie en voorzitter van de afdeling biologie. Hier bleef hij tot januari 1961, toen hij werd verkozen tot kanselier van de Universiteit van Chicago en, in de herfst van datzelfde jaar, tot president van deze universiteit.
George Beadle stierf op 9 juni 1989.
Later werk
Het werk van Beadle & Tatum werd later voortgezet door E.B. Lewis die werkte aan de manier waarop genen de ontwikkeling van embryo's regelen, en door Phillip Sharp & Richard Roberts die introns en RNA-splitsing ontdekten. Alle drie wonnen zij de Nobelprijs voor hun werk.
In 1977 toonden werkzaamheden van de laboratoria van Sharp en Roberts aan dat genen van hogere organismen "gesplitst" zijn of aanwezig zijn in verschillende afzonderlijke segmenten langs de DNA-molecule.
De coderende delen van het gen worden gescheiden door niet-coderend DNA dat niet bij de eiwitexpressie betrokken is. De niet-coderende regio's, de introns, worden uit de voorloper-mRNA's geknipt in een proces dat "splicing" wordt genoemd. De gesplitste genstructuur bleek gemeenschappelijk te zijn voor de meeste eukaryote genen. Daarom gaat "één gen - één enzym" niet op de eenvoudige manier op die door Beadle en Tatum naar voren werd gebracht. Dit komt omdat
- Er kan meer dan één gen nodig zijn om een proteïne te bouwen, en
- Uit een kleinere reeks genen kunnen veel verschillende genen worden gemaakt (zie antilichaam).
Toch was hun werk een grote stap voorwaarts in zijn tijd.
Vragen en antwoorden
V: Wie is George Wells Beadle?
A: George Wells Beadle was een Amerikaans geneticus.
V: Waarvoor won George Wells Beadle de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde?
A: George Wells Beadle won de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde samen met Edward Tatum; zij deelden de prijs met Joshua Lederberg, die samen met Tatum aan bacteriële genetica werkte.
V: Wat ontdekten Beadle en Tatum?
A: Beadle en Tatum ontdekten de rol van genen bij het reguleren van de biochemische synthese in cellen.
V: Wat waren de belangrijkste experimenten van Beadle en Tatum?
A: De belangrijkste experimenten van Beadle en Tatum bestonden uit het blootstellen van de broodschimmel Neurospora crassa aan röntgenstralen, wat mutaties veroorzaakte.
V: Wat toonden Beadle en Tatum aan in hun experimenten?
A: In een reeks experimenten toonden Beadle en Tatum aan dat mutaties veranderingen veroorzaakten in specifieke enzymen die betrokken zijn bij de aanmaak van eiwitten.
V: Wat stelden Beadle en Tatum voor?
A: Beadle en Tatum stelden een direct verband voor tussen genen en enzymatische reacties, bekend als de "één gen, één enzym" hypothese.
V: Wat is de "één gen, één enzym"-hypothese?
A: De "één gen, één enzym"-hypothese is een direct verband tussen genen en enzymatische reacties, voorgesteld door Beadle en Tatum in hun experiment.
