Dido (mythologie)

Vroege verhalen over haar leven

Het oudste verhaal over Dido is geschreven door Timaeus. Hij was een oude Griekse historicus die leefde in de 3e eeuw voor Christus. Honderd jaar later schreef een Romeinse historicus, Pompeius Trogus, over haar. Zijn verhaal over haar is nu verloren gegaan, maar een latere Romeinse historicus, Justin, schreef een samenvatting van Trogus' verhaal. In de verhalen van Timaeus en Trogus was Dido de dochter van de koning van Tyrus (een stad in het land dat nu bekend staat als Libanon). Zij was getrouwd met Acerbas die een priester van Hercules was. Toen Dido's broer Pygmalion Acerbas doodde, liep Dido weg. Ze nam een deel van haar volk met zich mee. Zij gingen eerst naar Cyprus, en daarna naar de noordkust van Afrika in de plaats die nu bekend staat als Tunesië.

Toen zij in Afrika aankwamen, vroeg Dido aan de Berberse heerser, een man genaamd Iarbus, of zij wat land kon kopen om voor haar volk een stad te stichten. Hij zei dat ze zoveel land kon kopen als ze kon bedekken met de huid van een dode os. Ze zei tegen haar volk dat ze de huid in heel dunne reepjes moesten snijden. Ze legden alle stroken uit om de grenzen aan te geven. Zo kregen ze een heel groot stuk land. Dido en haar volk bouwden een stad op het land. De stad kreeg de naam Carthago, en Dido was de eerste koningin. Carthago groeide en werd een zeer rijke stad. Veel Berbers gingen er ook wonen.

Toen hij zag wat een rijke stad Carthago was, wilde Iarbus met Dido trouwen. Hij zei haar dat als ze niet met hem trouwde, hij oorlog zou voeren tegen Carthago. Dido wilde niet met Iarbus trouwen. Zij hield nog steeds van haar man Acerbas (Sychaeus). Voor haar huwelijk met Iarbus, maakte ze een groot vuur. Ze vertelde hem dat het vuur een ceremonie was om Acerbas te eren. Ze zei dat als de ceremonie afgelopen was, Iarbus haar nieuwe man zou zijn. In plaats daarvan klom ze op de brandstapel waar het vuur brandde. Toen doodde ze zichzelf met een zwaard. Na haar dood vereerde het volk van Carthago haar als een godin. Carthago bleef 600 jaar lang een zeer rijke en machtige stad. Ze werd in 146 voor Christus door Rome verwoest.

Dido kocht het land voor Carthago


Aeneas en Dido op een schilderij van Pierre-Narcisse Guérin

Aeneas en Dido

Dido is tegenwoordig het meest bekend door het verhaal dat over haar wordt verteld in Boek 3 en 4 van Vergilius' Aeneis. Vergilius' verhaal over het vroege leven van Dido lijkt erg op die van Timaeus en Trogus. Maar zijn verhaal over hoe ze stierf is heel anders. In Vergilius' verhaal gaat Aeneas, een prins uit de oude stad Troje, naar Carthago nadat hij een oorlog tegen de Grieken (de Trojaanse oorlog) heeft verloren. Aeneas en Dido worden verliefd op elkaar. Aeneas besluit met Dido in Carthago te blijven. Maar de god Jupiter stuurt Mercurius om Aeneas te vertellen dat hij Carthago moet verlaten en naar Italië moet gaan. Aeneas wil niet gaan, maar weet dat hij moet doen wat Jupiter vraagt. Hij en zijn mannen varen weg uit Carthago. Dido is erg verdrietig en erg boos. Ze stookt een groot vuur en verbrandt alle spullen die van Aeneas waren. Dan klimt ze naar de top van het vuur en doodt zichzelf met het zwaard dat ze Aeneas gaf toen hij voor het eerst naar Carthago kwam.

De meeste mensen zeggen dat Vergilius de eerste schrijver was die het verhaal over Aeneas en Dido verzon. Anderen denken dat hij het idee ontleende aan een lang gedicht van Gnaeus Naevius genaamd Bellum Poenicum (De Punische Oorlogen). Het grootste deel van Naevius' gedicht is verloren gegaan, dus het is moeilijk om het zeker te weten.

Sinds Vergilius' tijd zijn er veel toneelstukken en opera's geschreven over zijn verhaal van Aeneas en Dido. Christopher Marlowe schreef een toneelstuk over hen in 1583. Het heette Dido Queen of Carthage. Henry Purcell componeerde een opera over hen in 1688 genaamd Dido and Aeneas.

De Italiaanse dichter Pietro Metastasio gebruikte het verhaal van Vergilius ook voor een libretto (het verhaal en de woorden voor een opera). Het werd Didone abbandonata genoemd. (De titel betekent Dido verlaten in het Italiaans.) De eerste opera die gebruik maakte van Metastasio's libretto werd gecomponeerd door Domenico Sarro in 1724. In de volgende 100 jaar werd dit libretto gebruikt in meer dan 40 opera's van andere componisten.