Oregon Trail

Voorbereiden op de reis

Niemand reisde alleen over de Oregon Trail. In plaats daarvan vormden de reizigers groepen zodat ze elkaar konden helpen en beschermen. Vaak reisden familieleden of mensen uit dezelfde stad samen. Zij huurden een gids in die het pad kende en kozen leiders. De groepen die het beste presteerden op de trail schreven grondwetten of regels die ze konden gebruiken om meningsverschillen of problemen op de trail op te lossen.

Benodigdheden

Dieren

Mensen die op de Oregon Trail reisden konden drie soorten dieren gebruiken om hun wagens te trekken: ossen, muilezels of paarden. De meeste mensen gebruikten ossen. Zij waren minder duur dan paarden en muildieren, en ook minder koppig dan muildieren. blz^{. 79-80}

Zij konden gras eten langs het pad, in tegenstelling tot paarden, die speciaal voedsel nodig hadden. Ossen waren gemakkelijk te trainen, en ze reisden gewoonlijk in een gestaag tempo van 2 mijl per uur, zelfs in modder en sneeuw. blz^{. 79-80}

Voedsel

Het was zeer belangrijk voor de reizigers om voldoende voedsel en water mee te nemen voor de reis. Voedsel voor de reis was echter duur. Om vier mensen gedurende zes maanden te voeden, kostte voedsel ongeveer $150 - meer dan $4.500 in de dollars van vandaag. ^{p. 274}

Reizigers brachten vaak veel gedroogd vlees en "broodspul" (zoals meel, crackers en hardtack) mee. Water koken was moeilijk op het pad, dus koken was niet altijd mogelijk. Sommige reizigers brachten ook ander voedsel mee, zoals rijst, erwten, gedroogde bonen of gedroogd fruit.

Langs de Trail konden reizigers vissen en jagen voor voedsel. Bizons, antilopen en herten waren de beste dieren om op te jagen. Reizigers aten ook bessen die langs de Trail groeiden, deels om scheurbuik te voorkomen.

Wagens

De meeste reizigers gebruikten huifkarren om de Trail af te leggen. Er waren een paar verschillende stijlen huifkarren. Eén veel voorkomende stijl, de "Independence-stijl" genoemd, was gewoonlijk ongeveer 2 meter lang, 2 meter breed en 2 meter diep. Stukken hout hielden een dekzeil omhoog, gemaakt van zoiets als gedroogde ossenhuid, dat ongeveer twee meter boven de bodem van de wagen uitkwam.

De meeste reizigers gebruikten huifkarren zoals deze replica om de Trail te bereizen

Gevaren

Er waren vele gevaren langs de Oregon Trail, waaronder ziekte, slecht weer, verdrinking tijdens rivieroversteken, aanvallen van Indianen, en vele andere.

Het is moeilijk te achterhalen hoeveel mensen langs de Oregon Trail zijn gestorven. Veel reizigers begroeven hun doden in ongemarkeerde graven en vermomden de graven. Ze begroeven mensen bijvoorbeeld midden op een pad en lieten dan hun ossen over de graven lopen. Ze deden dit om te voorkomen dat dieren en rovers de graven zouden opgraven. Historici kunnen daarom slechts een schatting maken van het totale aantal mensen dat langs de Oregon Trail is omgekomen.

Ziekten

Ziekte was de meest voorkomende doodsoorzaak op de Trail. Hoewel reizigers meestal wel medicijnen bij zich hadden, waren die meestal niet erg nuttig.

Cholera

Cholera was de meest voorkomende ziekte en doodsoorzaak op de Trail. Van 1849-1855 heerste er een cholera-epidemie langs de trail. Tot 3% van alle reizigers in deze periode kan aan cholera zijn gestorven. Een van de oorzaken van de epidemie was dat er geen sanitaire voorzieningen langs de Trail waren.

Reizigers kampeerden bijvoorbeeld graag langs de Platte River in Colorado, zodat ze gemakkelijk aan vers water konden komen. Maar omdat duizenden reizigers steeds weer dezelfde kampeerplaatsen gebruikten, kwam er rioolwater van reizigers met cholera in de Platte River terecht. Hierna kon elke reiziger die water uit de Platte rivier dronk, of voedsel met dat water bereidde, cholera krijgen. Vaak waren de symptomen van cholera zo erg dat reizigers binnen 12 uur na het krijgen van de ziekte stierven.

Andere ziekten

Andere veel voorkomende ziekten op het pad waren:

• Dysenterie en andere ziekten die diarree veroorzaakten. De reizigers behandelden deze ziekten met ricinusolie.
• "Bergkoorts", dat kan zijn Rocky Mountain gevlekte koorts, tyfus, tyfus, en/of roodvonk. De reizigers gebruikten kinine water om deze ziektes te behandelen.
• Mazelen
• Voedselvergiftiging
• Scheurbuik, dat reizigers probeerden te voorkomen door langs de Trail bessen te eten en citroenzuur te drinken. Toch kregen veel reizigers niet genoeg vitamine C binnen omdat ze onderweg vooral vlees en brood aten. Sommigen stierven aan scheurbuik; vele anderen hadden scheurbuik toen ze aan het eind van de Trail aankwamen.
• Pokken
• Longontsteking

De reizigers gebruikten terpentijn (een gif), azijn en whisky om hoofdpijn, spierpijn en hoest te behandelen.

