Mason-Dixonlijn

Achtergrond

De Engelse minister van Buitenlandse Zaken onder James I van Engeland was George Calvert. Toen hij in 1625 besloot publiekelijk bekend te maken dat hij katholiek was, werd hij door de Engelse wet verplicht zijn functie neer te leggen. De koning maakte hem tot Iers baronet met de titel "Lord Baltimore". Calvert was een van de investeerders in de Virginia Company, maar mocht vanwege zijn geloof niet naar de kolonie Virginia gaan. Nu hij met pensioen was en tijd over had, richtte Calvert zijn aandacht op overzeese plantages. Een rijk man, Calvert begon zijn eigen "Avalon" kolonie in Newfoundland. Maar in 1629 verloor Calvert zijn interesse. Hij overtuigde toen Charles I van Engeland, James' opvolger, om hem een landschenking te geven om de kolonie Maryland te stichten. De koning gaf Calvert en zijn zoon alles ten noorden van de rivier de Potomac tot de 40e breedtegraad en alles van de Atlantische Oceaan tot de bron van de Potomac. De eerste Lord Calvert stierf in 1632. Zijn zonen stichtten de kolonie Maryland. Op 27 mei 1634 kwam Leonard Calvert met ongeveer 300 kolonisten aan in St. Mary's City, Maryland aan de Chesapeake Bay.

William Penn, een vooraanstaand lid van de ReligiousSociety of Friends of Quakers, was een van degenen die in 1677 de koloniale provincie West New Jersey toegewezen kregen. Terwijl de kolonisten zich daar vestigden, bleef Penn in Engeland. Karel II van Engeland was Penns vader een grote lening verschuldigd die de koning bij de dood van Penn vereffende door Penn een groot stuk land "Sylvania" (Latijn voor bos) ten westen en zuiden van New Jersey te geven. Karel doopte het om tot Pennsylvania ter ere van Penns vader. Misschien was Karel II blij met een plek om politieke buitenstaanders als Penn heen te sturen, ver weg van Engeland. Uitgegeven op 4 maart 1681, waren de grenzen van Pennsylvania:

...al dat stuk of deel van het land in Amerika, met de eilanden die het bevat, zoals het in het oosten wordt begrensd door de rivier de Delaware, vanaf twaalf mijl afstand ten noorden van New Castle Town, tot de drie en veertigste graad noorderbreedte, als de genoemde rivier zich zo ver noordwaarts uitstrekt; maar als genoemde rivier zich niet zo ver noordwaarts uitstrekt, dan door genoemde rivier zo ver als zij zich uitstrekt; en vanaf de kop van genoemde rivier moeten de oostelijke grenzen bepaald worden door een meridiaanlijn, te trekken vanaf de kop van genoemde rivier, tot aan de genoemde drieënveertigste graad. Die voornoemde grond moet westwaarts vijf graden in lengtegraad strekken, te berekenen vanaf voornoemde oostelijke grenzen, en die grond moet ten noorden begrensd worden door het begin van de drie en veertigste graad noorderbreedte, en ten zuiden door een cirkel, getrokken op twaalf mijl afstand van New Castle, noordwaarts en westwaarts tot het begin van de veertigste graad noorderbreedte, en dan door een rechte lijn westwaarts tot de voornoemde grenzen in lengtegraad.

Een van de originele markeringen, deze in Adams County, Pennsylvania


Kaart van het gebied van Cresap's Oorlog

Het geschil

In 1682 werd Philadelphia door een vergissing bij het opmeten binnen het aan Maryland toegekende gebied geplaatst. De twee oorkonden hadden elkaar overlapt. De familie Calvert in Maryland eiste dat Philadelphia een deel van Maryland zou worden. De familie Penn verdedigde de vergissing en richtte in 1729 Lancaster County, Pennsylvania op, deels ter verdediging van de vergissing.

Maryland huurde een schurk genaamd Thomas Cresap in om de kwestie te forceren. Hij en zijn gewapende volgelingen trokken de Susquehanna rivier op van Havre de Grace, Maryland tot de 40ste breedtegraad en vestigden zich op de westelijke oever van de rivier. Van daaruit begonnen ze hun buren in Pennsylvania lastig te vallen. Ze doodden vee en haalden hekken neer. In 1732 bedaarden de vijandelijkheden toen de twee koloniën een akkoord bereikten. Maar Lord Baltimore kwam twee jaar later terug op de overeenkomst. Cresap en zijn mannen gingen weer boerderijen plunderen en zeiden tegen de Quakers van Pennsylvania dat als ze wilden dat het ophield, ze de belastingen moesten betalen die ze Maryland schuldig waren.

Het geschil kwam nog het dichtst bij een "oorlog" op 23 november 1736. Een groep Schots-Ierse mannen onder leiding van de Sheriff van Lancaster viel Cresap's mannen aan. De Maryland schurken werden verslagen waarbij één werd gedood. Cresap werd gearresteerd en naar Philadelphia gebracht. Hij bleef in de gevangenis tot augustus 1737, toen de koning zijn vrijlating beval. Hij beval de twee koloniën ook hun geschil voor de rechter te beslechten en niet door te vechten. Een Engels hooggerechtshof oordeelde in 1750 in het voordeel van Pennsylvania. Het hof verklaarde dat Maryland zijn charterrechten had verspeeld toen het in 1732 instemde met het compromis. De nieuwe grens lag nu op 39 graden, 43 minuten, 26,3 seconden, noorderbreedte, gebaseerd op het onderzoek van Mason en Dixon.

Slavernij en de Mason-Dixon lijn

In 1781 schafte Pennsylvania de slavernij af. De oorspronkelijke lijn werd de ruwe scheidslijn tussen de zuidelijke slavenstaten en de noordelijke vrije staten. De uitzondering was Deleware, dat tot aan de Amerikaanse burgeroorlog een slavenstaat bleef. Vijftig jaar later werd in het Missouri Compromise van 1820 een lijn vastgesteld die de Mason-Dixon lijn westwaarts verlengde tot aan de Ohio rivier. Daarna volgde de grens van Ohio tot aan de monding van de rivier bij de Mississippi, dan westwaarts langs 36 graden 30 minuten noord. De lijn begon als een manier om een grensgeschil te beëindigen en werd vooral bekend als de lijn die slaven- en vrije staten scheidde.