Jack Kerouac

Vroege leven

Kerouac werd geboren in Lowell, Massachusetts uit Frans-Canadese ouders (genaamd Leo en Gabrielle), en was de jongste van drie kinderen. Hij sprak alleen Frans tot hij naar school ging. Zijn familie was rooms-katholiek. Zijn vader was een drukker, en Kerouac raakte geïnteresseerd in gedrukte werken. Hij maakte graag zijn eigen handgeschreven kranten en boeken. Hij hield van lezen, en imiteerde de stijl van schrijvers die hij leuk vond, zoals Thomas Wolfe. Hij werd een expert typist, en kon sneller typen dan 100 woorden per minuut.

Kerouac was een goede atleet, en verdiende een voetbalbeurs voor Columbia University. Een blessure tijdens een oefenwedstrijd maakte een einde aan zijn voetbalcarrière. Hij ging van Columbia af en wijdde zich aan het schrijven van verhalen en toneelstukken. Hij ontmoette Allen Ginsberg op de universiteit. Tot hun vriendenkring behoorden vele toekomstige schrijvers en kunstenaars, zoals William S. Burroughs, en Herbert Huncke.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende Kerouac bij de koopvaardij, wat hem een veteraan van het Amerikaanse leger maakte. Hij hield dagboeken bij van zijn ervaringen, die hij later gebruikte om andere werken te schrijven. Hij werd eervol ontslagen uit militaire dienst in 1943 toen hij gediagnosticeerd werd met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis. Later kon hij veteranen voordelen krijgen, zoals medische hulp toen hij ziek was met flebitis, en subsidiegeld om zijn rekeningen te betalen terwijl hij schreef. Kerouac was er trots op een Amerikaan te zijn, en zei altijd goede dingen over zijn land.

Kerouac's vader stierf aan maagkanker in 1946. Hij liet Kerouac beloven dat hij altijd zou werken om zijn moeder te onderhouden. Hij probeerde Kerouac om te praten om geen schrijver te worden, omdat hij wist dat het moeilijk was om in zo'n carrière te slagen. Kerouac kon echter moeilijk bij een ander soort werk blijven. Hij werd ongeduldig of rusteloos, of een meningsverschil met iemand op het werk liep uit op problemen. Kerouac deed zijn best om genoeg geld te verdienen om het levensonderhoud van hem en zijn moeder te kunnen betalen, maar zijn moeder moest ook werken. Ze was verpleegster. Ze werkte in een fabriek toen er geen banen waren voor verpleegsters.

Vroege carrière

Kerouac publiceerde een paar korte verhalen en recensies in New Yorkse tijdschriften en kranten in de jaren '40. Hij werkte kort voor de krant van zijn geboortestad, The Lowell Sun. Zijn eerste roman, The Town and the City, werd gepubliceerd in 1950. Voor zijn tweede roman wilde Kerouac een boek schrijven over road trips door het hele land en over liften. Liften was veiliger in de jaren 1940 in Amerika dan tegenwoordig. Kerouac stopte en herstartte het schrijven van dit boek verschillende keren. Kerouac wilde niet zomaar een gewoon verhaal vertellen. Hij wilde een beeld geven van hoe de mensen die hij ontmoette over dingen nadachten, en dit naar elkaar uitten, naast het vertellen wat ze deden en zeiden. Hij wist ook dat hij meer ervaringen nodig had, om een beter verhaal te vertellen.

Veel ervaringen kwamen door Kerouac's vriendschap met Neal Cassady. Cassady was een knappe, pientere jonge zwerver met een tiener vrouw, genaamd Luanne Henderson. Cassady en Luanne hadden een moeilijke relatie, en gingen vaak uit elkaar en weer bij elkaar. Later trouwde hij met een andere vrouw, Carolyn Robinson, die ouder was dan Luanne en hem beter begreep, maar Carolyn en Cassady hadden ook problemen. Kerouac was kort getrouwd, met zijn vriendin Edie Parker. Ze bleven niet lang samen en scheidden al snel. Cassady leerde Kerouac, die nooit een rijbewijs had, hoe hij moest rijden, terwijl Kerouac Cassady leerde schrijven.

