Charles Ives

Life

Vroege jaren

Charles Ives werd geboren in Danbury, Connecticut. Zijn vader George Ives was een bandleider van het Amerikaanse leger in de Amerikaanse Burgeroorlog. Zijn moeder was zangeres. Zijn vader leerde hem veel over de muziek en moedigde hem aan te experimenteren met nieuwe klanken. Hij leerde hem contrapunt en liet hem kennis maken met de muziek van J.S.Bach en trainde het muzikale oor van zijn zoon door hem een melodie te laten zingen in de ene toonsoort terwijl hij de begeleiding speelde in een andere. Op deze manier raakte de jonge Charles gewend aan moderne klanken die heel anders waren dan de traditionele, romantische muziek. Charles luisterde op het stadsplein van Danbury ook naar de marsband van zijn vader en naar andere bands die aan andere kanten van het plein speelden, zodat hij een mengeling van verschillende muziekstukken tegelijk hoorde. Zijn vader leerde hem ook de muziek van Stephen Foster.

Ives werd op 14-jarige leeftijd kerkorganist en schreef verschillende hymnes en liederen voor kerkdiensten, waaronder zijn Variations on 'America' . Tegelijkertijd hield hij ook van sport en was goed in honkbal, voetbal en tennis.

Ives bracht vier jaar door aan de Yale Universiteit. Zijn leraar Horatio Parker was erg goed en leerde hem belangrijke basistechnieken van het componeren, maar hij kon sommige dingen die Ives in zijn muziek schreef niet begrijpen. Ives raakte geïrriteerd toen zijn leraar hem vertelde dat hij een muziekstuk niet mocht afmaken op een dissonant akkoord, maar Ives vond het wel goed zo. De koordirigent in de Centre Church waar Ives orgel speelde was John Griggs. Hij had meer begrip voor wat Ives probeerde te doen. Het was een vreselijke klap voor Charles toen zijn vader op 4 november 1894 overleed. Hij had altijd een enorme bewondering voor zijn vader die hem had aangemoedigd in zijn muzikale experimenten. Charles bleef zich bezighouden met componeren. Hij deed niet aan sport op Yale omdat zijn vader hem verboden had aan sport te doen zodat hij zijn tijd aan studeren zou besteden. Tegen de tijd dat Charles afstudeerde had hij meer dan 40 liederen, verschillende marsen, ouvertures, hymnen en orgelstukken, een strijkkwartet en een symfonie gecomponeerd. De meeste mensen dachten echter aan hem als de componist van een eenvoudig walsdeuntje genaamd The Bells of Yale.

Volwassen jaren

Na zijn studie aan Yale bleef Ives werken als kerkorganist terwijl hij voor een verzekeringsmaatschappij werkte. Hij was zeer goed in zijn werk en werd zeer bekend in de verzekeringswereld. Sommige van zijn zakenvrienden waren vaak verbaasd toen ze ontdekten dat hij ook componist was.

In 1907, had Ives zijn eerste "hartaanval". Deze aanvallen hadden misschien meer te maken met zijn verbeelding. Toen hij beter was componeerde hij meer dan ooit tevoren. In 1908 trouwde hij. Na een aantal hartaanvallen in 1918 componeerde hij nog maar weinig. In 1926 stopte hij helemaal met componeren. Zijn gezondheidsproblemen hielden aan, en in 1930 trok hij zich terug uit het verzekeringswezen. Hij besteedde enige tijd aan het herzien van werken die hij eerder had geschreven, maar schreef nooit meer nieuwe stukken.

Ives overleed in 1954 in New York City om 12:32 PM.

Charles Ives, ca. 1889


Charles Ives, links, aanvoerder van het honkbalteam en pitcher voor Hopkins Grammar School

Zijn muziek

Ives publiceerde meer dan 100 van zijn liederen. Hij was een zeer goede pianist en de pianopartijen zijn vaak vrij moeilijk. Ze bevatten bitonaliteit en pantonaliteit... Hoewel hij nu het meest bekend is om zijn orkestmuziek, componeerde hij twee strijkkwartetten en andere kamermuziek. Zijn orgelwerk Variations on "America" (1891), neemt de melodie My Country, 'Tis of Thee (dezelfde melodie als God Save the Queen) en verandert die in verschillende amusante variaties, gebruik makend van een mars, een ragtime en bitonaliteit. het werd pas in 1949 gepubliceerd. De variaties verschillen sterk: een lopende lijn, een set van nauwe harmonieën, een mars, een polonaise, en een ragtime allegro; de intermezzo's zijn een van de eerste toepassingen van bitonaliteit.

Zijn Symfonie Nummer 1 was vrij traditioneel, maar Symfonie Nummer 2 is veel moderner van klank, en eindigt zelfs met een dissonant akkoord met 11 noten.

In 1902 gaf hij zijn orgelwerk op. Hij liet al zijn beste anthems en orgelmuziek achter in de kerkbibliotheek, en deze werden in 1915 weggegooid toen de kerk verhuisde, zodat de meeste verloren zijn gegaan.

Central Park in the Dark is een stuk voor orkest waarin het mysterieuze, stille park wordt beschreven en vervolgens de muziek klinkt die uit de nabijgelegen nachtclubs in Manhattan komt (en de populaire muziek van die tijd speelt, ragtime, Hello My Baby citeert en zelfs Sousa's Washington Post March).

Misschien is het stuk dat vandaag het meest wordt gehoord wel de korte fanfare The Unanswered Question (1908), geschreven voor de zeer ongebruikelijke combinatie van trompet, vier fluiten, en strijkorkest. De strijkers, die van achter het podium spelen, spelen gedurende het hele stuk zeer langzame, koraalachtige muziek, terwijl de trompet (die van achter het publiek speelt) verschillende keren een korte groep noten speelt die Ives beschreef als "de eeuwige vraag van het bestaan". Telkens wordt de trompet beantwoord met harde uitbarstingen van de fluiten (op het podium) - behalve de laatste. Dat is de vraag die onbeantwoord blijft. Musici hebben vaak discussies over wat de werkelijke betekenis van het stuk is.

Een ander bekend orkestwerk is Three Places in New England. Zijn bekendste pianowerk is zijn Concord Sonata. Ives citeerde vaak graag stukjes uit andere stukken, en in deze pianosonate citeert hij de beroemde opening van Beethovens Vijfde Symfonie. Het werk bevat ook een interessant voorbeeld van een van Ives' experimenten: in het tweede deel draagt hij de pianist op een stuk hout van 37,5 cm (14¾ inch) te gebruiken om een dik maar zacht cluster-akkoord te maken. De sonate is een van de beste pianowerken van de 20e eeuw.

Een van zijn interessantste werken is zijn Vierde Symfonie (1910-16), geschreven voor een enorm orkest. Het laatste deel is als een gevecht tussen disharmonie en traditionele tonale muziek. Het stuk eindigt rustig met alleen het slagwerk dat op afstand speelt. Deze symfonie lijkt alles te zeggen wat Ives in de muziek had willen doen. Pas in 1965 werd een complete uitvoering van de symfonie gegeven.

Ives' muziek begon pas geleidelijk bekend te worden in de jaren 1930 en in de jaren 1940. Schönberg onderkende zijn belang. In 1951 dirigeerde Leonard Bernstein de eerste uitvoering van Ives' Tweede Symfonie in een uitgezonden concert door het New York Philharmonic Orchestra. Hij nam veel van zijn muziek op en speelde er zelfs enkele in een televisieprogramma voor jongeren.