Shellshock (psychiatrie)

Symptomen

Combat stress reaction kan veel verschillende symptomen hebben. Deze symptomen kunnen het lichaam (lichamelijke symptomen), gevoelens (emotionele symptomen) en gedrag (gedragssymptomen) van de soldaat beïnvloeden. Afhankelijk van hoe erg deze symptomen zijn, worden gevechts stress reacties bestempeld van mild (niet al te erg) tot ernstig (zeer erg).

Lichamelijke symptomen

Milde Symptomen

Milde lichamelijke symptomen kunnen zijn:

• Ik voel me moe.
• Je springerig voelen
• Zweten
• Moeite met slapen
• Snelle hartslag
• Duizelig gevoel
• Je misselijk voelen of overgeven
• Diarree hebben
• Veel plassen
• Niet zo snel als gewoonlijk reageren op dingen
• Droge mond
• Gespannen spieren

Deze symptomen hoeven geen veiligheidsproblemen te veroorzaken, of de soldaat van werken te weerhouden. Als de soldaat echter geen hulp krijgt, kunnen de symptomen ernstig worden.

Ernstige Symptomen

Ernstige symptomen kunnen zijn:

• Niet in staat zijn om te zitten of stil te staan
• Je schrikt heel gemakkelijk
• Schudden of beven
• Zwakte
• Verlamming
• Problemen met horen
• Uitgeput gevoel
• Niet in staat zijn om te bewegen
• Recht voor je uit staren zonder ergens naar te kijken (dit wordt ook wel "de duizend meter blik" genoemd)
• Palpitaties (bonzend hart)
• Hyperventilatie (te snel ademen)
• Het gevoel niet te kunnen spreken
• Niet in staat zijn om te slapen

Emotionele Symptomen

Emotionele symptomen kunnen zijn:

• Ik voel me angstig.
• Moeite hebben met concentreren of zich ergens op concentreren
• Ik heb nachtmerries.
• Je voelt je niet zelfverzekerd
• Ik voel me boos.
• Je gestrest voelen of erg overstuur over kleine dingen

Gedragssymptomen

Gedragssymptomen kunnen zijn:

• Niet in staat zijn om beslissingen te nemen
• Niet goed opletten
• Je niets aantrekken van dingen
• Zeer alert zijn
• Niet gemotiveerd zijn (niets willen doen)
• Agressief gedrag
• Crying
• Je niet kunnen ontspannen

De soldaat links heeft een blik die "the thousand-yard stare" wordt genoemd. Dit kan een symptoom zijn van een gevechts stress reactie of PTSD.

Geschiedenis

Sigmund Freud bestudeerde de effecten van "oorlogsneurose". Hij geloofde dat mensen zonder al te veel stress impulsen (wat ze willen doen) en verboden (waarvan ze weten dat ze het niet moeten doen) in evenwicht kunnen houden. Hij dacht echter dat traumatische stress krachtige impulsen kan veroorzaken die een persoon niet langer kan beheersen. In gevechtssituaties, dacht hij, zou dit ertoe kunnen leiden dat soldaten wegrennen, of blindelings aanvallen. Hij geloofde dat soldaten zouden proberen deze impulsen te stoppen, wat zou leiden tot emotionele symptomen en zelfs verlies van lichamelijke vermogens.

Wereldoorlog I

Tijdens de Eerste Wereldoorlog, werd de gevechts stress reactie "shell shock" genoemd. Begin 1916 (net halverwege de oorlog), was het aantal Britse soldaten met "shell shock" enorm. Weinig van deze soldaten keerden terug naar de strijd. Ongeveer 30-40% van de soldaten met een shellshock die naar een ziekenhuis in Frankrijk werden gestuurd, keerden terug naar de strijd. Slechts ongeveer 4-5% van de soldaten die naar ziekenhuizen in het Verenigd Koninkrijk werden gestuurd, keerde terug.

Daarom werden er nieuwe eenheden gecreëerd. Ze werden "Nog niet gediagnosticeerde, zenuwachtige centra" genoemd. Deze centra gebruikten geen termen als "oorlogsneurose" of "shell shock". Ze gebruikten een nieuw behandelingsmodel genaamd "PIE" om soldaten met gevechts stress reactie te behandelen. "PIE' stond voor 'Nabijheid, Onmiddellijkheid en Verwachting':

• Nabijheid betekende dat soldaten met een gevechtsstressreactie dicht bij de frontlinie moesten worden behandeld (dicht bij de plaats waar het gevecht plaatsvond).
• Onmiddellijkheid betekende dat deze soldaten onmiddellijk moesten worden behandeld - niet pas nadat soldaten die lichamelijk gewond waren, waren behandeld.
• Verwachting betekende dat elke soldaat wist dat hij verwacht werd terug te keren naar de strijd.

Het PIE behandelingsmodel werd ontwikkeld door Thomas W. Salmon. Nadat de "PIE" behandeling was gestart, keerde ongeveer 80% van de soldaten die werden behandeld in de "Nog niet gediagnosticeerde, zenuwachtige centra" terug naar de strijd. (Sommige van deze soldaten waren echter niet in staat om goed werk te leveren toen ze terugkeerden naar de strijd).

Wereldoorlog II

Britse strijdkrachten gebruikten de PIE principes niet tijdens de Tweede Wereldoorlog. In plaats daarvan stuurden ze soldaten met gevechtsstressreacties naar psychiatrische ziekenhuizen.

