Negenbandig gordeldier

Bereik

Het negenbandgordeldier verspreidt zich steeds verder in het noorden en oosten van de Verenigde Staten. Hij stak de Rio Grande over vanuit Mexico aan het eind van de 19e eeuw. Tegelijkertijd werd hij door de mens geïntroduceerd in Florida. Tegen 1995 werd de soort aangetroffen in Texas, Oklahoma, Louisiana, Arkansas, Mississippi, Alabama en Florida, en recentelijk zelfs in het noorden van Nebraska, Illinois en Indiana. De belangrijkste reden van deze snelle uitbreiding is dat de soort weinig of geen natuurlijke vijanden heeft in de Verenigde Staten. Het is ook omdat Amerikanen niet jagen of het gordeldier eten. Eind 2009 overwoog de staat North Carolina een jachtseizoen voor gordeldieren om ze af te remmen. Buiten de Verenigde Staten komt het negenbandgordeldier voor in Midden- en Zuid-Amerika en het noorden van Argentinië en Uruguay.

 

Dieet

Negenbandgordeldieren zijn meestal insecteneters. Ze vinden hun maaltijden door hun snuit in de grond te duwen en te graven. Ze graven larven, kevers, mieren, termieten en wormen op. Soms eten ze ook amfibieën, kleine reptielen, schimmels en aas.

 

Gedrag

Negenbandgordeldieren leven niet in groepen. Ze zijn nachtdieren, wat betekent dat ze 's nachts levendig zijn in plaats van overdag. Hun holen zijn ongeveer 20 cm breed, 2,1 m diep en 7,6 m lang. Gordeldieren markeren meestal hun territorium. Het gordeldier kan 91-122 cm in de lucht springen als hij bang is. Dit kan gevaarlijk zijn op wegen, omdat het door een auto geraakt kan worden.

 
Gordeldier hol  


in Nuevo León, Mexico  

Voortplanting

De paring vindt gewoonlijk plaats van juli tot augustus op het noordelijk halfrond en van november tot januari op het zuidelijk halfrond. Een enkel ei wordt bevrucht. Dan splitst het zich in vier identieke embryo's, die elk hun eigen placenta maken. Het negenbandgordeldier baart een genetisch identieke vierling.

Na de geboorte blijven de vierlingen ongeveer drie maanden in het hol en drinken de melk van de moeder. Dan beginnen ze met de moeder te jagen voor hun maaltijden. Na zes maanden tot een jaar vertrekken ze.

Een enkel vrouwtje kan in de loop van haar leven tot 56 jongen voortbrengen.