Kevers | de grootste groep insecten

Keverlichamen

Net als andere insecten bestaat het lichaam van een kever uit drie delen: de kop, het borststuk (het middelste deel) en het achterlijf (het achterste deel). Op de kop hebben kevers antennes (voelsprieten), ogen en een mond. De poten en vleugels van de kever zitten vast aan het borststuk. Het achterlijf van een kever heeft meestal geen speciale onderdelen aan de buitenkant, maar heeft binnenin de darm van de kever. Net als andere insecten hebben kevers geen inwendige botten, maar een hard en glanzend exoskelet aan de buitenkant van het lichaam. Het exoskelet bestaat uit harde platen chitine.

Vleugels

Kevers verschillen van andere vliegende insecten doordat hun voorvleugels zich hebben ontwikkeld tot harde kappen, of elytra. De achtervleugels worden gebruikt om te vliegen. Ze zijn dun en worden in rust onder de dekvleugels gehouden. Kevers tillen hun dekschilden op om te kunnen vliegen. Enkele soorten echte wantsen hebben een soortgelijke schikking.

Niet alle kevers kunnen vliegen. Sommige kevers hebben geen achtervleugels, en sommige kunnen hun voorvleugels niet optillen. Enkele kevers hebben helemaal geen vleugels. Sommige kevers zonder vleugels lijken op larven, en worden "larviform" genoemd. Een voorbeeld is de familie Phengodidae, glimwormen, waarvan de vrouwtjes hun hele leven lang larviform zijn.

Benen

De poten van kevers helpen hen bij het lopen, rennen, zwemmen en graven. Alle kevers hebben zes poten die uit verschillende delen bestaan. Elke poot eindigt in twee tot vijf kleine segmenten die tarsi worden genoemd. De laatste tarsus (het enkelvoud van tarsi) van elke kever "voet" heeft één of twee klauwen aan het uiteinde. De meeste kevers gebruiken hun poten om te lopen of te rennen. Sommige keverpoten zijn plat en hebben lange haren. Dit soort poten komt voor bij waterkevers. Kevers die vaak in de grond graven, hebben platte poten met stekels of hoorns aan de randen. Platte poten met hoorns worden fossiele poten genoemd. Enkele kevers hebben grote achterpoten, vergelijkbaar met die van sprinkhanen, waarmee de kever kan springen. Vlooienkevers zijn een voorbeeld van springende kevers.

Zicht en geur

Kevers hebben samengestelde ogen, wat betekent dat de twee grote glanzende ogen op de kop eigenlijk uit vele kleinere delen bestaan. Soms zijn de twee ogen elk in tweeën gedeeld, zodat het lijkt alsof er vier ogen zijn. Eén keverfamilie, de wervelkevers, heeft gedeelde ogen, zodat ze tijdens het zwemmen zowel boven als onder water kunnen kijken. Enkele kevers hebben extra eenvoudige ogen (meestal twee) die ocellen worden genoemd. De ocelli zitten boven op de kop van de kever.

Kevers gebruiken hun antennes om dingen te ruiken. Kevers gebruiken hun antennes ook om dingen om zich heen te voelen. De antennes van kevers zien er niet allemaal hetzelfde uit. Sommige antennes zijn lang en dun, terwijl andere kort en breed zijn. Dunne antennes worden filiforme antennes genoemd, en antennes die aan het uiteinde breed zijn, worden kegelvormige antennes genoemd.

De mond

De mond van een kever is heel anders dan die van een mens. De meeste kevers hebben aan de voorkant van hun mond twee harde kaken, die een beetje op tanden lijken. De kaken helpen de kever bij het eten door voedsel te pletten en te snijden. Bij sommige kevers lijken de kaken op grote nijptangen. Kevers hebben ook vier "vingers" rond hun bek die het voedsel in de bek van de kever duwen. Deze vingers worden palpi genoemd.

