Kikker
Kikkers zijn amfibieën en gewervelde dieren van de orde Anura. Er is niet veel verschil tussen kikkers en padden, en ze worden niet apart ingedeeld. Dit komt omdat de paddenlevensstijl, met zijn droge, ruwe, huid, een aanpassing is aan het leven in drogere habitats. De padvorm is een aantal keren onafhankelijk van elkaar geëvolueerd, een voorbeeld van convergente evolutie.
Kikkers kunnen op het land en in zoet water leven. Ze kunnen niet overleven in zout water. Hun ontwikkeling is door metamorfose. Ze komen meestal uit als kikkervisjes uit eieren, die door een vrouwelijke kikker worden gelegd. De eitjes worden kikkerdril genoemd. Kikkervisjes hebben staarten en kieuwen. Het volgende stadium, de "kikker", ontwikkelt longen om lucht te ademen in plaats van kieuwen, maar heeft nog steeds staarten. De volgroeide kikker heeft lange poten en geen staart.
Volwassen kikkers kunnen met hun pootjes springen. Ze hebben lange tongen die ze gebruiken om insecten te vangen. Ze maken een geluid dat een kwakzalverij wordt genoemd. Sommige soorten leven in bomen, en sommige soorten kikkers worden beschermd door giftig te zijn. Kikkers leven over de hele wereld. Als een vreemde kikkersoort in een ander land wordt geïntroduceerd, kan het lokale ecosysteem worden aangetast.
Kikkerbilletjes worden soms als voedsel gegeten in Frankrijk, China en het Midden-Westen van de Verenigde Staten. Het doden van kikkers kan een effect hebben op het ecosysteem. Kikkers eten bijvoorbeeld muggen. Als kikkers worden gedood, dan zijn er minder kikkers om muggen te eten, dus worden er steeds meer muggen geboren. Daarom zijn er in deze gebieden meer ziekten die muggen dragen, omdat er meer muggen zijn. Echter, om dit te kunnen toepassen, zouden kikkers een groot roofdier van muggen moeten zijn. Dit zou slechts zelden het geval zijn.
Kikkers zijn lid van de klasse Lissamphibia, de enige klasse van de amfibie die tot op heden heeft overleefd.
Hip-pocket kikker, Assa darlingtoni, fantastisch goed gecamoufleerd
Een mannelijke Dendropsophus microcephalus: zijn vocale zak wordt gebruikt om te kwaken
Europese vuurbuikvuurpad (Bombina bombina)
De waarschuwingskleur van een giftige boomkikker: de Aardbeienpijlgifkikker bevat talrijke alkaloïden die roofdieren afschrikken.
Kenmerken
Kikkers zijn koudbloedige dieren. Dit betekent dat ze warmte nodig hebben om hun lichaamstemperatuur op peil te houden. Als de temperatuur buiten koud is, zullen amfibieën niet actief zijn. Amfibieën kunnen warmte krijgen van de zon, meestal indirect: terwijl reptielen zich in de zon kunnen koesteren, doen amfibieën dat meestal niet, omdat het hun huid uitdroogt. Sommige kikkers esthetiseren tijdens de winter of tijdens droogte. Ze zoeken meestal een ondergrondse plek om te esthetiseren. Deze omvatten het graven in modder en gaten. Ze overleven door zuurstof door hun huid te krijgen. Ze komen naar buiten als het weer buiten gunstig is.
Kikkers hebben een huid zonder schubben of haar. Ze kunnen zuurstof opnemen uit water of lucht. Slijm dat hun huid helpt om nat en glad te blijven. Veel amfibieën hebben een giftige huid. Ze hebben afscheidingen die hun huid giftig maken.
Veel kikkers zijn semi-aquatisch. Ze kunnen zowel op het land als in het water leven en geven in ieder geval de voorkeur aan vochtige plekken. Dit zijn onder andere vijvers, moerassen, rivieren en meren. De meeste volwassenen leven waar ze zijn opgegroeid. De meeste amfibieën leggen hun eieren in schuimnesten.
Padden
Een pad is een soort kikker. Het is geen wetenschappelijke term, maar een populaire. De reden dat het niet wordt gebruikt in de taxonomie is dat de padstijl een aantal aparte keren is geëvolueerd in verschillende groepen kikkers.
Alle padden zijn kikkers, maar niet alle kikkers zijn padden. Padden evolueerden vooral in droge klimaten, zodat veel padden een ruwere, bruinere huid hebben. Veel padden graven zich ook in, maar dat hangt af van de omgeving waarin de pad is geëvolueerd. Padden leggen eieren in touwtjes aan rotsen, in tegenstelling tot echte kikkers die eieren leggen in een gelei-achtige massa. Ook hebben padden over het algemeen kortere poten en dikkere lichamen. Papegaaiachtigen hebben paratoïde klieren achter hun ogen die gebruikt worden om gif te maken.
