William Walton | Brits componist en dirigent

Beginjaren

Walton's familie was muzikaal, maar ze hadden weinig geld. Zijn beide ouders zongen, en Walton zong in het plaatselijke kerkkoor. Zijn vader sloeg hem als hij een fout maakte. Dit kan de reden zijn waarom hij op latere leeftijd zo voorzichtig was met elke noot die hij schreef.

Op tienjarige leeftijd trad hij toe tot het koor van Christ Church Cathedral in Oxford. Hij leerde er piano en viool spelen. Hij was pas 16 jaar toen hij naar de universiteit van Oxford ging, waar hij aan de Christ Church in Oxford studeerde. Het meeste van wat hij wist over componeren leerde hij zichzelf aan. Hij bestudeerde de partituren van werken van Igor Stravinsky, Claude Debussy, Jean Sibelius en anderen. Hij kreeg enkele lessen van Hugh Allen, de organist van de kathedraal. In Oxford raakte Walton bevriend met twee dichters: Sacheverell Sitwell en Siegfried Sassoon. De meeste muziek die hij schreef toen hij nog heel jong was is verloren gegaan, maar de koorhymne A Litany, geschreven toen hij net vijftien was, toont zijn muzikale talent met zijn moderne harmonieën.

Walton verliet Oxford in 1920 zonder diploma omdat hij drie keer gezakt was voor zijn examens. Hij ging bij de familie Sitwell wonen, die hem aan veel belangrijke mensen voorstelde, waaronder de componist Constant Lambert en liedjesschrijver Noel Coward. Hij reisde ook met de Sitwells naar Italië. In 1923 zette hij een gedicht van Edith Sitwell op muziek. Het stuk heette Façade. De muziek was erg jazzy en bijna schertsend, en het klonk voor veel mensen in die tijd erg modern.

In de jaren 1920 verdiende Walton wat geld met pianospelen in jazzclubs, maar hij bracht de meeste tijd door met componeren op de zolder van de Sitwells. De orkestouverture Portsmouth Point (die hij opdroeg aan Sassoon) was het eerste werk waaruit Waltons echte stijl blijkt. In 1929 begon het Altvioolconcert hem echt beroemd te maken. Dit werd gevolgd door Belshazzar's Feast (1931), de Symfonie nr. 1 (1935), de kroningsmars Crown Imperial (1937) en het Vioolconcert (1939). Al deze werken zijn vandaag zeer populair.

Na de Tweede Wereldoorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog hoefde Walton niet in militaire dienst, zodat hij tijd had om muziek te componeren voor propagandafilms, zoals The First of the Few (1942) en Laurence Oliviers bewerking van Shakespeares Henry V (1944). Na het componeren van een tweede strijkkwartet (1946) besteedde Walton het grootste deel van de volgende zeven jaar aan het schrijven van zijn opera Troilus and Cressida (1947 - 1954). De opera was niet erg populair. Dat kwam omdat zijn muziek nogal romantisch was, heel anders dan veel moderne muziek die in de jaren 1950 in de mode was, vooral de muziek van Pierre Boulez en zijn volgelingen.

Walton componeerde ook de muziek voor twee andere Shakespeare-Olivier films - de met een Academy Award bekroonde Hamlet en Richard III. Walton won echter geen Oscars voor zijn op Shakespeare gebaseerde partituren.

Walton begon toen meer orkestmuziek te schrijven: het Celloconcert (1956), de Symfonie nr. 2 (1960) en de Variaties op een Thema van Hindemith (1963). Hij begon vele onderscheidingen te krijgen: In 1951 werd hij geridderd en in 1968 ontving hij de Orde van Verdienste. Zijn eenakter The Bear, die in 1967 op het Aldeburgh Festival werd uitgevoerd, viel in de smaak en mensen uit de hele wereld vroegen hem om nieuwe muziek. Zijn liederencycli uit deze periode werden voor het eerst uitgevoerd door beroemde zangers als Peter Pears en Elisabeth Schwarzkopf.

Laatste jaren

In zijn laatste jaren vond Walton het componeren steeds moeilijker. Hij probeerde een derde symfonie te componeren voor André Previn, maar gaf dat later op. Zijn laatste werken waren meestal kerkmuziek of bewerkingen van oudere stukken. In 1949 vestigde hij zich met zijn Argentijnse vrouw Susana Gil op het eiland Ischia in Italië. Hij stierf daar in 1983.

Sinds zijn dood is de muziek van Walton veel uitgevoerd en opgenomen. Mensen beschouwen hem niet langer als ouderwets, maar als een componist die een zeer sterke persoonlijkheid had die duidelijk in zijn muziek te horen is.

Walton werd in 1951 geridderd en in 1967 benoemd tot Lid in de Orde van Verdienste.