Neal Cassady reisde heen en weer door het land, meestal met auto's als Hudsons op hoge snelheid. hij zocht naar banen, nieuwe ervaringen en nieuwe vrienden. Kerouac begon met hem mee te reizen. Ze woonden in en bezochten steden als Denver, San Francisco, Monterey, en zelfs Mexico City. Ze zochten soms ook naar Cassady's vader, die jaren eerder was verdwenen. Kerouac werd ziek in Mexico City, en Cassady liet hem achter in het ziekenhuis. Kerouac moest zelf zijn weg naar huis vinden. Hij nam dit erg zwaar op, en was boos op Cassady. Hij vergaf hem later, toen ze elkaar weer ontmoetten, en hij maakte van Cassady het centrale personage in zijn nieuwe boek. Kerouac kon dankzij Cassady terugvallen op een baan als remmer bij de spoorwegen.

Veel mensen in de jaren 1940 en 1950 gebruikten stimulerende drugs, zoals benzedrine, om hen te helpen alert te blijven. Jazzmuziek was ook populair, en sommige jazzmuzikanten en -luisteraars rookten marihuana. Kerouac werd beïnvloed door beide drugs, en ze veranderden de manier waarop hij schreef. Hij begon te schrijven wat hij "spontaan proza" noemde, waarbij hij woorden noteerde op dezelfde manier als een muzikant een solo improviseert in een liedje. (Kerouac bespeelde geen muziekinstrumenten, maar kon goed scat zingen, en had veel van dezelfde instincten als een muzikant). Zijn nieuwe schrijfstijl was voor veel mensen vreemd, en werd door sommige oudere schrijvers en critici zelfs als slecht ervaren. Het duurde zes jaar voordat Kerouac zijn tweede roman publiceerde.

De versie van On the Road die Kerouac uiteindelijk tevreden stelde, werd geschreven in drie weken tijd in 1951. Het was getypt op een enkele rol teletype papier. Kerouac typte graag op rollen papier, omdat hij dan niet hoefde te stoppen om van pagina te wisselen. Hij was net voor de tweede keer getrouwd, met Joan Haverty. Het manuscript was Kerouac's manier om zijn vriendschap met Neal Cassady uit te leggen aan zijn nieuwe vrouw. De uitleg was een mooie ruwe schets voor een roman, maar het hielp zijn huwelijk niet. Joan vond dat Kerouac's non-stop werken aan het manuscript een obsessie was, en ze wilde niet met hem getrouwd blijven nadat het klaar was. Ze scheidden al snel, net als hij met zijn eerste vrouw.

De redacteur die aan The Town and the City werkte vond het lange, scroll-achtige manuscript moeilijk te begrijpen, en nog moeilijker om mee te werken. Kerouac's uitgever wees de roman af, net als elke andere uitgever waar hij naar toe ging. Evenmin was iemand geïnteresseerd in The Subterraneans, een kortere roman die hij in drie nachten schreef, over zijn romance met een Afro-Amerikaanse vrouw. Zo'n relatie was taboe in Amerika tijdens de jaren 50. Kerouac bleef schrijven, van korte verhalen en essays tot lange romans, en zelfs poëzie. Hij probeerde veel verschillende onderwerpen uit, maar er werd bijna niets gepubliceerd. Hij had ook verschillende banen, waaronder remmer en nachtwaker.

Het bleek dat Joan Haverty zwanger was van Kerouac, en ze beviel van een dochter, Jan-Michelle. Kerouac ontkende eerst dat hij de vader was, maar een bloedtest bewees later dat het waarschijnlijk was. Ze ging ook op hem lijken, en hij accepteerde haar als zijn kind. Joan klaagde Kerouac aan voor kinderalimentatie, maar hij was ziek en kon op dat moment niet werken, en ze incasseerde bijna geen geld. Kerouac zag Jan maar een paar keer, maar sprak vaker met haar via de telefoon. Joan hield hen meestal uit elkaar.

Een Hudson auto


Een kaart van Kerouac's reizen door het land

Fame

Allen Ginsberg werd in de jaren vijftig bekend door zijn geschriften, in het bijzonder een gedicht genaamd "Howl", waarvan de titel afkomstig was van Kerouac's kritiek erop. Ginsberg noemde zijn vrienden in sommige van zijn werken, waaronder Kerouac, en wilde dat de mensen die hem aardig vonden hen en hun geschriften een kans zouden geven. Uiteindelijk stemde Viking Press toe in de uitgave van On the Road, na vele wijzigingen in het manuscript. De roman werd een bestseller, en Kerouac was een beroemdheid na jaren van weinig succes. Tijdschriften begonnen artikelen en essays van hem te vragen. Hij verscheen in vele televisieprogramma's, waaronder The Steve Allen Show. Steve Allen mocht hem graag, en ze namen samen een album op, met Kerouac die voorlas en Allen die piano speelde. Later nam hij nog een album op, met jazzmuzikanten Al Cohn en Zoot Sims.