Geschiedkundigen zijn het niet eens over het aantal mensen dat langs de Trail aan ziekten is gestorven. Een historicus, John Unruh, schat dat 6.000 tot 12.500 reizigers aan ziekten zijn gestorven, en nog eens 300-500 specifiek aan scheurbuik. De United States National Park Service zegt echter dat tot 30.000 mensen langs de Trail aan ziektes kunnen zijn gestorven.

Andere gevaren

Er waren vele andere gevaren langs het pad. John Unruh schat het aantal mensen dat stierf aan deze andere gevaren:

• 3.000 tot 4.500 door aanvallen van de indianen
• 300 tot 500 voor doodvriezen
• 200 tot 500 door per ongeluk overreden te worden door wagons
• 200 tot 500 door verdrinking bij het oversteken van rivieren
• 200 tot 500 door per ongeluk neergeschoten te worden (bijvoorbeeld bij jachtongevallen)
• 200 tot 500 door andere oorzaken, waaronder moord, blikseminslag, overlijden tijdens de bevalling, stormen, slangenbeten, overstromingen, door een omvallende boom worden geraakt en door dieren worden geschopt

Unruh schat dat 4 procent van de Oregon Trail reizigers is omgekomen: 16.000 van de in totaal 400.000 reizigers. Echter, de National Park Service zegt:

De Oregon Trail is het langste kerkhof van het land. Bijna één op de tien [reizigers] die op pad gingen, overleefde het niet.

Oregon Trail, door Albert Bierstadt, circa 1863. Kamperen in de buurt van rivieren die besmet waren met cholerabacteriën zorgde ervoor dat cholera zich snel verspreidde onder de reizigers

Life on the Trail

Een gewone dag op de Trail begon heel vroeg, net voor zonsopgang. Niemand reed eigenlijk in de wagens, tenzij ze ziek of erg jong waren. De rit was te hobbelig, te stoffig, en te veel werk voor de ossen. In plaats daarvan liepen de mensen naast hun wagens. Gewoonlijk reisden de groepen bijna de hele dag, behalve een uur rond het middaguur voor de lunch. Dan bleven zij in beweging tot vlak voor zonsondergang, wanneer zij stopten om een kamp op te zetten. De meeste groepen legden ongeveer 15 mijl per dag af, hoewel ze op de beste dagen wel 20 mijl per dag konden afleggen. Aangezien ossen zich voortbewogen met een snelheid van ongeveer 2 mijl per uur, betekende dit dat een reis van een dag wel tien uur kon duren.

Ongeveer 40.000 van de reizigers waren kinderen. Tenzij ze baby's waren, liepen ze naast de wagens en werkten ze net als volwassenen. Hun werk bestond uit het hoeden van dieren, het besturen van de wagens, afwassen, helpen bij de maaltijden, op de jongere kinderen letten, en het verzamelen van brandhout en "buffelchips" (droge buffelmest, die gebruikt kon worden om vuur te maken als er geen brandhout was).

s Nachts verplaatste de groep de wagens in een cirkel ("cirkel de wagens") en plaatste hun dieren in de cirkel. Zo werd voorkomen dat ze afdwaalden of werden gedood of gestolen. Als het droog weer was, sliepen de mensen buiten. Als het nat was, sliepen de mensen onder hun wagens.

Veel reizigers waren erg bang voor aanvallen van inheemse Amerikanen. De meeste Indianen lieten de reizigers echter met rust, of hielpen hen zelfs door handel met hen te drijven en hen te helpen rivieren over te steken in kano's. Wanneer Indianen reizigers aanvielen, werden de verhalen keer op keer verteld, waardoor aanvallen misschien vaker voorkwamen dan ze in werkelijkheid waren.

Reizigers die Oregon wel bereikten, keken met andere gevoelens terug op de Trail. Een man genaamd Loren Hastings zei in 1847:

Ik kijk terug op de lange, gevaarlijke en onzekere emigrantenweg met een zekere romantiek en plezier; maar voor anderen is het het kerkhof van hun vrienden.

Het kamp opbreken bij zonsopgang , door Alfred Jacob Miller

Computerspel

In de jaren zeventig maakten drie student-leraren in Minnesota een educatief computerspel gebaseerd op de Oregon Trail. Het doel van het spel was om de tocht van Independence, Missouri naar Oregon City, Oregon succesvol af te leggen. Tot de gevaren van het pad behoorden rivieroversteken, ziektes, zieke ossen en honger. In de loop van de volgende twee decennia werden nieuwe versies van het spel gemaakt met meer mogelijkheden en betere graphics. De tweede versie bevatte zombies en ossen. Het doel was om zo lang mogelijk te overleven voordat je zou sterven.