Magere Hein | verpersoonlijkt wezen dat in veel samenlevingen in de geschiedenis voorkomt

Indo-Europese Mythologie

Oudgrieks

In het Oudgrieks zagen de Grieken de dood als goed. Hij wordt vaak afgebeeld als een bebaarde, gevleugelde man of een jonge, gevleugelde jongen. De dood, of Thanatos, is het tegenovergestelde van het leven. De dood wordt voorgesteld als een man, en het leven als een vrouw. Hij is de tweelingbroer van Hypnos, de god van de slaap. Hij wordt beschreven als zachtaardig, hij begeleidt de doden naar de onderwereld, Hades. Dan draagt hij de doden over aan Charon, die een boot bestuurt die de doden naar de onderwereld brengt, door de rivier de Styx. De zusters van Thanatos, Keres, waren de geesten van de gewelddadige dood, zij waren verbonden met sterfgevallen door strijd, ziekte, ongelukken en moord. Ze werden afgeschilderd als kwaadaardig, ze voedden zich met het lichaam van de doden, nadat de ziel was begeleid naar de Hades. Ze hadden hoektanden, klauwen, en waren gekleed in bloederige juwelen.

Roman

In de oude Romeinse mythologie stond de Dood bekend als Mors, het Romeinse equivalent van de Griekse god Thanatos en de hindoegodin Mara. Hoewel het Latijnse zelfstandig naamwoord voor "dood", mors, van het vrouwelijke geslacht is, is het niet bekend dat de overgebleven oude Romeinse kunst de Dood als vrouw afbeeldt.

Keltisch

De Welsh beeldden de dood af als Angeu, en voor de Bretoenen was het Ankou, zij waren dezelfde. Hij verscheen als een man met een zwart gewaad, soms met een zeis, rijdend op een kar waarop hij de doden ophaalde.

In de Schotse folklore geloofde men dat een mystieke zwarte, donkergroene of witte hond, bekend als Cù Sìth, stervende zielen meenam naar het hiernamaals. Vergelijkbare figuren komen ook voor in Ierse en Welshe verhalen.

Polen

In Polen heeft de Dood, of Śmierć, een uiterlijk dat lijkt op dat van onze moderne Magere Hein, maar in plaats van een zwart gewaad draagt hij een wit gewaad.

Baltische

Litouwers noemen de dood Giltinė, van het woord gelti (steken). Giltinė werd afgebeeld als een oude, lelijke vrouw met een lange blauwe neus en een giftige tong. De legende vertelt dat Giltinė jong, mooi en communicatief was totdat ze zeven jaar lang in een doodskist werd opgesloten. De godin van de dood was een zuster van de godin van het leven en het lot, Laima, en symboliseerde de relatie tussen begin en einde.

De Letten noemden de dood Veļu māte, van een woord dat "moeder" betekent.

Daarna namen de Lituanen en Letten de klassieke Magere Hein met de zwarte mantel en de zeis over.

Hindoeïstische teksten

In hindoeteksten wordt de heer van de dood Yama genoemd. Yama rijdt op een zwarte buffel en draagt een touw om de doden naar zijn gevangenis te brengen. Er zijn vele vormen van Reapers, zij zijn zijn agenten. Zij worden Yamaduts genoemd. Daar worden alle goede en slechte mensen opgeslagen in een soort archief. Dan haalt Yama de archieven eruit en beslist waar de ziel in het volgende leven terechtkomt, volgens de reïncarnatie van het hindoeïsme. Yama wordt in de Mahabharata ook genoemd als filosoof en toegewijde van Brahman.

 
Thanatos God van de dood in de oude Griekse mythologie.  

Latijns-Amerikaanse folklore

Onze-Lieve-Vrouw van de Heilige Dood (Santa Muerte) is een vrouwelijke godheid of volksheilige van de Mexicaanse volksreligie, waarvan de populariteit de laatste jaren in Mexico en de Verenigde Staten is toegenomen. La Calavera Catrina, een personage dat de dood symboliseert, is ook een icoon van de Mexicaanse Dag van de Doden.

