Slag aan de Somme | vond plaats in de Eerste Wereldoorlog

Wapens

Gifgas

De Duitsers gebruikten eerst gifgassen als wapens. (Dit wordt nu chemische oorlogsvoering genoemd.) Duitsland gebruikte eerst chloorgas. De dood door chloorgas was zeer pijnlijk, waardoor het slachtoffer stikte na een brandende pijn in de borst. Door zijn groene kleur en sterke geur was chloorgas echter gemakkelijk op te sporen door de vijand. Het blies ook terug op de Duitsers wanneer zij het gebruikten. Om zich te beschermen, begonnen ze vochtig materiaal over hun mond en neus te dragen. Soldaten bevochtigden dit materiaal met urine omdat dit de maskers effectiever maakte. De Britse soldaten kregen wattenschijfjes en beademingsapparaten.

De Duitsers begonnen chloorgas te mengen met een ander gas, fosgeen genaamd. Fosgeen gas is kleurloos, dodelijker dan chloor en ruikt naar beschimmeld hooi. Iemand wordt niet ziek zodra hij fosgeengas inademt; het treedt pas 24 uur later in werking. Dan vullen de longen van de persoon zich met vloeistof, waardoor ze kunnen verdrinken.

Geweren

De soldaten in de loopgraven gebruikten geweren. De meeste soldaten gebruikten het grendelgeweer, dat 15 kogels per minuut kon afvuren en iemand tot op 1,4 kilometer afstand kon doden. Dit geweer werd in de Verenigde Staten uitgevonden door de Schot James Paris Lee. Het grendelgeweer had een metalen doos waarin de patronen bovenop een veer werden gelegd. Bij het openen van de grendel duwde de veer de patronen tegen een aanslag en bij het sluiten duwde de grendel de bovenste patroon in de kamer. Nadat het geweer was afgevuurd, werd bij het openen van de grendel de lege huls uitgeworpen en bij de terugloop werd een nieuwe huls geladen. De hulzen bevatten elk 3, 5 of 29 patronen.

Machinegeweren

Beide partijen gebruikten ook machinegeweren. Deze waren zo groot dat er vier man nodig waren om ze te bedienen. Ze moesten op een vlakke ondergrond worden geplaatst. Ze hadden de kracht van één geweer.

Voor grotere veldkanonnen waren tot 12 man nodig om ze te bedienen. Ze vuurden granaten af die ontploften als ze raakten. De machinegeweren waren een grote kracht voor de Duitsers, die ze ten volle gebruikten omdat de Britse troepen gewoon over niemandsland liepen, recht in open geweervuur. De Britten hadden geen toegang tot veel machinegeweren, wat hun taak nog moeilijker maakte. De Duitsers bevonden zich in een hogere positie dan de Britten, wat hen de overhand gaf.

Tanks

De eerste tank heette 'Little Willie' en had een bemanning van drie man. De maximumsnelheid die hij kon afleggen was drie mijl per uur en hij kon de loopgraven niet oversteken. De eerste tankslag, Flers-Courcelette, genoemd naar de twee dorpen die het doel waren van de aanval, begon op 15 september 1916. Van de 49 tanks die er hadden moeten zijn, kwamen er slechts 36 aan. Dit was de eerste keer dat tanks werden ingezet in de Eerste Wereldoorlog, maar omdat ze slechts licht bewapend waren en het mechaniek ervan vaak fout ging, maakten ze geen grote indruk. Er vielen echter weinig slachtoffers onder de tankbemanningen.

Mijnen

Mijnen zijn een manier om de vijand op te blazen en echt te shockeren. Anti-infanterie landmijnen zijn al in gebruik sinds de uitvinding van het buskruit en werden in de 18e en 19e eeuw gebruikt bij de verdediging van bressen in forten (de Britse aanval op de bres bij Badajoz leed veel slachtoffers door mijnen). Deze werden echter op afstand geactiveerd door een verdediger die op het juiste moment een zeer snel brandende lont aanstak. De Britten gebruikten 11 mijnen op de eerste ochtend van de Slag aan de Somme om de Duitse frontlinie op te schrikken en te beschadigen. De gaten die de mijnen achterlieten, werden daarna door de Duitsers gebruikt voor machinegeweren. De soldaten die de landmijnen plaatsten, werden sappeurs genoemd.

