Nina Simone

Vroeg leven

Nina Simone werd in 1933 geboren als Eunice Kathleen Waymon in Tryon, North Carolina. Ze was een van de acht kinderen in een arm gezin. Ze begon piano te spelen toen ze drie jaar oud was. Het eerste liedje dat ze leerde was "God be With You, Till we Meet Again" en ze speelde in haar plaatselijke kerk. Haar eerste concert was een klassiek pianorecital, toen ze twaalf was. Haar ouders zaten op de eerste rij om haar te zien, maar moesten naar achteren in de zaal om plaats te maken voor blanken. Simone zei dat ze pas zou gaan spelen als haar ouders weer naar voren zouden gaan. Ze herinnerde zich deze gebeurtenis later toen ze betrokken raakte bij de burgerrechtenbeweging.

Simone's moeder, Mary Kate Waymon was een strenge Methodistische dominee. Haar vader, John Divine Waymon, was een klusjesman, en soms een kapper, die vaak ziek was. Mevrouw Waymon werkte als dienstmeisje en haar werkgever, die hoorde van Simone's talent, gaf hen geld voor pianolessen. Daarna werd er een plaatselijk fonds opgericht om te helpen haar opleiding voort te zetten. Toen ze 17 was, verhuisde Simone naar Philadelphia, Pennsylvania. Hier vond ze meer racisme toen ze een beurs aanvroeg bij een plaatselijke universiteit. Ze moest een test afleggen en slaagde daarvoor, maar ze kreeg de beurs niet. Toen ze de examinator vroeg waarom ze geen beurs kreeg, zei deze haar "omdat je zwart bent."

Hierna raakte Simone zeer gepassioneerd door de burgerrechtenbeweging. Ze begon geld te verdienen met pianoles en het begeleiden van zangers. Dit geld hielp haar om te studeren aan de Juilliard School of Music in New York. Ze schreef zich in om piano te studeren aan het Curtis Institute, maar was niet succesvol. Ze geloofde dat dit ook kwam omdat ze zwart was, en omdat ze een vrouw was.

Vroege carrière (1954-1959)

Simone speelde piano in de Midtown Bar & Grill op Pacific Avenue in Atlantic City om geld te verdienen voor haar studie. De eigenaar zei dat ze de baan alleen zou krijgen als ze zowel zou zingen als piano spelen. Ze wilde niet dat haar moeder wist dat ze "muziek van de duivel" speelde, dus begon ze de artiestennaam Nina Simone te gebruiken. Ze kreeg "Nina" van een bijnaam die haar door een vriend was gegeven, en "Simone" van een Franse actrice genaamd Simone Signoret. Simone speelde en zong een mix van jazz, blues en klassieke muziek in de bar. Ze begon fans te krijgen. In 1958 nam ze een liedje op genaamd "I Loves You Porgy", uit Porgy and Bess van George Gershwin. Ze had het liedje geleerd van een Billie Holiday album, en voerde het uit als een gunst voor een vriend. Het werd haar enige Billboard top 40 succes in de Verenigde Staten. Al snel nam ze haar eerste album Little Girl Blue op bij Bethlehem Records. Simone verdiende nooit geld aan het album omdat ze de rechten verkocht voor 3000 dollar, waardoor ze meer dan 1 miljoen dollar aan royalty's misliep.

Simone tekende vervolgens een contract met de platenmaatschappij Colpix Records en bracht verschillende studio- en live-albums uit. Colpix liet haar de controle houden over de keuze van het materiaal dat ze opnam. Simone zorgde ervoor dat ze de controle had en vond het niet echt erg of ze een platencontract had of niet. Ze speelde alleen popmuziek om geld te verdienen voor haar studie klassieke muziek.

Burgerrechten tijdperk (1964-1974)

In de jaren zestig kreeg Simone de diagnose bipolaire stoornis. In 1964 begon Simone te werken met het Nederlandse platenlabel Philips. Ze begon liedjes op te nemen over haar Afro-Amerikaanse afkomst en raciale ongelijkheid. Ze nam een live album op genaamd Nina Simone In Concert waarop het nummer "Mississippi Goddam" stond. Het ging over de moord op Medgar Evers en de bomaanslag op een kerk in Birmingham, Alabama waarbij vier zwarte kinderen omkwamen. Het nummer werd in sommige zuidelijke staten geboycot. Met "Old Jim Crow" op hetzelfde album reageert ze op de Jim Crow-wetten.