Ontwikkeling
Hoewel het waar is dat de meeste kikkers zich ontwikkelen uit kikkervisjes, en dat kikkervisjes zich ontwikkelen uit egs die in het water zijn gelegd, zijn er uitzonderingen. Normaal gesproken worden de eitjes bevrucht nadat ze zijn gelegd, dat wil zeggen buiten het lichaam. Sommige gebruiken echter een interne bevruchting, hoewel niet bekend is hoe de mannetjes dat doen. Als ze intern bevrucht zijn, leggen ze ook eitjes, maar deze keer zijn de eitjes al bevrucht.
Er is echter een nieuwe soort ontdekt in Sulawasi, Indonesië, die levende kikkervisjes baart. De kikker staat nu bekend als Limnonectes larvaepartus. De Limnonectes familie staat bekend als 'opgehangen kikkers' vanwege de dubbele projecties op hun onderkaak die gebruikt worden bij gevechten. Sulawesi is een eiland dat snel zijn bossen verliest. Het tropisch woud is waar deze kikker leeft.
Distributie en habitats
Ondanks deze beperkingen zijn kikkers wijdverspreid en hebben ze zich aangepast aan vele klimaten, zelfs aan de woestijn. Ze zijn afhankelijk van specifieke aanpassingen om te overleven. Leden van het geslacht Cyclorana leven in de Australische centrale woestijn. Ze begraven zich ondergronds waar ze een waterdichte cocon creëren om te esthetiseren tijdens droge periodes. Als het eenmaal regent, komen ze naar buiten, vinden ze een tijdelijke poel, en broeden ze. De ontwikkeling van eieren en kikkervisjes gaat zeer snel in vergelijking met die van de meeste andere kikkers, zodat het broeden kan worden voltooid voordat de vijver opdroogt.
Sommige kikkersoorten zijn aangepast aan een koude omgeving. De houtkikker (Rana sylvatica), wiens habitat zich uitstrekt tot in de poolcirkel, begraaft zich in de winter in de grond. Hoewel een groot deel van zijn lichaam in deze tijd bevriest, beschermt zijn hoge concentratie aan glucose in zijn vitale organen tegen schade.
Er zijn een aantal kleine boomkikkers die zich ontwikkelen uit eieren die in waterpoelen op tropische bladeren vele meters boven de grond worden gelegd. De meeste van deze soorten komen niet naar de grond, behalve om te paren. Boomkikkers zijn een aantal keren geëvolueerd, maar ze hebben allemaal bijna identieke aanpassingen. Vele miljoenen jaren van convergente evolutie hebben geresulteerd in bijna identieke morfologie en gewoontes.
Over het algemeen zijn kikkers een succesvolle en wijdverspreide groep. Er zijn ongeveer 4.800 geregistreerde soorten, dat is meer dan 85% van de levende amfibiesoorten. Ze zijn een van de vijf meest uiteenlopende gewervelde soorten.
Grootste, kleinste
- De grootste kikker is de Afrikaanse Goliath kikker (Conraua goliath). Het maximale record-gewicht is 3,8 kg (8,4 lb), en een snuiflengte van 39 cm (15 in).
- Paedophryne amauensis is niet alleen de kleinste kikker, maar ook het kleinste gewervelde dier, 7,7 millimeter lang.
Vragen en antwoorden
V: Wat is het verschil tussen kikkers en padden?
A: Er is niet veel verschil tussen kikkers en padden, en ze worden niet apart geclassificeerd. Dat komt omdat de paddenlevenswijze, met zijn droge, ruwe huid, een aanpassing is aan het leven in drogere habitats. De paddenvorm is een aantal keren onafhankelijk van elkaar geëvolueerd, een voorbeeld van convergente evolutie.
V: Waar kunnen kikkers leven?
A: Kikkers kunnen op het land en in zoet water leven. Ze kunnen niet overleven in zout water.
V: Hoe ontwikkelen kikkers zich?
A: Hun ontwikkeling verloopt via metamorfose. Zij komen meestal als kikkervisjes uit eieren, die door een vrouwtjeskikker worden gelegd. De eieren worden kikkerdril genoemd. Kikkervisjes hebben staarten en kieuwen. Het volgende stadium, het "kikkervisje", ontwikkelt longen om lucht te ademen in plaats van kieuwen, maar heeft nog steeds staarten. De volgroeide kikker heeft lange poten en geen staart.
V: Welk geluid maken kikkers?
A: Volwassen kikkers maken een geluid dat kwaken wordt genoemd.
V: Zijn er giftige kikkersoorten?
A: Ja, sommige soorten kikkers worden beschermd doordat ze giftig zijn.
V: Waar in de wereld leven kikkers?
A: Kikkers leven over de hele wereld, maar als een vreemde kikkersoort in een ander land wordt geïntroduceerd, kan dat gevolgen hebben voor het plaatselijke ecosysteem.
V: Heeft het doden van kikkers gevolgen? A: Het doden van kikkers kan een effect hebben op het ecosysteem; als er bijvoorbeeld minder kikkers zijn, zullen er meer muggen geboren worden, wat zou kunnen leiden tot meer ziekten die muggen dragen in die gebieden waar dit van toepassing is (d.w.z. waar ze belangrijke roofdieren waren).