Andere

Kevers ademen niet; in plaats daarvan hebben ze gaten, spirakels genaamd, in de zijkanten van hun lichaam die leiden naar luchtpijpen, die fungeren als longen. Kevers hebben geen bloed, maar wel iets wat op bloed lijkt, namelijk hemolymfe. Dat heeft een groene kleur. Dat komt omdat hun hemoglobinemolecuul een koperatoom in het midden heeft, terwijl dat bij ons een ijzeratoom is.

 
Kever die zich ingraaft in de schijf van een bloem terwijl hij zich voedt. Zuid-Afrika  


De harde voorvleugels van de kever verbergen de achtervleugels.  


Delen van een kever  


De achtervleugels van een kever zijn doorzichtig. Deze kever gebruikt zijn achtervleugels om te vliegen. De harde voorvleugels worden opgetild.  

Hoe kevers groeien

Kevers beginnen als eitjes die een vrouwtje legt. Sommige kevers kunnen tijdens hun leven duizenden eitjes leggen. Een larve komt uit wanneer een ei uitkomt. De meeste keverlarven lijken niet op volwassen kevers. Een keverlarve eet en wordt groter totdat hij verandert en een pop wordt. Als de pop opengaat, komt er een volwassen kever, soms imago genoemd, uit. Deze manier van opgroeien wordt volledige metamorfose genoemd.

Kevers eten het meest als ze larven zijn. Sommige keverlarven eten de buitenkant van planten, andere eten binnenin planten. Sommige keverlarven zijn roofdieren, wat betekent dat ze jagen op andere insecten om te eten. Andere keverlarven eten dode dingen, zoals dode planten en kadavers.

Niet alle keverlarven zien er hetzelfde uit. Sommige keverlarven zijn plat en bewegen zeer snel. Om deze larven te beschrijven, gebruiken wetenschappers het beschrijvende woord campodeiform. Sommige keverlarven lijken op harde wormen met kleine pootjes. Deze hebben een elateriforme vorm. Klikkeverlarven hebben een speciale naam: draadwormen. Andere keverlarven zijn kort en zeer dik en worden engerlingen genoemd. Bij enkele kevers veranderen de larven na enige tijd van vorm. De larven van blaarkevers bewegen aanvankelijk snel, zoals campodeiforme larven, maar eindigen langzaam en dik.

 
Een voorbeeld van een scarabeeënlarve  

Wat kevers doen

Voedsel

Kevers eten veel verschillende dingen, waaronder levende planten, rottende planten, dode of levende dieren en uitwerpselen van dieren. Sommige kevers kunnen zowel planten als dieren eten, terwijl andere slechts één soort voedsel eten. Kevers die slechts één soort kunnen eten, worden gastheerspecifiek genoemd. Veel bladhaantjes en boktorren zijn gastheerspecifiek.

Bescherming

Kevers zijn taaie dieren voor hun grootte. Ze zijn mechanisch sterk (de dekschilden) en hebben verschillende strategieën om te voorkomen dat ze door roofdieren of parasitoïden worden aangevallen. Deze omvatten camouflage, mimicry, toxiciteit en actieve verdediging.

Sommige kevers leven op plaatsen die voor roofdieren moeilijk te vinden zijn. Sommige kevers, zoals boktorren, leven in tunnels in boomtakken. Alleen speciale roofdieren die klein genoeg zijn om de tunnels van de boktor te gebruiken, kunnen de boktor opeten.

Andere kevers leven niet op speciale plaatsen, maar hebben kleuren of vormen waardoor ze moeilijk te vinden zijn. Wanneer kevers kleuren hebben zodat roofdieren hen niet kunnen zien, wordt dit camouflage genoemd. Sommige bladkevers zijn groen, zodat ze niet te zien zijn als ze op groene bladeren zitten. Sommige kevers hebben zeer complexe kleuren zodat ze op vogelpoep lijken.

Soms gebruiken kevers kleur om roofdieren te waarschuwen (waarschuwingskleuring). Sommige kevers hebben zwarte en gele strepen zodat ze op bijen en wespen lijken. Sommige kevers gedragen zich zelfs als bijen om roofdieren te verwarren.