 

Meitei mythologie

In de Meitei mythologie (Manipuri mythologie) wordt de dood gepersonifieerd met meerdere godheden, waaronder Thongalel, de heerser van de onderwereld en de god van de dood, samen met zijn vrouwen. In het rijk van de onderwereld beheert hij de zielen van de doden, om ze opnieuw uit te zenden of om een nieuwe naar en van de mensenwereld te brengen. Bij deze taken wordt hij bijgestaan door Thongak Lairembi en Khamnung Kikoi Louonbi. Het onderwereldrijk heet "Khamnung koninkrijk" en zijn hoofdstad, "Khamnung Sawa" ligt in het midden van de rivier "Ashi Turel", die slechts een enkele brug heeft die bestaat uit een draad. Deze mag alleen worden overgestoken door die zielen die geen zelfmoord plegen tijdens hun aardse leven. Anders moet men oversteken binnen het onderwereldrijk maar buiten de hoofdstad "Khamnung Sawa", wat natuurlijk ook voor de zielen een moeizaam leven is.

 

Japanse mythologie

In de Kojiki sterft Izanami, na de geboorte van de vuurgod Kagu-tsuchi, aan de wonden van zijn vuur en betreedt het eeuwige nachtelijke rijk genaamd Yomi-no-kuni (de onderwereld) waar de goden zich terugtrekken en waar Izanagi, haar echtgenoot, naartoe reist in een mislukte poging haar terug te winnen. Hij ontdekt dat zijn vrouw niet meer zo mooi is, en in een korte ruzie daarna tussen hen belooft zij elke dag duizend levens te nemen, als teken van haar positie als godin van de dood.

Er zijn ook doodsgoden die shinigami (死神, "doodsgoden", "doodsgeesten") worden genoemd, die dichter bij de westerse traditie van de Grim Reaper staan; hoewel ze vaak voorkomen in moderne Japanse kunst en fictie, waren ze in wezen afwezig in de traditionele mythologie.

 

In Abrahamitische godsdiensten

Memitim

Memitim is een type engel uit de Bijbel die verbonden is met de dood van de mensen. De woorden komen uit het Hebreeuws ממיתים (Engels: Killers). Zij worden genoemd om de mensen te doden die door hun beschermengel niet langer beschermd worden. Er is enige discussie onder bijbelgeleerden over de aard van de Memitim, maar men neemt aan dat zij, zoals beschreven in het boek Job 33:22, een soort moordenaars zijn.

Jodendom

Vorm en functies

Volgens de Midrasj werd de Engel des Doods door God geschapen op de eerste dag van de schepping. Zijn huis is in de hemel. Hij heeft twaalf vleugels. "Over alle mensen heb ik u de macht gegeven", zei God tegen de Engel des Doods, "alleen niet over deze die door de Wet vrijheid van de dood heeft ontvangen".Er wordt gezegd dat de Engel des Doods vol ogen is. In de tijd van de dood staat hij boven de stervende, en wacht tot de man hem ziet. Wanneer de stervende hem eindelijk ziet, laat hij een gal in de mond van de stervende vallen en dat is wat hem uiteindelijk doodt. De uitdrukking "de dood proeven" komt voort uit het idee dat de dood werd veroorzaakt door een druppel gal.

Dood en Satan

De Engel des Doods, die door sommigen met Satan wordt vereenzelvigd, heeft direct na de schepping een geschil met God over het licht van de Messias. Toen Eva de boom der kennis aanraakte, sprak de Engel des Doods tot haar, en zij dacht: "Nu zal ik sterven, en God zal een andere vrouw voor Adam scheppen". Adam sprak ook met de Engel des Doods. De Engel des Doods zit voor het aangezicht van de doden. Terwijl Abraham rouwde om Sarah verscheen de engel aan hem, wat verklaart waarom "Abraham opstond van voor zijn dood". Samael vertelde Sarah dat Abraham Izaäk had geofferd, ondanks zijn gejammer, en Sarah stierf van ontzetting en verdriet. Het was Mozes die het vaakst met de engel te maken had. Bij het verzet van Korach zag Mozes hem.

Islam

In de Islam is er de Aartsengel van de Dood, genaamd Azrael. In de Koran wordt hij niet bij deze naam genoemd, maar bij Mal'akkh al Mut (Arabisch: ملاك الموت, "Engel des Doods"). Hij wordt in oude Hebreeuwse teksten ook beschreven als Azrael, de Engel des Doods. Hij wordt ook Azrael genoemd in vroeg-christelijke teksten.

 
Tekening van de Dood die cholera brengt, in Le Petit Journal  


La mort du fossoyeur (De dood van de doodgraver) door Carlos Schwabe