Julian Huxley

Vroegtijdig werk

Zijn bijzondere interesse ging uit naar het gedrag van vogels, met name de verkering van watervogels. Zijn observaties over de ethologie van de fuut, gepubliceerd in 1914, was een mijlpaal in het veldonderzoek naar vogels. Zijn uitvinding van levendige etiketten voor de rituelen (zoals 'pinguïndans', 'plesiosaurusras' etc.) maakte de ideeën gedenkwaardig en interessant voor de algemene lezer.

Evolutie

Huxley was na August Weismann de belangrijkste bioloog die aandrong op natuurlijke selectie als het primaire middel in de evolutie. Hij was een prima communicator en was een prominente popularisator van de biologische wetenschap voor het publiek. In het begin van de 20e eeuw was hij een van de minderheid van biologen die geloofden dat natuurlijke selectie de belangrijkste drijvende kracht achter de evolutie was, en dat de evolutie gebeurde door kleine stappen en niet door sprongen. Deze meningen zijn nu standaard. Hoewel zijn tijd als academicus vrij kort was, gaf hij in de jaren twintig van de vorige eeuw les aan de Universiteit van Oxford en moedigde hij een aantal evolutiebiologen aan.

Moderne evolutionaire synthese

Huxley was een sleutelfiguur in de moderne evolutionaire synthese. Dit verklaarde hoe de ontdekkingen van Gregor Mendel op het gebied van de genetica pasten bij de evolutietheorie van Charles Darwin door middel van natuurlijke selectie. Huxley's

Huxley's eerste 'trial run' was de behandeling van de evolutie in de Science of Life (1929-30), en in 1936 publiceerde hij een lange en belangrijke paper voor de British Association. In 1938 kwamen er drie lange recensies over belangrijke evolutionaire onderwerpen.

Nu was het tijd voor Huxley om het onderwerp van de evolutie volledig aan te pakken, in wat het bepalende werk van zijn leven werd. Zijn boek Evolution: de moderne synthese werd geschreven terwijl hij secretaris was van het Zoölogisch Genootschap, en maakte gebruik van zijn opmerkelijke verzameling herdrukken die het eerste deel van de eeuw bestrijken. Het werd gepubliceerd in 1942. De Amerikaanse naturalist noemde het "The outstanding evolutionary treatise of the decade, perhaps of the century" (De opmerkelijke evolutionaire verhandeling van het decennium, misschien wel van de eeuw). De aanpak is grondig wetenschappelijk; de beheersing van de basisinformatie is verbazingwekkend".

Huxley's belangrijkste co-respondenten in de moderne evolutionaire synthese zijn meestal Ernst Mayr, Theodosius Dobzhansky, George Gaylord Simpson, Bernhard Rensch, Ledyard Stebbins en de populatiegenetici J.B.S. Haldane, Ronald Fisher en Sewall Wright. Ten tijde van
Huxley's boek moesten verschillende van hen echter nog hun kenmerkende bijdrage leveren. E.B. Ford en zijn medewerkers in de ecologische genetica waren minstens zo belangrijk.

Evolutionaire vooruitgang

Hij heeft altijd geloofd dat de evolutie in een breed perspectief leidde tot vooruitgang in de organisatie. "Vooruitgang zonder doel" was een van zijn favoriete zinnen.

In het laatste hoofdstuk van zijn Evolution de moderne synthese definieert hij evolutionaire vooruitgang als "een verhoging van het bovenste niveau van biologische efficiëntie, die wordt gedefinieerd als een verhoogde controle over en onafhankelijkheid van het milieu. "Natuurlijke selectie plus tijd zorgt voor biologische verbetering... Verbeteringen in biologische machines... de ledematen en tanden van grazende paarden... de toename van de hersenkracht... De ogen van een libel, die in alle richtingen [het] kan zien, zijn een verbetering ten opzichte van alleen al de microscopische oogvlekken van vroege levensvormen". "[Over] het hele bereik van de evolutionaire tijd zien we algemene vooruitgang - verbetering in alle belangrijke eigenschappen van het leven, inclusief de algemene organisatie ervan. Maar verbetering is niet universeel. Lagere vormen slagen erin te overleven naast hogere".

Eugenetica

Huxley was een prominent lid van de British Eugenics Society, en was vice-voorzitter (1937-1944) en president (1959-1962). Huxley was een van de vele intellectuelen in die tijd die geloofden dat de laagste klasse in de samenleving genetisch inferieur was. Hij pleitte voor "de virtuele eliminatie van de weinige laagste en meest ontaarde types". In zijn schrijven gebruikte hij dit argument meerdere malen: niemand twijfelt aan de wijsheid van het beheer van het kiemplasma van de landbouwvoorraden, dus waarom zouden we niet hetzelfde concept toepassen op de menselijke voorraden?

In de naoorlogse jaren, na het besef dat eugenetische ideeën besmet waren geraakt door de nazi's, bedacht Huxley (1957) de term "transhumanisme" om de opvatting te beschrijven dat de mens zichzelf zou moeten verbeteren door middel van wetenschap en technologie, mogelijk met inbegrip van eugenetica, maar ook, wat belangrijk is, de verbetering van de sociale omgeving.

UNESCO en ras

Als reactie op de opkomst van het Europese fascisme in de jaren dertig van de vorige eeuw werd Huxley gevraagd om samen met drie andere wetenschappers We Europeans te schrijven. Huxley stelde voor het woord 'ras' te vervangen door een etnische groep. Na de Tweede Wereldoorlog speelde hij een belangrijke rol bij het opstellen van de UNESCO-verklaring The Race Question, die dat beweerde:

"Een ras, vanuit biologisch oogpunt, kan dus worden gedefinieerd als een van de populaties die de soort Homo sapiens vormen"... "Wat heeft de wetenschapper nu te zeggen over de groepen van de mensheid die op dit moment herkend kunnen worden? Menselijke rassen kunnen door verschillende antropologen verschillend worden en zijn verschillend ingedeeld, maar op dit moment zijn de meeste antropologen het erover eens dat het grootste deel van de hedendaagse mensheid als volgt in drie grote categorieën kan worden ingedeeld: De Mongoolse Divisie; De Negerdivisie; De Kaukasische Divisie."... "Katholieken, protestanten, moslims en joden zijn geen rassen..."