Palearctic

Belangrijke ecologische regio's

De Palearctische ecozone omvat voornamelijk ecoregio's met een boreaal en gematigd klimaat, die zich uitstrekken over Eurazië van West-Europa tot de Beringstraat.

Euro-Siberische regio

De boreale en gematigde Euro-Siberische regio is het grootste biogeografische gebied van het Palearctisch gebied, dat overgaat van de toendra in de noordelijke uithoeken van Rusland en Scandinavië naar de uitgestrekte taiga, de boreale naaldbossen die over het hele continent lopen. Ten zuiden van de taiga ligt een gordel van gematigde loof- en gemengde bossen en gematigde naaldbossen. Deze uitgestrekte Euro-Siberische regio heeft veel gemeenschappelijke planten- en diersoorten, en veel overeenkomsten met de gematigde en boreale gebieden van het Nearctisch gebied van Noord-Amerika.

Eurazië en Noord-Amerika waren vaak verbonden door de Bering-landbrug, en hebben een zeer vergelijkbare zoogdier- en vogelfauna, waarbij veel Euraziatische soorten naar Noord-Amerika zijn verhuisd, en minder Noord-Amerikaanse soorten naar Eurazië.

Veel zoölogen beschouwen de Palearctische en Nearctische gebieden als één enkele Holarctische ecozone. De Palearctische en Nearctische gebieden hebben ook veel plantensoorten gemeen.

Middellandse-Zeebekken

In de landen die grenzen aan de Middellandse Zee in Zuid-Europa, Noord-Afrika en West-Azië liggen de ecoregio's van het Middellandse-Zeebekken, die samen het grootste en meest gevarieerde mediterrane klimaatgebied ter wereld vormen, met over het algemeen milde, regenachtige winters en hete, droge zomers. Het mozaïek van bossen, bossen en struikgewas in het Middellandse-Zeebekken herbergt 13.000 endemische soorten. Conservation International heeft het Middellandse Zeebekken aangewezen als een van de hotspots voor biodiversiteit in de wereld.

Sahara en Arabische woestijnen

De Palearctische en Afrotropische ecoregio's worden gescheiden door een grote gordel van woestijnen, waaronder de Sahara en de Arabische woestijn. Deze woestijnecoregio's zijn opgenomen in de palearctische ecozone; andere biogeografen zien de grens van de ecozone als de overgangszone tussen de woestijnecoregio's en de ecoregio's van het Middellandse-Zeegebied in het noorden. Dit zou de woestijnen in het Afrotropisch plaatsen, terwijl anderen de grens door het midden van de woestijn leggen.

West- en Centraal-Azië

Het Kaukasus-gebergte, dat tussen de Zwarte Zee en de Kaspische Zee ligt, is een bijzonder rijke mengeling van naald-, loof- en gemengde bossen en bevat ook enkele gematigde regenwouden.

Centraal-Azië en de Iraanse hoogvlakte herbergen droge steppegraslanden en woestijnbekkens, met montane bossen, bossen en graslanden in het hooggebergte en op de hoogvlakten van de regio.

De middelhoge uitlopers van de Himalaya tussen ongeveer 2000-2500 m vormen de grens tussen de Palearctische en de Indomalaya-ecoregio.

Oost-Azië

China, Korea en Japan zijn vochtiger en gematigder dan het aangrenzende Siberië en Centraal-Azië, en herbergen rijke gematigde naald-, loof- en gemengde bossen. Deze zijn nu meestal beperkt tot bergachtige gebieden, aangezien de dichtbevolkte laaglanden en rivierbekkens zijn omgezet in intensief landbouw- en stadsgebruik.

Oost-Azië had weinig last van de ijstijden en behield 96 procent van de Pliocene boomgeslachten, terwijl Europa slechts 27 procent behield.