Het leger van de Verenigde Staten verwachtte niet dat hun soldaten gevechtsstressreacties zouden hebben toen ze de oorlog ingingen. Ze testten soldaten toen ze zich aanmeldden (werden aangemeld voor militaire dienst). Zij geloofden dat deze tests zouden uitwijzen welke mensen 'psychologisch zwak' waren, en dat deze mensen niet naar de oorlog zouden mogen gaan. Maar omdat een gevechtsstressreactie niet wordt veroorzaakt door zwakte, werkte dit niet, en veel Amerikaanse soldaten hadden gevechtsstressreacties.

Om deze soldaten te behandelen, begon kapitein Frederick Hanson de PIE principes weer toe te passen. Hij zei dat 70% van de 494 patiënten die hij behandelde na 48 uur PIE behandeling weer in dienst kwamen. Generaal Omar Bradley besloot de gevechts stress reactie "uitputting" te noemen en besloot ook om "uitgeputte" soldaten zeven dagen rust te geven.

Het belangrijkste doel van PIE was om "uitgeputte" soldaten terug te laten keren in de strijd, niet om het trauma dat de stoornis veroorzaakte te behandelen. Hierdoor keerden veel van de soldaten die weer in dienst kwamen - mogelijk wel 70% - terug in niet-gevechtsfuncties.

De Koreaanse Oorlog

Tijdens de Koreaanse oorlog begonnen de Verenigde Staten de PIE principes te gebruiken in de eerste 8 weken van de oorlog. Rapporten tonen aan dat 65-75% van de soldaten met gevechts stress reacties terugkeerden naar de dienst. Echter, slechts 44% waren in staat om hun werk op een gemiddeld niveau of beter te doen.

De oorlog in Vietnam

Aan het begin van de Vietnam oorlog had het Amerikaanse leger effectieve psychiatrische diensten binnen 8 weken na het begin van de oorlog. De behandelingen waren gebaseerd op de PIE principes. Speciale mobiele psychiatrische eenheden - soldaten die op verschillende plaatsen PIE behandelingen konden geven - werden opgericht.

Tijdens de oorlog werden niet veel gevallen van gevechtsstressreacties gemeld. Hierdoor dachten veel mensen dat gevechtsstressreacties niet langer een grote rol zouden spelen in oorlogsvoering.

Echter, nadat soldaten naar huis terugkeerden, hadden velen problemen met gevechts stress reacties. Vervreemding leidde tot middelenmisbruik, dat gevechtsstressreacties verborg die nooit waren behandeld. Als de percentages van posttraumatische stressstoornis bij Vietnam veteranen kloppen, hebben de PIE principes een epidemie van psychiatrische stoornissen niet kunnen voorkomen.

De Eerste Golfoorlog

Het leger van de Verenigde Staten ging deze oorlog in met de verwachting dat er veel psychologische slachtoffers zouden vallen. De behandeling omvatte traditionele psychiatrie, maar ook aandacht voor familiezaken. Omdat deze oorlog zo snel ging, was het diagnosticeren van soldaten met een gevechts stress reactie moeilijk.

Sommige commandanten gebruikten stressreacties als een excuus om soldaten niet terug te laten keren of uit het leger te gooien. Dit droeg uiteindelijk bij aan het stigma dat kleefde aan geestelijke gezondheidsproblemen in het leger.

Behandeling en diagnose vandaag

Tegenwoordig gebruikt het leger van de Verenigde Staten het acroniem BICEPS, dat staat voor beknoptheid, directheid, contact, verwachting, nabijheid en eenvoud:

• Rust is een korte periode van rust. Veel soldaten gaan na deze korte rustperiode weer aan het werk. Ernstiger getroffen patiënten worden doorverwezen naar het volgende niveau.
• Onmiddellijk betekent dat met de behandeling moet worden begonnen zodra de symptomen zich voordoen.
• Contact betekent dat de soldaat leden van zijn of haar eenheid moet kunnen zien terwijl hij of zij behandeld wordt. Dit kan de soldaat helpen zich soldaat en lid van de eenheid te blijven voelen, in plaats van zich patiënt te voelen.
• Verwachting betekent dat soldaten moet worden verteld dat hun reactie op stress normaal is, en dat ze terug bij hun eenheid worden verwacht.
• Nabijheid (nabijheid) betekent dat soldaten dicht bij hun eenheid moeten worden behandeld, maar uit de buurt van patiënten die lichamelijk gewond zijn (tenzij er niets anders mogelijk is).
• Eenvoud betekent dat de behandeling moet bestaan uit eenvoudige manieren om het zelfvertrouwen en de lichamelijke gezondheid van de soldaten te verbeteren.

De behandeling van vandaag omvat ook de "5 R's":

• De normaliteit geruststellen (de soldaten geruststellen dat hun reacties op stress normaal zijn)
• Rust
• Aanvullen van lichamelijke behoeften (ervoor zorgen dat het lichaam van de soldaten krijgt wat het nodig heeft, zoals voldoende eten en drinken)
• Herstel het vertrouwen
• Contact houden (houden) met medesoldaten en eenheid

Tegenwoordig worden soldaten behandeld voor hun reactie op gevechts stress, niet alsof ze emotionele problemen hebben.