Kevers hebben een breed scala aan chemische verdedigingsmiddelen, meestal afkomstig van planten die hun larven eten. Deze chemicaliën zorgen ervoor dat ze slecht smaken als roofdieren ze opeten. Blaarkevers zijn zo giftig dat als een paard er maar een paar opeet, het paard kan sterven. Bombardierkevers spuiten hete giftige vloeistof naar aanvallers. Vrouwtjeskevers stoten bij opwinding een cyanideverbinding uit. Vrouwtjeskevers hebben ook kleuren die roofdieren waarschuwen dat ze slecht smaken. Insecten die vies smaken, gebruiken waarschuwingskleuren die vogels leren vermijden. Ook andere soorten die smakelijk zijn, kopiëren die waarschuwingskleuren. Dit is een vorm van mimicry, en komt veel voor bij insecten.

Zeer grote kevers vechten soms met roofdieren. Kevers die vechten gebruiken vaak hun kaken om hun roofdieren te verwonden.

Voortplanting

Kevers hebben seksuele voortplanting, en bijna allemaal ondergaan ze een volledige metamorfose. Sommige kevers vertonen complex gedrag om een partner te krijgen. Er worden feromonen gebruikt, en verschillende soorten gebruiken verschillende feromonen. Voor de voortplanting vechten sommige mannelijke kevers soms om een vrouwtje te claimen. Dit gebeurt vooral bij hertskevers: de mannetjes vechten met hun lange kaken. Vaker doorlopen mannelijke en vrouwelijke kevers een lange routine voor de paring. De details verschillen per soort - en daar gaat het om. Het is essentieel dat de paring plaatsvindt tussen kevers van dezelfde soort.

Sommige kevers geven speciale zorg aan hun eieren of larven. Sommige scarabeevers, mestkevers genoemd, rollen bolletjes mest (uitwerpselen) en stoppen die in een gat in de grond. Het vrouwtje legt haar eitjes in de mest. Wanneer de eieren uitkomen, eten de larven de mest die hun moeder voor hen heeft geleverd.

 

Kever evolutie

In 2009 werd een fossiele kever gevonden in het Pennsylvanisch van Mazon Creek, Illinois. Dit bracht de oorsprong van de kevers terug tot 318 à 299 mya. Fossielen uit deze tijd zijn gevonden in Azië en Europa, bijvoorbeeld in de rode leisteenfossielenbedden van Niedermoschel bij Mainz, Duitsland. Andere fossielen zijn gevonden in Obora in Tsjechië en Tshekarda in het Oeralgebergte in Rusland. De eerste vondsten uit Noord-Amerika in Oklahoma werden gepubliceerd in 2005 en 2008.

Na het Permisch-Trias uitstervingsevenement is het fossielenbestand van insecten slecht, maar er zijn enkele kevers uit het Neder-Trias. Op de Babiy Kamen site in het Kuznetsk Basin zijn veel keverfossielen te vinden, waaronder hele exemplaren van de infraorders Archostemata (bijv. Ademosynidae, Schizocoleidae), Adephaga (bijv. Triaplidae, Trachypachidae) en Polyphaga (bijv. Hydrophilidae, Byrrhidae, Elateroidea).

Tijdens het Jura (210 tot 145 mya) was er een dramatische toename van het aantal keverfamilies, inclusief de ontwikkeling en groei van vleesetende en plantenetende soorten. Mestkevers en plantenetende kevers die op naaldbomen leven, kwamen veel voor in het Jura. De evolutie van bloeiende planten in het Krijt leidde tot het enorme aantal keversoorten van vandaag.

