Erwin Rommel | De "Woestijnvos"

Vroeg leven en carrière

Rommel werd geboren in Heidenheim, Duitsland, 45 kilometer van Ulm, in het Koninkrijk Württemberg dat toen deel uitmaakte van het Duitse Rijk, op 15 november 1891. Hij werd gedoopt op 17 november 1891. Zijn vader, Erwin Rommel (1860-1913) was wiskundeleraar en later hoofd van een middelbare school in Aalen. Zijn moeder was Helene von Lutz, de dochter van een plaatselijke ambtenaar. Rommel was het tweede van vier kinderen: Karl, Gerhard en Helene. Rommel schreef dat zijn "vroege jaren zeer gelukkig verliepen".

Op 14-jarige leeftijd bouwde Rommel samen met een vriend een zweefvliegtuig op ware grootte dat korte afstanden kon vliegen. De jonge Erwin wilde ingenieur worden, en hij toonde talent voor technisch werk; maar vanwege zijn vader sloot de jonge Rommel zich in 1910 aan bij het plaatselijke 124e Württemberg Infanterie Regiment als officierscadet en werd kort daarna naar de Officierscadet School in Danzig gestuurd. Hij studeerde af op 15 november 1911 en werd in januari 1912 luitenant.

Op de Cadettenschool, begin 1911, ontmoette Erwin Rommel zijn toekomstige vrouw, de 17-jarige Lucia Maria Mollin (ook Lucie genoemd) (geb. 6 juni 1894 in Danzig; overl. 26 september 1971 in Stuttgart). Zij trouwden op 27 november 1916 in Danzig en kregen op 24 december 1928 een zoon, Manfred, die later burgemeester van Stuttgart zou worden. Manfred overleed in 2013. Na Lucie te hebben ontmoet, denken sommige historici dat Rommel in 1913 ook een affaire had met een vrouw genaamd Walburga Stemmer, en zij hadden een dochter genaamd Gertrud.

 

Eerste Wereldoorlog

In de Eerste Wereldoorlog vocht Rommel in Frankrijk, maar ook in Roemenië en Italië, eerst als lid van het 6e Württemberg Infanterie Regiment en daarna in het Württemberg Bergbataljon van het Alpenkorps. Toen hij bij die eenheid diende, kreeg hij een reputatie voor het nemen van snelle tactische beslissingen en het profiteren van vijandelijke verwarring. Hij raakte drie keer gewond en werd onderscheiden met het IJzeren Kruis; Eerste en Tweede Klasse.

Rommel ontving ook de hoogste medaille van Pruisen, de Pour le Mérite na gevechten in de bergen van west Slovenië, in gevechten aan het Isonzo-Soca front. De onderscheiding kwam als gevolg van de Slag bij Longarone, en de verovering van de berg Matajur, Slovenië, en zijn verdedigers, met 150 Italiaanse officieren, 9.000 man, en 81 stukken artillerie. Zijn bataljon gebruikte gas tijdens de gevechten bij Isonzo en speelde ook een sleutelrol in de overwinning van de Centrale Machten op het Italiaanse leger in de Slag bij Caporetto. Tijdens de gevechten bij Isonzo werd Rommel gevangen genomen door de Italianen. Hij ontsnapte en omdat hij Italiaans sprak, was hij binnen twee weken terug in de Duitse linies. Later, toen de Duitse en Italiaanse legers tijdens de Tweede Wereldoorlog werden geallieerd, realiseerde Rommel zich dat hun gebrek aan succes in de strijd te wijten was aan slecht leiderschap en uitrusting, waardoor ze, indien hersteld, gemakkelijk konden opboksen tegen de Duitse troepen.

 

Tweede Wereldoorlog

Polen 1939

Rommel was een commandant van het Führerbegleithauptquartier (Führer escorte hoofdkwartier) tijdens de Polen campagne, waarbij hij zich vaak dicht bij het front begaf in de Führersonderzug trein en veel van Hitler zag. Na de Poolse nederlaag keerde Rommel terug naar Berlijn om de overwinningsparade van de Führer te organiseren en nam zelf deel als lid van Hitlers gevolg. Tijdens de Poolse campagne werd Rommel gevraagd een familielid van zijn vrouw te helpen, een Poolse priester die was gearresteerd. Toen Rommel de Gestapo om informatie vroeg, vond de Gestapo geen informatie over het bestaan van de man.

