Electric Light Orchestra

Geschiedenis

De verhuizing

De band begon als een zijproject van een andere band, The Move, van de muzikanten Roy Wood en Jeff Lynne. Terwijl The Move aan hun pophits vleugjes klassieke muziek had toegevoegd, wilden Wood en Lynne rockmuziek en klassieke muziek meer met elkaar vermengen. Move-drummer Bevan sloot zich bij hun project aan. Wood bespeelde bijna alle niet-rock instrumenten op hun eerste album. Ze maakten optimaal gebruik van de opnametechnologie in de studio, waaronder meersporenopnamen en overdubben.

Hun eerste album was getiteld Electric Light Orchestra. Het werd onder die naam uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. Toen het album in de Verenigde Staten werd uitgebracht, wist hun Amerikaanse platenmaatschappij, United Artists, niet dat het album naar de groep was getiteld. Ze belden ELO's Britse label om te vragen naar de titel. Toen niemand antwoordde, werd "No Answer" opgeschreven. Later verwisseld met de titel, verscheen het album in Amerika als No Answer. De eerste single van de band was getiteld "10538 Overture". Het werd een FM radio favoriet. Na verloop van tijd werd de muziek van ELO populairder dan die van The Move was geweest. The Move ging uit elkaar, en Electric Light Orchestra werd een full-time groep.

ELO

Roy Wood besloot ELO te verlaten halverwege de opnamen van het tweede album. Hij begon een andere band genaamd Wizzard. Jeff Lynne nam de leiding over, en McDowell, Kaminski en Gale sloten zich aan. Het album, ELO 2, werd afgemaakt en uitgebracht, maar werd niet zo goed ontvangen als het eerste. Een single op het album was een cover versie van Chuck Berry's "Roll Over Beethoven". Het voegde delen van vele Beethoven composities toe aan Berry's lied. Het werd nog een radiohit.

Hun derde album, On the Third Day, bevatte een rockinterpretatie van "In the Hall of the Mountain King". Het album had nog een hitsingle, getiteld "Showdown". ELO begon te toeren door de Verenigde Staten. Ze begonnen met een klein publiek. Mettertijd werden ze populairder en voegden ze theatrale accenten toe aan hun shows. Nieuwe contact microfoons maakten het mogelijk voor de klassieke muzikanten om te bewegen en zelfs te dansen op het podium, zoals pop muzikanten deden. Het publiek genoot ervan naar hen te kijken.

Tegen hun vierde album, Eldorado, was ELO overgestapt van het overdubben van hun kleine leden naar het opnemen met echte orkesten. Ze hadden problemen toen ze in hun geboorteland Engeland werkten. Britse klassieke musici hielden zich meestal meer aan de vakbondsregels dan aan het vak van muziek maken. Ze liepen soms weg tijdens opnames. Dit schaadde het proces van het maken van hun platen, dus probeerde ELO een studio genaamd Musicland in München, Duitsland. De manier waarop de studio werkte beviel hen, en de Duitse muzikanten waren meer toegewijd. ELO gebruikte Musicland nog vele malen.

Hun volgende album, Face the Music (1975), leverde twee hitsingles op, "Strange Magic" en "Evil Woman". ELO werd nog populairder. Een compilatie album, Olé ELO, bevatte de meeste van hun vroege singles. Drie nummers van hun album uit 1976, A New World Record, werden wereldwijde hits. Dit waren "Telephone Line", "Livin' Thing", en "Do Ya", dat een remake was van een Move nummer.

ELO nam een dubbelalbum op in 1977, Out of the Blue, met daarop "Turn to Stone", "Sweet Talkin' Woman", en "Mr. Blue Sky", die ook hitplaten werden. De band toerde over de hele wereld, met een podium dat eruit zag als een UFO, die openging om de band binnenin te laten optreden. Hun shows bevatten veel podiumverlichting en lasereffecten.

Hun volgende nieuwe album, Discovery, verscheen pas in 1979. ELO's platenmaatschappij, Jet Records, veranderde van distributeur van United Artists naar Columbia Records, en dit was een deel van de vertraging. Discovery bevatte twee singles, "Shine a Little Love" en "Don't Bring Me Down". "Don't Bring Me Down" was de eerste ELO single die geen klassieke instrumenten bevatte. Columbia gaf een Greatest Hits album uit, waarop enkele van de Olé ELO nummers werden overlapt met latere nummers.

1980s

ELO werd minder populair in de jaren tachtig. Ze hadden minder hits. Ze namen de Xanadu soundtrack op met zangeres Olivia Newton-John. Ze brachten ook de albums Time (met de titelsong en "Hold On Tight" als singles) in 1981, Secret Messages (met "Stranger") in 1983, en tenslotte Balance of Power, dat "Calling America" bevatte, in 1986. Tegen die tijd waren de klassieke muzikanten vertrokken. Lynne nam hun partijen nu op met synthesizers of sessiespelers.

Jeff Lynne was nu bezig met het produceren van andere artiesten, waaronder The Everly Brothers, en stopte met Electric Light Orchestra in 1986. De meeste van de overgebleven leden wilden echter blijven samenwerken en hergroepeerden zich, eerst als een band genaamd OrKestra, later als "ELO Part II". Deze groepen toerden jarenlang, speelden ELO's oude hits en brachten twee albums uit met nieuw materiaal, terwijl Lynne zijn carrière als producer voortzette. Lynne bracht ook een solo-album uit, Armchair Theatre, in 1990, en vormde de Traveling Wilburys met ex-Beatle George Harrison.

2000s

Lynne nam een album op, Zoom, in 2001, opnieuw onder de naam ELO, maar met een nieuwe groep muzikanten. Hij maakte een handvol televisie-optredens met de nieuwe line-up. Ze speelden zowel oude als nieuwe nummers. Hij was ook van plan om met hen op tournee te gaan. De belangstelling voor de band was echter niet groot, en de meeste optredens werden afgelast.

De muziek van Electric Light Orchestra was slechts zwak aanwezig in de populaire cultuur van het midden van de jaren 1980 tot het begin van de jaren 2000. Hun mengeling van klassieke muziek en rockmuziek maakte hun muziek moeilijk te plaatsen in de afspeellijsten van de radio. De muziek van ELO heeft in de jaren 2000 een comeback gemaakt door het gebruik ervan in soundtracks van films, en ook in reclamespots, zoals voor Monster.

Albums

• The Electric Light Orchestra (1971)
• Electric Light Orchestra II (1973)
• Op de derde dag (1973)
• Eldorado (1974)
• Face the Music (1975)
• Een nieuw wereldrecord (1976)
• Out of the Blue (1977)
• Ontdekking (1979)
• Xanadu (1980)
• Time (1981)
• Geheime berichten (1983)
• Machtsevenwicht (1986)
• Zoom (2001)
• Alone in the Universe (2015)