 

Soorten kevers

Onderordes

Er zijn vier levende onderordes van kevers:

• Adephaga: 40.000 geregistreerde soorten in 10 families. Dit is een onderorde van gespecialiseerde kevers, de op één na grootste onderorde. Tot de leden behoren loopkevers, tijgerkevers, roofkevers en loopkevers. De meeste soorten behoren tot de familie van de Carabiden, of loopkevers (Carabidae).
• Archostemata: Archostemata is de kleinste onderorde van kevers, bestaande uit minder dan vijftig bekende soorten in vijf families. Archostemata is een oud geslacht met een aantal primitieve kenmerken. Ze zijn qua morfologie vergelijkbaar met de eerste kevers, die ongeveer 250 miljoen jaar geleden in het fossielenbestand opdoken.
• Myxophaga: Myxophaga is de op één na kleinste suborde van de Coleoptera met 65 soorten kleine tot minuscule kevers in vier families. De leden van deze suborde zijn aquatisch en semi-aquatisch en voeden zich met algen.
• Polyphaga: Polyphaga is de grootste en meest diverse onderorde van kevers. De naam betekent "eters van vele dingen". Polyphaga hebben 144 families in 16 superfamilies. Ze hebben een enorme verscheidenheid aan specialisatie en aanpassing, met meer dan 300.000 beschreven soorten, of ongeveer 90% van de tot nu toe ontdekte en benoemde keversoorten. Er zijn vijf onderfamilies:
• Bostrichiformia - waaronder meubelkevers en huidkevers.
• Cucujiformia - omvat lieveheersbeestjes, boktorren, snuitkevers, geruite kevers en bladhaantjes.
• Elateriformia - omvat klikkevers en vuurvliegen
• Scarabaeiformia - omvat scarabeevers en hertenkevers.
• Staphyliniformia - omvat roofkevers en waterroofkevers.

Gemeenschappelijke families

Verschillende soorten kevers kunnen worden onderverdeeld in groepen, families genaamd. Er zijn veel keverfamilies. De grootste families worden hier opgesomd.

• Loopkevers (familie Carabidae) zijn vaak zwart en worden onder rotsen gevonden. Ze eten andere insecten.
• Bladkevers (familie Chrysomelidae) eten meestal aan de buitenkant van planten.
• Boktorren (familie Cerambycidae) hebben zeer lange antennes. De meeste boktorlarven eten aan de binnenkant van planten.
• Snuitkevers (familie Curculionidae) hebben lange gezichten die lijken op de slurf van een olifant. Snuitkevers eten planten.
• Mestkevers (familie Scarabaeidae) hebben antennes die aan het uiteinde breed zijn. Mestkevers vormen een groep in deze familie. Andere scarabeeën zijn zeer kleurrijk en eten planten.
• Rove kevers (familie Staphylinidae) hebben korte voorvleugels die hun achterlijf niet bedekken, Rove kevers eten andere insecten.

Populaire namen

Populaire namen zijn vaak misleidend; daarom gebruiken biologen wetenschappelijke namen in het Latijn. Mensen noemen sommige kevers onder andere namen. Vuurvliegen (ook wel bliksembeestjes genoemd) zijn eigenlijk kevers; dat geldt ook voor lieveheersbeestjes/kevers.

 
Loopkevers hebben korte voorvleugels (de rode delen op de rug van deze kever) die hun achterlijf niet bedekken.  


Coleoptera in het Staatliches Museum für Naturkunde Karlsruhe, Duitsland  

Grootste en kleinste

• Nanosella-schimmels: kleinste bij 0,35 mm.
• Titanus giganteus: de grootste met een lengte van 12 tot 20 cm.

 

Kevers en mensen

Sommige kevers veroorzaken problemen voor boeren en mensen in bossen omdat ze gewassen of bomen opeten. Deze kevers worden plagen genoemd. Een kever die schade toebrengt aan gewassen is de coloradokever; een andere is de maïskever. Eén die bomen vernietigt is de Emerald ash borer.

Andere kevers helpen mensen; lieveheersbeestjes (ook wel ladybirds en lieveheersbeestjes genoemd) eten insecten die schade toebrengen aan gewassen en bomen.

Mensen die kevers bestuderen worden coleopteristen genoemd.