Kerouac schreef en publiceerde nog meer romans, waaronder The Dharma Bums, Doctor Sax, Maggie Cassidy, Visions of Gerard (een memoires over zijn oudere broer, die als kind overleed), Big Sur (over de spanningen die de roem met zich meebracht, en hoe de mensen die hij kende hem anders zagen), Desolation Angels, en Book of Dreams (een droomjournaal). Hij studeerde Boeddhisme, en dit beïnvloedde ook zijn schrijven. Hij schreef Some of the Dharma als een inleiding tot het boeddhisme, hoewel hij katholiek bleef.

Toen Kerouac, Ginsberg en hun vrienden beroemd werden, werd een trend onder de groep schrijvers en kunstenaars opgemerkt, en er werd over geschreven in de reguliere media. Kerouac werd gevraagd om zijn generatie te beschrijven. Hij legde uit dat de druk van het leven in de 20e eeuw de normale manieren van denken en werken uit hen had 'geslagen', en dat ze de beat van bebop en jazz verkozen boven de meeste andere muziek, "dus ik denk dat je zou kunnen zeggen dat we een beat-generatie zijn".

De "Beat Generation" werd de naam voor de nieuwe stijl van kunstenaars en schrijvers in New York en San Francisco. Kerouac's vrienden- en kennissenkring (en hun navolgers) werden de Beats genoemd, en Kerouac zelf werd door de media de "King of the Beats" genoemd. (De term werd later geparodieerd als "beatniks", waarmee geïmpliceerd werd dat zulke mensen communisten waren, en het land zouden schaden). Kerouac vertelde een film, genaamd Pull My Daisy, over het Beat-fenomeen.

Een voortdurend probleem dat Kerouac had met roem was dat mensen dachten dat hij alle dingen deed waarover hij schreef. Veel van wat hij beschreef (zoals Neal Cassady's wetteloze aard, promiscuïteit en drugsgebruik) was slechts wat hij bij andere mensen zag. Niet iedereen die Kerouac's verhalen las begreep dit. Sommige mensen wilden hem verwijten dat hij slechte dingen deed, of anderen zover kreeg om ze te doen. Andere mensen wilden dat soort dingen met Kerouac doen. Van nature verlegen, trok Kerouac zich terug. Hij werd bijna een kluizenaar in het huis dat hij voor zijn moeder had gekocht. Hij begon ook alcohol te misbruiken.

Later leven en carrière

Tijdens de jaren '60 onderging de Amerikaanse samenleving veel veranderingen, deels door de invloed van de Beats. Veel jonge mensen lazen On the Road, en zagen dingen waar ze zich in konden vinden, en het maakte dat ze meer wilden meemaken in hun eigen leven. Andere schrijvers hielden van de losheid van Kerouac's stijl, en het zette hen meer aan het denken over hun eigen schrijven, hoe het leven te bestuderen, en hoe zich beter uit te drukken. Veel muzikanten werden beïnvloed door Kerouac's boeken, waaronder Bob Dylan, Donovan, en The Doors.

Kerouac was meer teleurgesteld dan gelukkig om beroemd te zijn. Ook al hield hij van sommige van zijn inspiratiebronnen, hij vond dat het publiek grotendeels de verkeerde boodschap kreeg van zijn boeken. Hij zag veel mensen wat de Beats schreven opvatten als een soort toestemming om in de problemen te komen, of om mensen en dingen waar ze om gaven in de steek te laten (op te geven). Hij voelde sympathie voor de hippies, maar was het met hen oneens over de oorlog in Vietnam, de rol van de overheid en het patriottisme. Hij verloor ook een aantal van zijn oude vrienden, toen hun opvattingen verschilden.

Kerouac misbruikte nog steeds alcohol en andere drugs, en dat schaadde zijn gezondheid. Hij werd opgeblazen en prikkelbaar, en zag er dronken uit bij zijn laatste televisieoptreden, bij William F. Buckley's Firing Line in 1968. Hij trouwde voor de derde keer, met Stella Sampas, de zus van een jeugdvriendin. Stella zorgde voor Kerouac en zijn moeder, hield het publiek en anderen op afstand, en probeerde hem te laten stoppen met alcohol drinken.

