Achtste amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten

Tekst

"Er mag geen buitensporige borgtocht worden geëist, noch buitensporige boetes worden opgelegd, noch wrede en ongebruikelijke straffen worden opgelegd."

Achtergrond

De formulering van het Achtste Amendement is bijna gelijk aan drie van de bepalingen in de Engelse Bill of Rights van 1689. Deze bepalingen waren gebaseerd op de zaak van Titus Oates, wiens leugens onder ede de executie van vele onschuldige mensen veroorzaakten. Omdat de Engelse autoriteiten eerlijke mensen niet bang wilden maken om voor de rechtbank te getuigen, werd hij niet ter dood gebracht. Hoewel zijn straf de straffen omvatte die in die tijd als gewoon werden beschouwd, werd de combinatie van deze straffen op een buitensporige en wrede manier toegepast. Oates werd veroordeeld wegens opruiing en in de gevangenis gegooid om daar te blijven. Nadat James II van Engeland in 1685 koning was geworden, werd hij echter opnieuw berecht, ditmaal voor meineed. Naast levenslange gevangenisstraf moest hij "vijf dagen per jaar door de straten van Londen worden gegeseld voor de rest van zijn leven". De eerste toepassing van de bepaling van de Engelse Bill of Rights was de Virginia Declaration of Rights van 1776.

Buitensporige borgtocht clausule

Borgtocht is het bedrag aan geld, goederen of obligaties dat een gedaagde aan de rechtbank moet geven om zijn of haar verschijning tijdens het proces te garanderen. De borgtocht die door de gedaagde is betaald, kan aan het eind van het proces worden teruggevorderd. Maar als een gedaagde niet verschijnt op het tijdstip waarop het proces is gepland, wordt de borgtocht verbeurd en kan de gedaagde worden geconfronteerd met bijkomende straffen. Een rechter moet bij het vaststellen van de hoogte van de borgtocht rekening houden met verschillende factoren. Deze omvatten de aard van het misdrijf, hoeveel bewijs er is tegen de verdachte en welke banden de verdachte heeft met de gemeenschap. De rechter moet ook rekening houden met het vermogen van de gedaagde om het bedrag van de borgtocht te betalen en met de waarschijnlijkheid dat de gedaagde gewoon zal vluchten en niet terecht zal staan. Alle verdachten worden verondersteld onschuldig te zijn. Het vaststellen van een borgtocht voor een onredelijk bedrag zou de vrijheid en de mogelijkheid van de gedaagde om in zijn levensonderhoud te voorzien beperken en het moeilijk maken om zijn of haar gezin te onderhouden.

Clausule inzake buitensporige boetes

Deze clausule beperkt de bevoegdheid van de overheid om boetes vast te stellen, dat zijn betalingen voor een straf of overtreding. De hoogte van de boete moet in verhouding staan tot de ernst van de overtreding. Een boete is in strijd met deze clausule als zij niet in verhouding staat tot de aard van de overtreding van de beschuldigde.

In 1993 oordeelde het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten in de zaak Austin v. United States dat deze clausule ook van toepassing is op civiele procedures. Daarmee maakte het Hof niet alleen zijn eigen eerdere uitspraken ongedaan, maar ook die van verschillende "circuit courts of appeal".

Wrede en ongewone straffen clausule

De uitdrukking "wrede en ongebruikelijke straffen" werd voor het eerst gebruikt in 1789 in de Engelse Bill of Rights. In 1776 voegde George Mason het toe aan de Verklaring van Rechten van Virginia. In 1791 werd ditzelfde verbod het centrale onderdeel van het Achtste Amendement. Patrick Henry behoorde tot degenen die stelden dat een verbod op wrede en ongebruikelijke straffen deel moest uitmaken van de Bill of Rights. Anders zou de nieuwe federale regering foltering kunnen gebruiken om bekentenissen af te dwingen. Foltering werd in die tijd nog steeds toegepast door Spanje, Frankrijk en Duitsland. De Verenigde Staten zouden hun voorbeeld niet moeten volgen. Vanwege deze argumenten werd dit toegevoegd aan het Achtste Amendement. Slechts weinigen zullen het oneens zijn met de stelling dat het gebruik van pijnbanken, duimschroeven of de galg wrede en ongebruikelijke straffen zijn en duidelijk in strijd zijn met het Achtste Amendement. Maar voorbij dat punt wordt het controversieel over wat wel en wat geen wrede en ongebruikelijke straf is.

Wreed en ongewoon straffen werd niet duidelijk gedefinieerd toen het Achtste Amendement werd aangenomen. Maar het werd wel besproken. Afgevaardigde Livermore wees er in het Huis van Afgevaardigden op dat de formulering vaag was. Hij vroeg: "Soms is het nodig om iemand op te hangen, boeven verdienen vaak zweepslagen en misschien het afsnijden van hun oren, maar moeten we in de toekomst verhinderd worden om deze straffen toe te passen omdat ze 'wreed' zijn?" Maar ondanks zijn bezwaren werd de vage taal in het amendement gehandhaafd.

In 1910, in Weems tegen de Verenigde Staten, gaf het Hooggerechtshof toe dat "wat een wrede en ongebruikelijke straf is, niet precies is vastgesteld". Het Hooggerechtshof begon de "evoluerende normen van fatsoen"-test te gebruiken. In Trop v Dulles (1958) stemde het Hof in met de opvatting dat wat verboden "wrede en ongebruikelijke straffen" zijn in de loop van de tijd moet veranderen op basis van straffen die het "evoluerende gevoel voor fatsoen" van de samenleving beledigen. Zeer recentelijk zijn de rechtbanken terughoudend geweest om de term "ongebruikelijk" in hun rechterlijke interpretaties te behouden.

Originalisten vinden dat de beoordeling of een straf wreed en ongebruikelijk is, nog steeds valt onder de evolutieve normentest en de publieke opinie. In Coker v. Georgia (1977) oordeelde het Hooggerechtshof dat de doodstraf ongrondwettelijk is voor mensen die veroordeeld zijn voor verkrachting. Dit was grotendeels gebaseerd op het feit dat slechts één van de 50 staten deze straf toepaste. En zelfs dan pasten jury's in die staat deze straf niet vaak toe.

Waterboarding wordt al sinds de Spaanse inquisitie gezien als marteling. Amerikaanse soldaten die op waterboarding werden betrapt op de Filippijnen in 1901, of tijdens de oorlog in Vietnam in 1968, werden berecht. Wanneer het door andere regeringen werd gedaan, hebben de VS niet nagelaten het marteling te noemen. De regering Bush hield vol dat zij niet gebonden was aan de grondwettelijke toets buiten de Verenigde Staten. Rechter Antonin Scalia had in een interview met de BBC gezegd dat hij in de grondwet niets zag dat het martelen van gedetineerden verbood. Niet wanneer dat gebeurt om informatie te verkrijgen. Hij zei echter dat het ongrondwettelijk zou zijn als het als straf zou worden toegepast. Bij zijn inauguratie in 2009 beloofde de Amerikaanse president Barack Obama een einde te maken aan de "verbeterde ondervragingstechnieken" door de CIA en Guantánamo te sluiten door middel van uitvoerende orders.