Daarna was burgerrechten een gemeenschappelijk thema in Simone's liederen. Simone trad op en sprak op vele burgerrechten bijeenkomsten, zoals de Selma to Montgomery marsen. Ze zong een versie van Billie Holiday's lied "Strange Fruit" (op Pastel Blues), een lied over het lynchen van zwarte mannen in het Zuiden. Ze schreef ook een gedicht van W. Cuney genaamd "Images" op haar album Let It All Out uit 1966, over het gebrek aan trots bij Afro-Amerikaanse vrouwen. Simone schreef "Four Women", een lied over vier verschillende stereotypen van Afro-Amerikaanse vrouwen. Het stond op haar album Wild Is the Wind uit 1966.

Simone verhuisde in 1967 van Philips naar RCA Victor. Ze zong "Backlash Blues", geschreven door haar vriend Langston Hughes, op haar eerste RCA-album, Nina Simone Sings The Blues. Op Silk & Soul nam ze Billy Taylor's "I Wish I Knew How It Would Feel to Be Free" en "Turning Point" op. Het album Nuff Said uit 1968 bevat enkele live-opnamen van de Westbury Music Fair op 7 april 1968, drie dagen na de moord op Martin Luther King, Jr. Ze droeg het hele optreden aan hem op en zong "Why? (The King Of Love Is Dead)". Dit was een lied geschreven door haar bassist direct nadat ze het nieuws van King's dood hoorden.

Samen met Weldon Irvine maakte Simone van Lorraine Hansberry's onvoltooide toneelstuk To Be Young, Gifted and Black een burgerrechtenlied. Ze voerde het live uit op haar album Black Gold uit 1970. Een studio-opname werd uitgebracht als single, en het lied werd gecoverd door Aretha Franklin en Donny Hathaway.

Later leven (1974-2003)

Simone verliet de Verenigde Staten in september 1970. Ze vloog naar Barbados. Ze dacht dat haar man en manager, Andrew Stroud, haar wel zou vertellen wanneer ze weer moest optreden. Stroud dacht echter dat Simone's plotselinge verdwijning (en het feit dat ze haar trouwring had achtergelaten) betekende dat ze wilde scheiden. Als haar manager was Stroud ook verantwoordelijk voor Simone's inkomsten. Dit betekende dat Simone na hun scheiding niets wist over hoe haar bedrijf werd geleid en wat ze eigenlijk waard was. Toen ze terugkwam in de Verenigde Staten, kwam ze erachter dat ze gezocht werd voor het niet betalen van belasting. Ze ging terug naar Barbados om de autoriteiten en vervolging te ontlopen. Ze bleef geruime tijd op Barbados, en had een lange affaire met de premier, Errol Barrow. Een goede vriendin, zangeres Miriam Makeba, haalde haar over om naar Liberia in Afrika te gaan. Daarna woonde ze in Zwitserland en Nederland. In 1992 ging ze in Frankrijk wonen.

Haar laatste album voor RCA Records, It Is Finished, nam ze op in 1974. In 1978 haalde CTI Records eigenaar Creed Taylor haar over om nog een album op te nemen, Baltimore. Dit album kreeg goede kritieken, maar bracht niet veel geld op. Vier jaar later nam Simone op een Frans platenlabel Fodder On My Wings op. In de jaren tachtig trad Simone regelmatig op in Ronnie Scott's jazzclub in Londen. Ze nam er in 1984 een album op, Live at Ronnie Scott's. Op het podium leek Simone vaak hooghartig en afstandelijk, maar ze leek ervan te genieten om met haar publiek te praten. In 1987 werd haar liedje "My Baby Just Cares For Me" uit 1958 gebruikt in een advertentie voor Chanel No. 5 parfum in het Verenigd Koninkrijk. Daarna werd het nummer opnieuw uitgebracht en het bereikte nummer 5 in de UK singles chart, waardoor Simone populairder werd in het Verenigd Koninkrijk. Haar autobiografie, I Put a Spell on You, werd gepubliceerd in 1992 en ze nam haar laatste album, A Single Woman, op in 1993.

Dood

In 1993 ging Simone in de buurt van Aix-en-Provence in Zuid-Frankrijk wonen. Ze was enkele jaren ziek van borstkanker. Ze stierf aan de ziekte in haar slaap in haar huis in Carry-le-Rouet, Bouches-du-Rhône op 21 april 2003. Haar uitvaartdienst werd bijgewoond door zangeressen Miriam Makeba en Patti LaBelle, dichteres Sonia Sanchez, acteur Ossie Davis en honderden anderen. Elton John stuurde een bloemetje met de boodschap "We were the greatest and I love you". Simone's as werd uitgestrooid in verschillende Afrikaanse landen. Ze liet een dochter achter, Lisa Celeste, die nu actrice en zangeres is en de artiestennaam Simone aannam.