Zijn dochter Jan-Michelle begon ook te schrijven tijdens haar tienerjaren. Hij gaf haar zijn zegen en zei tegen haar: "Je mag mijn (achter)naam gebruiken." Ze schreef onder de naam Jan Kerouac, en publiceerde zelf romans en verhalen, van de jaren zeventig tot de jaren negentig. Kerouac's moeder werd ziek, en soms werkte hij aan haar bed aan verhalen. Zij hielp hem met het uitwerken van het einde van Pic, zijn roman over een jonge Afro-Amerikaan.

Kerouac schreef en herwerkte nieuw materiaal tot de laatste dag van zijn leven. Hij stierf in St. Petersburg, Florida tijdens een spoedoperatie, om te proberen een bloeding te herstellen, veroorzaakt door cirrose, te wijten aan zijn alcoholmisbruik. Hij werd begraven in zijn geboortestad, en werd daar aanvankelijk nauwelijks herdacht. Hoewel hij wereldberoemd was, verdiende Kerouac heel weinig geld als schrijver. Hij stierf met slechts een paar honderd dollar op de bank. Het duurde jaren voordat zijn graf een grafsteen kreeg.

Neal Cassady stierf meer dan een jaar eerder, aan de gevolgen van blootstelling, langs een spoorlijn in Mexico. Hij wilde schrijver of muzikant worden, maar met geen van beide kwam hij ver. Hij publiceerde slechts één boek, The First Third, dat over zijn jeugd ging. Cassady verdiende het meeste van zijn geld met werken, en zat vaak zonder werk en was geld schuldig. Hij bracht een lange tijd in de gevangenis door nadat hij was gearresteerd voor het verkopen van marihuana. Soms weerhield het feit dat Cassady bekend was door Kerouac hem ervan het leven te hebben dat hij wilde. Cassady had een gezin met Carolyn, maar zij moest zowel werken als de kinderen opvoeden als haar man weg was. Carolyn schreef later een memoires.

Kerouac's laatste huis, in College Park, Orlando, Florida

Legacy

Kerouac's werken, vooral On the Road, zijn nu populairder dan ooit. Generaties hebben zijn werken ontdekt, als een middel om te leren over het leven en de opvattingen in Amerika tijdens zijn leven, als een manier om hun eigen gevoel voor ervaring te meten, of als voorbeelden van vrije associatie en stream of consciousness in creatief schrijven.

Minder dan de helft van Kerouacs geschriften werden tijdens zijn leven gepubliceerd, maar ze zijn nu bijna allemaal beschikbaar. De later gepubliceerde werken brachten honderden keren meer geld op dan zijn beroemdste werken, toen ze voor het eerst verschenen. Zijn geboortestad Lowell herdenkt Kerouac vandaag met een gedenkteken en elk jaar culturele evenementen. Zijn graf heeft nu een grafsteen met de tekst "He honored life". Een straat in Lowell werd omgedoopt tot "Jack Kerouac Alley" ter nagedachtenis aan Kerouac.

Een straatbord met Jack Kerouac Alley, in San Francisco, Californië

In andere media

The Subterraneans werd in 1960 door MGM verfilmd, maar de verhaallijn was bijna geheel anders dan in het boek. On the Road is vele malen overwogen om te verfilmen, een keer met acteur Marlon Brando als Dean Moriarty en een andere keer met Sean Penn, maar dit is nooit verder gekomen dan onderhandelingen. De filmrechten werden in de jaren 1990 doorverkocht, voor meer dan tien keer Kerouac's levensinkomsten, en in 2012 verscheen een film van On the Road, met in de hoofdrollen Sam Riley en Garrett Hedlund als Kerouac en Cassidy, en Kristen Stewart en Kirsten Dunst als LuAnne Henderson en Carolyn Cassady.

In 1980 werd Heart Beat gedraaid, een film over de relatie tussen Carolyn Robinson, Neal Cassady en Jack Kerouac. Met in de hoofdrollen Sissy Spacek, Nick Nolte, en John Heard.

Kerouac verschijnt als "Hank" in William S. Burroughs' roman Naked Lunch, en werd gespeeld door Nicholas Campbell in de filmversie van 1991.

Hij was ook het onderwerp van een liedje van 10,000 Maniacs, "Hey Jack Kerouac".

Hij en Neal Cassady zijn het onderwerp van een liedje van Tom Waits, "Jack & Neal/California Here I Come". Waits coverde ook een nummer van Kerouac, getiteld "On the Road", op zijn album "Orphans".