Tweelingonderzoek

Identieke tweelingen zijn natuurlijke klonen. Omdat ze dezelfde genen dragen, kunnen ze worden gebruikt om te onderzoeken hoeveel erfelijkheid bijdraagt aan individuele mensen. Studies met tweelingen zijn heel interessant geweest. Als we een lijst van karakteristieke eigenschappen maken, vinden we dat ze sterk verschillen in hoeveel ze aan erfelijkheid te danken hebben. Bijvoorbeeld:

• Bloedgroepen: volledig geërfd. Kleur van de ogen: bijna volledig geërfd.
• Gewicht, hoogte: deels geërfd, deels milieu. Intelligentie: meer geërfd dan niet, als IQ-tests als maatstaf worden gebruikt.
• Welke taal je spreekt: volledig milieuvriendelijk.

De manier waarop de studies worden uitgevoerd is zo:

• Neem een groep eeneiige tweelingen en een groep broederlijke tweelingen, en een groep broers en zussen uit de bevolking.
• Meet ze voor verschillende eigenschappen.
• Voer een statistische analyse uit (zoals een variantieanalyse), die u zal vertellen in welke mate de eigenschap wordt geërfd. Eigenschappen die gedeeltelijk geërfd zijn, zullen aanzienlijk meer op elkaar lijken bij een identieke tweeling.

Dergelijke studies kunnen verder worden uitgevoerd door een identieke tweeling die samen met een identieke tweeling die in verschillende omstandigheden is opgegroeid, met elkaar te vergelijken. Dat geeft een handvat voor hoeveel omstandigheden de uitkomsten van genetisch identieke mensen kunnen veranderen.

De persoon die voor het eerst tweelingstudies deed was Francis Galton, de half-neef van Darwin, die een grondlegger van de statistiek was. Zijn methode was het opsporen van tweelingen door hun levensgeschiedenis heen, waarbij hij vele soorten metingen deed. Helaas, hoewel hij op de hoogte was van mono- en duizelingwekkende tweelingen, waardeerde hij het echte genetische verschil niet. Tweelingstudies van de moderne soort verschenen pas in de jaren twintig van de vorige eeuw.

Dit soort onderzoek werkt goed als de kenmerken eenvoudig te meten zijn. Het werkt minder goed als de meting zelf controversieel is. Dit was het geval bij I.Q. meting, waarbij de meetmethode niet goed overeenkwam tussen de onderzoekers.

Schattingen van de erfelijkheid van het IQ

Uit studies is gebleken dat het IQ bij volwassenen tussen 0,7 en 0,8 en bij kinderen in de Verenigde Staten tussen 0,45 en 0,45 ligt. Het lijkt redelijk om te verwachten dat genetische invloeden op eigenschappen zoals IQ minder belangrijk worden naarmate men meer ervaring opdoet met de leeftijd. Dat het tegenovergestelde gebeurt is echter goed gedocumenteerd. Erfelijkheidsmaatstaven in de kindertijd zijn zo laag als 0,2, rond de 0,4 in de middelbare jeugd, en zo hoog als 0,8 in de volwassenheid. De alledaagse ervaring zou suggereren dat mensen, naarmate ze ouder worden, zichzelf beter leren kennen. Ze kiezen, als ze dat kunnen, voor banen en activiteiten die het beste uit hun mogelijkheden halen. Het effect hiervan zou zijn dat ze een betere aansluiting krijgen tussen hun genetica en hun omgeving.

Uit een onderzoek in 1994 in Behavior Genetics op basis van identieke/broederlijke tweelingstudies bleek dat de erfelijkheidsgraad wel 0,80 is in het algemeen cognitief vermogen, maar ook varieert op basis van de eigenschap, met 0,60 voor verbale tests, 0,50 voor ruimtelijke en speed-of-processing tests, en slechts 0,40 voor geheugentests.

In 2006 zei The New York Times Magazine dat in de meeste studies ongeveer driekwart voor erfelijkheid (0,75) werd gevonden. Een analyse in 2004 van rapporten in Current Directions in Psychological Science gaf een algemene schatting van ongeveer 0,85 voor 18-jarigen en ouder.

Overeenstemming Onderzoek

Agressie is een gedrag waarbij men een ander individu opzettelijk schaadt. In de loop der jaren is er een voortdurend debat geweest over het ontstaan of de oorzaken van agressie bij mensen. Sommige theorieën beweren dat agressie aangeboren is, terwijl andere beweren dat het een aangeleerd gedrag is.

• De cognitieve benadering beweert dat agressie wordt verdiend. Het belangrijkste argument van deze theorie is dat mensen leren agressief te zijn. Albert Bandura beweert echter dat agressie wordt geïmiteerd in plaats van geleerd door conditionering. Naast imitatie is het leren van observatie een andere manier waarop mensen leren agressief te zijn. Bijvoorbeeld, het kijken naar agressieve handelingen, vooral in films of videospelletjes, vergemakkelijkt de kans dat men agressief handelt. Dit gebeurt meestal bij kinderen wanneer ze worden blootgesteld aan een agressieve omgeving. Kinderen in een dergelijke situatie groeien meestal, wetende dat agressief gedrag acceptabel is. Uit onderzoek is herhaaldelijk naar voren gekomen dat kinderen die in de loop van hun leven worden blootgesteld aan geweld binnen het gezin, in de toekomst meer kans hebben om agressieve handelingen te ontwikkelen of zich tot agressieve volwassenen te wenden.
• De psychoanalytische benadering ziet agressie als een aangeboren eigenschap. Sigmund Freud's agressiviteitstheorie beschrijft agressief gedrag als een aangeboren drang of instinct, en het wordt niet beïnvloed door situaties of de natuur. Het is dus een onvermijdelijk onderdeel van het menselijk leven.