Loopgraven

Er heerste veel ziekte in de loopgraven. De toiletten in de loopgraven bestonden voornamelijk uit emmers en gaten. Daardoor konden ziekten zich snel verspreiden. Veel soldaten kregen bijvoorbeeld dysenterie, wat bloederige diarree veroorzaakt. De diarree is ernstig en kan iemand zo uitdrogen dat hij sterft.

De watervoorziening in de loopgraven was niet erg goed. Soldaten verzamelden regenwater uit de gaten die door vijandelijke granaten waren geslagen. Ze voegden kalkchloride toe om dit vuile water te zuiveren. De soldaten hielden echter niet van de smaak van de kalkchloride (die een beetje naar modern zwembadwater smaakte).

De soldaten in de loopgraven hadden last van luizen. Eén man beschreef ze als "vaalbleek van kleur, en ze lieten vlekkerige rode bijtwonden achter over het hele lichaam". Een andere soldaat zei:

"De dingen lagen in de naden van broeken, in de diepe groeven van lange dikke wollen broeken, en leken onneembaar in hun diepe verschansing. Een aangestoken kaars, aangebracht waar ze het dikst waren, deed ze knallen als Chinese crackers. Na zo'n sessie zat mijn gezicht onder de kleine bloedvlekjes van extra grote kerels die te hard hadden geknald."

Luizen veroorzaakten hevige jeuk en brachten ook een ziekte met zich mee die loopgravenkoorts (pyrrexhia) werd genoemd. De eerste symptomen waren pijnscheuten in de benen. Dit werd gevolgd door zeer hoge koorts. Deze ziekte doodde de soldaten niet, maar zorgde er wel voor dat ze niet meer konden vechten. De ziekte kwam veel voor. Van 1915 tot 1918 had een vijfde tot een derde van alle Britse troepen die ziek werden loopgravenkoorts; ongeveer een vijfde van de zieke Duitse en Oostenrijkse troepen had de ziekte.

Een ander veel voorkomend probleem was loopgraafvoet. Dit was een andere infectie, veroorzaakt door lange tijd in natte omstandigheden te staan en het niet kunnen drogen van schoenen en sokken. Door loopgraafvoet werden de voeten van soldaten gevoelloos en werden dan rood of blauw. Het kan gangreen veroorzaken, waardoor de voet soms moet worden geamputeerd.

Brigadier-generaal Frank Percy Crozier stelde dat "de strijd tegen de aandoening die bekend staat als loopgraafvoeten onophoudelijk [eindeloos] was en een bergopwaarts spel". De enige manier om van loopgraafvoeten af te komen was de voeten te drogen en meerdere keren per dag droge sokken aan te trekken. Dit was niet mogelijk in de loopgraven.

Mijnen en granaten verwondden tienduizenden soldaten aan beide zijden. In veel gevallen raakten de soldaten zo ernstig gewond dat artsen delen van hun lichaam moesten amputeren.

Omdat er zoveel lijken in de loopgraven lagen, vormden ratten een ernstig probleem. De ratten droegen ziekten over en aten de lijken van dode soldaten op. Ze aten eerst de ogen, groeven zich daarna in het lijk en aten de ingewanden op. Eén soldaat, Harry Patch, beweerde dat de ratten in de loopgraven zo groot waren als katten. Een ander zei: "De ratten waren enorm. Ze waren zo groot dat ze een gewonde man zouden opeten als hij zich niet kon verdedigen!"

Het gebied tussen de twee partijen werd Niemandsland genoemd. Het was erg gevaarlijk omdat er veel prikkeldraad en granaattrechters waren. Bovendien was niemandsland meestal een zee van modder. De soldaten die "over de top gingen" (de loopgraven verlieten om de vijand aan te vallen) waren gemakkelijke doelwitten voor machinegeweren. Aan zowel Duitse als geallieerde zijde sneuvelden ongeveer 600.000 soldaten in de strijd.

De Prins van Wales

De Prins van Wales diende aan de Somme als stafofficier. Hij was oprecht teleurgesteld dat hij niet betrokken was bij de gevechten. Zijn dienst beïnvloedde echter de rest van zijn leven als Prins van Wales en Edward VIII.

Vandaag

Tegenwoordig zijn er begraafplaatsen, oorlogsmonumenten en musea op het slagveld.

Wanneer boeren die in de buurt van het slagveld wonen hun velden ploegen, vinden ze vaak resten van prikkeldraad, kogels, granaatscherven en niet-geëxplodeerde bommen. Dit wordt "ijzer oogsten" genoemd.