Frankrijk 1940

Rommel vroeg Hitler om het bevel over een panzerdivisie. Op 6 februari 1940, drie maanden voor de invasie van Frankrijk, kreeg Rommel het bevel over de 7e Panzerdivision, voor "Fall Gelb", de invasie van Frankrijk en de Lage Landen. Sommige andere officieren waren het niet eens met zijn promotie. Rommels oorspronkelijke verzoek om het commando te krijgen was afgewezen door de Chef van het Legerpersoneel, die stelde dat zijn gebrek aan eerdere ervaring met gepantserde eenheden en zijn uitgebreide eerdere ervaring in een Alpiene eenheid hem een meer geschikte kandidaat maakten om het commando te voeren over een bergdivisie die recentelijk behoefte had aan een commandantspost. Rommel had echter de nadruk gelegd op het gebruik van mobiele infanterie en erkende het grote nut van gepantserde troepen in de campagne in Polen. Hij begon met groot enthousiasme de technieken van gepantserde oorlogsvoering te leren en te ontwikkelen. De beslissing om hem het bevel te geven over een pantserdivisie bleek een uitstekende te zijn. In mei 1940 werd zijn 7e pantserdivisie bekend als de "Spookdivisie", omdat ze door hun snelle opmars en snelle aanvallen vaak zo ver naar voren lagen dat ze vaak geen communicatie hadden met de rest van het Duitse leger.

Noord-Afrika 1941-1943

Rommels beloning voor zijn succes was zijn promotie en benoeming tot commandant van de 5e Lichte Divisie (later gereorganiseerd en omgedoopt tot 21.Panzer-Division) en van de 15.Panzer-Division die, als het Deutsches Afrikakorps,( luister ) begin 1941 naar Libië werden gestuurd in Operatie Sonnenblume om de Italiaanse troepen te helpen die een zware nederlaag hadden geleden van de Britse Commonwealth troepen in Operatie Compass. Het was in Afrika waar Rommel zijn grootste faam als bevelhebber verwierf.

 
Erwin Rommel  

Houding

Rommel was niet alleen bekend bij het Duitse volk, maar ook bij zijn vijanden. Verhalen over zijn ridderlijkheid en tactisch vermogen leverden hem het respect op van vele tegenstanders, waaronder Claude Auchinleck, Winston Churchill, George S. Patton, Hugh Dowding en Bernard Montgomery (die een hond naar hem vernoemde). Rommel had ook respect voor zijn vijanden. Hitler beschouwde Rommel als een van zijn favoriete generaals.

Het Afrika Korps werd nooit beschuldigd van oorlogsmisdaden, en Rommel zelf noemde de gevechten in Noord-Afrika Krieg ohne Hass - oorlog zonder haat. Hiervan bestaan talrijke voorbeelden, zoals zijn weigering een bevel van Hitler uit te voeren om Joodse gevangenen te executeren. Tijdens Rommels tijd in Frankrijk beval Hitler hem de Joden in Frankrijk te deporteren; Rommel deed dat niet. Meerdere malen schreef hij brieven waarin hij protesteerde tegen de behandeling van de Joden. Toen de Britse majoor Geoffrey Keyes werd gedood tijdens een mislukte commandoaanval om Rommel achter de Duitse linies te doden of gevangen te nemen, liet Rommel hem met alle militaire eer begraven. Tijdens de bouw van de Atlantikwall bepaalde Rommel ook dat Franse arbeiders niet als slaven mochten worden gebruikt, maar voor hun werk moesten worden betaald.

 
Rommel's graf  

Dood

Rommel behoorde niet tot de groep die de aanslag op Hitlers leven plande. Eigenlijk was hij geen voorstander van de moord op Hitler. Rommel geloofde dat een moordaanslag een burgeroorlog in Duitsland en Oostenrijk kon ontketenen, en Hitler zou een martelaar zijn geworden voor een blijvende zaak. In plaats daarvan stond Rommel erop dat Hitler werd gearresteerd en berecht voor zijn misdaden. Later besloot Rommel echter het complot te steunen.

Na de mislukte bomaanslag van 20 juli 1944 werden veel samenzweerders gearresteerd. Rommel was verontrust over deze ontwikkeling. Het duurde niet lang voordat zijn betrokkenheid aan het licht kwam.

Onder marteling door de Gestapo onthulde één van die groep de namen van verschillende hogere legerofficieren die vooraf waren geraadpleegd. Rommel was een van hen.

Nog vervelender is dat Carl Goerdeler, de belangrijkste burgerleider van het verzet, in verschillende brieven en andere documenten schreef dat Rommel een potentiële medestander was en een aanvaardbare militaire leider om in een verantwoordelijke positie te plaatsen, mocht hun staatsgreep slagen. Nazi partijfunctionarissen in Frankrijk meldden dat Rommel uitgebreide en minachtende kritiek had op de Nazi incompetentie en misdaden. Dat bezegelde zijn lot.

De release van de film The Desert Fox: The Story of Rommel (1951) hielp zijn reputatie als een van de meest bekende en gewaardeerde leiders in het Duitse leger. In de film Patton (1970) werd Rommel genoemd door generaal Patton die in Noord-Afrika vocht tegen de nazi's tijdens de Noord-Afrikaanse campagne van 1940 tot 1943.

 
Monument op de plaats van de zelfmoord van Erwin Rommel buiten Herrlingen, Baden-Württemberg, Duitsland (ten westen van Ulm).  


Het dodenmasker van Erwin Rommel