Wernher von Braun

Vroege leven

Von Braun werd geboren in Wirsitz (tegenwoordig: Wyrzysk) in Polen op 23 maart 1912. Zijn vader was algemeen directeur van een belangrijke bank. Tijdens de Weimar Republiek was zijn vader de minister van voedsel en landbouw, Magnus Freiherr von Braun. Von Braun's moeder was Emmy von Quistorp, de dochter van een lid van het Pruisische Hogerhuis.

In 1920 verhuisde hij naar Berlijn. Tijdens de eerste schooljaren ging von Braun naar een Franse middelbare school in Berlijn. Op 13-jarige leeftijd kreeg hij een telescoop. Dit geschenk wekte zijn belangstelling voor astronomie. Wegens slechte cijfers moest von Braun in 1925 naar een kostschool in de buurt van Weimar. Van zijn extra geld kocht hij het boek Die Rakete zu den Planetenräumen (Engels: De raket naar de interplanetaire ruimte) van Hermann Oberth, dat de basis vormt van het moderne raketonderzoek. In 1928 ging hij naar de kostschool Hermann-Lietz-Internat op het Duitse eiland Spiekeroog. In 1930 slaagde hij voor zijn eindexamen.

In de zomer van 1930 begon hij zijn studie aan de Technische Universiteit van Berlijn. Von Braun studeerde ook aan de ETH Zürich, in 1931. Eind september 1931 gaat hij terug naar Berlijn.

Duitse carrière

In 1933 begon von Braun te werken aan raketten voor het Duitse leger. Op 27 juli 1934 promoveerde hij aan de Technische Universiteit van Berlijn. "Max" en "Moritz", twee door hem ontwikkelde raketten, gingen in december 1934 zo hoog als 2.200 meter (7.218 voet). De tests werden uitgevoerd in een klein dorp in Kummersdorf, Duitsland. In 1936 ontwikkelden von Braun en zijn team de volgende generatie raketten, de A-3. De testruimte in Kummersdorf was te klein voor deze nieuw ontwikkelde raket. Samen met zijn team van ongeveer 90 mensen moest hij uitwijken naar een groter testterrein in Peenemünde.

In 1937, toen de nazi's aan de macht waren, sloot hij zich aan bij de S.S.. Von Braun werkte tussen 1937 en 1945 in Peenemünde. Daar begon hij met de ontwikkeling van een nieuwe raket, A4 (Aggregat 4) genaamd. Na enkele proeven werd de raket omgedoopt tot V-2. De "V" staat voor het Duitse woord "Vergeltung", wat wraak betekent. Dit was de eerste ballistische langeafstandsraket die in een oorlog werd gebruikt. Hij kon een kernkop van een ton tot 50 mijl de lucht in dragen, en honderden kilometers afleggen naar een doel. In 1943 begon Duitsland met de massaproductie van deze raket, waarbij duizenden concentratiekampgevangenen als fabrieksarbeiders werden ingezet. Zij vuurden duizenden van deze raketten af op doelen in Antwerpen en Groot-Brittannië, met name Londen. Meer dan 1700 V-2 raketten landden op Antwerpen, waarbij meer dan 3.700 mensen omkwamen. Von Braun en zijn team begonnen met de ontwikkeling van de nieuwe generaties van deze raketten, de V-9 en V-10, die bestemd waren voor doelen in de VS.

Amerikaanse carrière

Vroege jaren

Von Braun en ongeveer 100 andere wetenschappers werden in 1945 na hun overgave naar Amerika gebracht. Zij gingen werken voor het Amerikaanse leger in Fort Bliss, Texas, waar zij Amerikaanse soldaten instrueerden in het lanceren van buitgemaakte V-2's. In 1955 werd hij Amerikaans staatsburger. Tijdens de jaren 1950 probeerde von Braun steun te krijgen voor een Amerikaans ruimtevaartprogramma. Toen de Sovjet-Unie de Spoetnik lanceerde, begonnen de Verenigde Staten eindelijk met een ruimtevaartprogramma. Aanvankelijk had de marine de leiding, maar hun eerste Vanguard satelliet werd vernietigd toen de raket op het lanceerplatform ontplofte in december 1957. Het satellietprogramma werd aan het leger gegeven, en de meer ervaren von Braun kon met de rest van zijn team aan de slag. De Redstone raket bracht een satelliet in een baan om de aarde op 31 januari 1958.

Huntsville en NASA

In 1950 begon Von Braun te werken in het nieuwe Redstone Arsenal van het leger in Huntsville, Alabama, dat later het Marshall Space Flight Center van de NASA werd. Daar ontwikkelden hij en zijn team de Redstone raket, vergelijkbaar met de V-2. In 1959 werden Von Braun en andere Duitsers overgedragen aan de NASA, samen met alle ruimtevaartactiviteiten van het leger. Zijn laatste en meest succesvolle raket was de Saturnus V, die astronauten naar de maan bracht. Na de maanlanding van de Apollo 11 in 1969 nam de publieke steun voor het ruimtevaartprogramma echter af. In 1972 ging von Braun met pensioen bij de NASA en ging hij werken voor Fairchild Industries in Maryland.

Latere jaren

In 1972 verliet von Braun de NASA. Hij ging in de particuliere sector werken. In januari 1977 ging hij met pensioen omdat hij ziek was. Dat jaar overleed hij op 65-jarige leeftijd aan darmkanker.

Von Braun voor een raket

Na zijn dood

Von Brauns werk heeft de mensheid een bredere kijk op het heelal kunnen geven. Zijn raketten werden nog steeds vooral als raketten gemaakt. Meer van hen werden daadwerkelijk gebruikt voor satellietlanceringen, maanlandingen en verkenning van de diepe ruimte.