Raphael

Perugia

Rafaël werd geboren in Urbino, in de regio Umbrië, Italië. Hij was de zoon van Giovanni Santi (geb. 1494), die ook schilder was, en Magia di Battista Ciarla (geb. 1491). Giovanni Santi was Rafaëls eerste leraar, maar hij stierf toen Rafaël nog maar elf jaar oud was.

Toen hij ongeveer 15 was, ging Rafaël in de leer bij de schilder Pietro Perugino, zo genoemd omdat hij de beroemdste schilder van de stad Perugia was. Perugino was beroemd, niet alleen in Umbrië, maar ook in Rome en Florence, de woonplaats van Leonardo en Michelangelo. Hij was een van de kunstenaars die de belangrijke opdracht hadden gekregen om de grote kapel van de paus in het Vaticaan, de Sixtijnse Kapel, te schilderen.

Perugino stond bekend om zijn deskundige manier van schilderen (techniek), en was goed in het op tijd afkrijgen van schilderijen, wat hem populair maakte bij zijn opdrachtgevers. Hij schilderde enkele portretten van mensen die in zijn tijd leefden, maar de meeste van zijn schilderijen zijn van religieuze figuren uit het verleden. Sommige van zijn schilderijen zijn kleine afbeeldingen van de Madonna met kind die gebruikt konden worden in een familiekapel voor privé-verering. Omdat hij beroemd was, kreeg Perugino ook veel werk van rijke opdrachtgevers en van kerken, zodat hij veel zeer grote stukken schilderde voor boven de altaren in kerken. Hiervoor had hij de hulp nodig van zijn leerlingen.

Rafaël heeft veel kunnen leren van Perugino - tekenen, de anatomie van de menselijke figuur, verfchemie en de techniek om de verf in vloeiende lagen op het schilderij aan te brengen. De figuren op Perugino's schilderijen hebben vaak hele lieve zachte gezichten. Veel van Rafaëls schilderijen zijn ook lief en zacht. Sommige schilders, zoals Leonardo, veranderden al snel hun stijl en gaven hun schilderijen een eigen toets. Maar Rafaël bleef schilderen in de stijl die Perugino hem had geleerd. Hij voegde nieuwe ideeën toe die hij leerde door naar het werk van andere kunstenaars te kijken. In tegenstelling tot Leonardo en Michelangelo gaf Rafaël de wereld niets nieuws in de schilderkunst. Hij is gewoon beroemd omdat hij zo deskundig was in wat hij deed, en omdat de mensen zo van zijn schilderijen hielden.

Eerste werken

Het schilderij waarvan wordt aangenomen dat het zijn vroegst bekende werk is, is een klein schilderij genaamd Het visioen van een ridder. Op dit schilderij ligt een ridder te slapen. In zijn droom zijn er twee mooie vrouwen. De ene vrouw, gekleed in zachte vloeiende kleding, biedt hem bloemen aan. De andere vrouw, gekleed in donkere kleding, biedt de ridder een zwaard en een boek aan. Het pad achter de mooie vrouw loopt langs een rivier. Het andere pad leidt een steile berg op. Raphael dacht na over keuzes. Moet de ridder de makkelijke weg nemen, of moet hij proberen dingen te veranderen?

Andere vroege afbeeldingen van Rafaël zijn Drie Gratiën en Sint Michiel.

Rafaëls eerste grote werk was Het huwelijk van de Maagd, geschilderd in 1504. Het werd beïnvloed door Perugino's schilderij voor de Sixtijnse Kapel van Jezus die de sleutels aan Petrus geeft. Het bevindt zich nu in de Brera Gallery in Milaan, Italië.

 
Perugino was Rafaëls leraar. Dit is zijn zelfportret.  


Het visioen van een ridder, door Rafaël  

Florence

Rond 1504 ging Rafaël met een andere schilder, Pinturicchio, naar Florence, Italië. Florence was beroemd om zijn kunstwerken, zijn kunstenaarsateliers, zijn nieuwe Renaissancegebouwen en zijn enorme kathedraal. Rafaël wilde het werk zien van Michelangelo, Leonardo da Vinci en andere belangrijke schilders en beeldhouwers.

De Madonna's

Florence had een zeer sterke traditie in het maken van afbeeldingen van de Madonna en het Kind, omdat de stad gewijd was aan de Heilige Maagd Maria. Op bijna elke straathoek stond wel een schilderij of een felgekleurd beeld van de Madonna en het Kind.

