Spechten
De spechten en hun naaste verwanten, de piculets, de wrynecks en de sapsuckers, behoren tot de familie Picidae. Het zijn bijna-passeriene vogels. Leden van de Picidae komen wereldwijd voor, behalve in de delen van het oude Gondwana waar ze niet zijn gekomen: Australië, Nieuw Zeeland, Madagascar en Antarctica. De meeste soorten leven in bossen of bosrijke gebieden.
De Picidae zijn slechts één van de acht nog levende families in de orde Piciformes. DNA-sequentieanalyses hebben aangetoond dat zij een clade vormen.
Er zijn ongeveer 240 soorten en ongeveer 35 geslachten in deze familie. Vele soorten worden bedreigd of in gevaar gebracht door verlies van habitat of habitatversnippering.
De stijve staart van spechten helpt hen bij het klimmen en foerageren. De staart wordt gebruikt als steun. Hier rust een zwartborsttapuit tijdens het foerageren en gebruikt zijn staart als steun.
Een mannelijke zwarte specht bij zijn kuikens
Gaten geboord door spechten die zich voeden, Gatineau Park, Quebec
ivoorsnavelspecht
Gewoonten
Alle speciale kenmerken (karaktertrekken) van de spechten zijn aanpassingen aan hun levenswijze.
Leden van de familie Picidae hebben sterke snavels om in bomen te boren en te trommelen en lange kleverige tongen om voedsel uit te halen. De snavels van de piculets en de wrynecks zijn korter en minder sterk en scherp dan die van de spechten, maar hun morfologie is zeer gelijkend.
Spechten opereren hoofdzakelijk op boomstammen, waarbij ze op hun plaats blijven gesteund door hun stijve staartveren. Piculetten en wrynecks leven hoofdzakelijk op de takken, en zij missen de stijve staartveren.
De beitelachtige punt van de spechtensnavel wordt scherp gehouden door de pikactie op hout. Met hun kleinere snavelgrootte zullen veel piculets en wrynecks vaker in rottend hout foerageren dan spechten. De lange kleverige tongen, die voorzien zijn van borstelharen, helpen de vogels bij het grijpen en uittrekken van insecten diep in een hol van een boom. Uitvoerige studies die in 2004 werden gepubliceerd, toonden aan dat de tong zich rond de prooi wikkelt voor hij wordt uitgetrokken.
Hersenschade voorkomen
Bij veel van de foerageer-, broed- en signaalgedragingen van spechten wordt met de snavel getrommeld en gehamerd. Om hersenbeschadiging door de snelle en herhaalde vertragingen te voorkomen, hebben spechten een aantal aanpassingen die de hersenen beschermen. Daartoe behoren de geringe omvang van de hersenen, de oriëntatie van de hersenen binnen de schedel (waardoor het raakvlak tussen de hersenen en de schedel wordt gespreid) en de korte duur van het contact.
De ongelijke lengte van het bovenste en onderste deel van hun snavel (het onderste is langer), dient om de kracht van de inslag naar beneden te sturen, weg van de hersenen. Ook worden de hersenen van de specht vastgehouden in een schedel met ongelijke, sponsachtige platen die de schokken absorberen. Ten derde hebben spechten een speciaal tongbeen, dat vanuit hun snavel over de schedel loopt en hun hersenen volledig omgeeft. Dit zorgt ervoor dat de hersenen op hun plaats blijven. Het is de beweging van de hersenen binnen de schedel tijdens de klap, meer dan de klap zelf, die hersenschuddingen veroorzaakt. Als de hersenen op hun plaats worden gehouden, wordt het risico op letsel sterk verminderd.
Andere aanpassingen
Een milliseconde voor het contact met het hout sluit een verdikt ooglid zich, dat het oog beschermt tegen rondvliegende brokstukken. Ook de neusgaten zijn beschermd; zij zijn vaak spleetvormig en hebben speciale veren om ze te bedekken.
Spechten, piculetten en wrynecks hebben allemaal zygodactyle voeten. Deze poten hebben vier tenen, waarvan de eerste en de vierde naar achteren zijn gericht, en de tweede en de derde naar voren. Deze opstelling van de poten is goed voor het vastgrijpen van de takken en stammen van bomen. Leden van deze familie kunnen verticaal langs een boomstam omhoog lopen. Naast de sterke klauwen en voeten hebben spechten ook korte sterke poten. Dit is typisch voor vogels die regelmatig op boomstammen foerageren. De staart van alle spechten behalve de piculets en de wrynecks is verstijfd, en wanneer de vogel op verticale vlakken gaat zitten, werken de staart en de poten samen om hem te ondersteunen.
Wrynecks
De wrynecks (geslacht Jynx) zijn twee soorten kleine spechten uit de Oude Wereld.
Ze lijken erg op echte spechten, maar missen de stijve staartveren die spechten gebruiken bij het klimmen in bomen. Ze zitten eerder op een tak dan op een rechtopstaande stam. Hun snavels zijn korter en minder dolkachtig dan bij de echte spechten. Hun voornaamste prooi zijn mieren en andere insecten, die ze vinden in rottend hout of bijna kale grond. Ze hergebruiken spechtengaten om te nestelen, in plaats van hun eigen holen te maken. De eieren zijn wit, zoals bij veel holenbroeders.
Deze vogels kunnen hun kop bijna 180 graden draaien. Wanneer ze op het nest worden gestoord, gebruiken ze dit slangachtig draaien van de kop en het sissen als een dreigvertoning. Dit vreemde gedrag leidde ertoe dat ze in de hekserij werden gebruikt, dus om een "vloek" over iemand uit te spreken.
Eurasian wryneck
Vragen en antwoorden
V: Hoe worden spechten en hun naaste familieleden genoemd?
A: Ze worden de familie Picidae genoemd, waartoe piculets, wrynecks en sapsuckers behoren.
V: Wat voor soort vogels behoren tot de Picidae familie?
A: Het zijn bijna-passerine vogels.
V: Waar komen leden van de Picidae familie voor?
A: Leden van de Picidae familie komen wereldwijd voor, behalve in Australië, Nieuw-Zeeland, Madagaskar en Antarctica.
V: In wat voor soort habitat leven de meeste leden van de Picidae familie?
A: De meeste soorten leven in bossen of boshabitats.
V: Hoeveel families zijn er in de orde Piciformes?
A: Er zijn acht levende families in de orde Piciformes.
V: Wat hebben DNA-sequentieanalyses aangetoond over de familie Picidae?
A: DNA-sequentieanalyses hebben aangetoond dat ze een clade vormen.
V: Wat zijn enkele bedreigingen voor de familie Picidae?
A: Veel soorten worden bedreigd of zijn in gevaar door verlies van habitat of versnippering van habitat.