Toen hij in Florence was, schilderde Rafaël veel van zijn beroemde Madonnaschilderijen. De beroemdste van deze schilderijen zijn:

• De Madonna van de Goudvink (ca. 1505), nu in de Uffizi Galerij in Florence, Italië.
• de Madonna del Prato (ca. 1505), die zich bevindt in het Kunsthistorisches Museum in Wenen, Oostenrijk.
• de Esterházy Madonna (ca. 1505 - 07), die zich bevindt in het Museum voor Schone Kunsten, Boedapest, Hongarije.
• La Belle Jardinière (De Madonna van de Mooie Tuin) (ca. 1507), die zich in het Louvre Museum in Parijs, Frankrijk, bevindt.

 
Madonna van de groothertog .  


Rafaëls portret van paus Julius II  

Rome

In 1508 werd Rafaël door paus Julius II naar Rome geroepen. In Rome werd hij zo populair dat hij bekend werd als de "Prins der Schilders". Hij bracht de laatste 12 jaar van zijn leven in Rome door en maakte er veel van zijn beroemdste schilderijen.

Toen hij in Rome was, kreeg hij de opdracht (een opdracht) om een fresco te schilderen van de profeet Jesaja in de kerk van Sant'Agostino. Terwijl hij aan het schilderij werkte, ging hij op bezoek bij zijn vriend, de architect Donato Bramante. Bramante was in het Vaticaan terwijl Michelangelo het plafond van de Sixtijnse Kapel schilderde. Natuurlijk wilde Rafaël zien wat de beroemde meester aan het doen was. Terwijl Michelangelo weg was, nam Bramante Rafaël mee de kapel in. Toen Rafaël zag hoe Michelangelo de profeten had geschilderd, was hij zo opgewonden dat hij terugging naar de kerk van Sant'Agostino, zijn schilderij van de muur schraapte en helemaal opnieuw begon. Het is gemakkelijk te zien dat Rafaëls schilderij in de stijl van Michelangelo is. Rafaël schaamde zich hier niet voor. Hij deed het om de grote meester te eren.

De Stanze

Tot de beroemdste schilderijen van Rafaël behoren de fresco's op de muren van Julius II's eigen vertrekken in het Vaticaanse paleis, de zogenaamde Stanze. De schilderijen in de Stanza della Segnatura en de Stanza d'Eliodoro zijn door Rafaël zelf gemaakt, terwijl de Stanza dell'Incendio door Rafaël is ontworpen en door zijn assistenten is geschilderd.

Een van de fresco's in de Stanza della Segnatura is van het grootste belang. Dit schilderij heet De School van Athene. Het toont een groep geleerden uit het oude Griekenland, filosofen, dichters, dramaturgen, wiskundigen en anderen. Ze luisteren naar de centrale figuur, de filosoof Plato. Het schilderij is bedoeld om te laten zien dat er in die tijd, begin 1500, een nieuwe geboorte van ideeën en kennis was onder de mensen in Rome, die gelijk was aan de kennis van het oude Athene.

Om deze boodschap duidelijk te maken, gebruikte Rafaël de gezichten van de mensen die hij kende. Michelangelo, met zijn gebroken neus, zit met zijn kin op zijn hand. De lange figuur van Plato met lang haar en wapperende baard is een portret van Leonardo da Vinci.

Een van de uitstekende dingen aan dit schilderij is de manier waarop Rafaël het gebouw waarin de figuren staan heeft geschilderd. Het lijkt alsof de architectuur zich vanuit de echte ruimte opent.

Architectuur

In de jaren 1500 werden schilders vaak gevraagd om architectuur te ontwerpen. Rafaëls eerste werk als architect was de grafkapel in de kerk Santa Maria del Popolo. Paus Leo X koos Rafaël ook om samen met Donato Bramante de Sint-Pietersbasiliek te ontwerpen. Na de dood van Bramante nam Rafaël het ontwerp van de basiliek over en veranderde het grondplan van een Grieks kruis in een Latijns kruis. Michelangelo keerde terug naar Bramante's plan, maar maakte het eenvoudiger. Vervolgens maakte een andere architect, Maderna, het gebouw langer, zoals Rafaël had gepland.

De Gedaanteverandering

Rafaëls laatste kunstwerk was een schilderij van de Transfiguratie. Dit was een altaarstuk, maar Rafaël stierf voordat hij het kon voltooien. Het werd afgemaakt door Giulio Romano, een van Rafaëls assistenten.

Dood

Rafaël stierf op zijn 37e verjaardag. Hij werd begraven in het Pantheon in Rome. Zijn begrafenis was een massale verwoesting in het Vaticaan. Zijn Transfiguratie-altaarstuk werd aan het hoofd van Rafaëls begrafeniskoets geplaatst.

 
Detail uit De School van Athene.  


Rafaëls laatste schilderij, de Transfiguratie.