Aziatische wilde hond

Oorsprong van "dhole"

Het is onduidelijk waar het woord "dhole" vandaan komt. Het woord werd voor het eerst gebruikt in het Engels door soldaat Thomas Williamson in 1808, die zei dat "dhole" een inheemse naam is voor het dier dat gebruikt wordt door mensen in het Ramghur district, India. In 1827 zei Charles Hamilton Smith dat "dhole" afkomstig is van een taal die gesproken wordt in "verschillende delen van het Oosten". Echter, Richard Lydekker schreef ongeveer 80 jaar later dat het woord "dhole" niet werd gebruikt door mensen die wonen waar dholes worden gevonden. Het Merriam-Webster Woordenboek suggereert dat het woord afkomstig is van het Kannada woord tōḷa, meaing "wolf".

Naamgeving, taxonomie en evolutie

Peter Pallas gaf dholes in 1811 de wetenschappelijke naam Canis alpinus ("berghond" in het Latijn). Hij zei dat hij in Amurland (in Oost-Siberië), ten oosten van de Lena-rivier, woonde. Hij voegde eraan toe dat dholes ook rond de Yenisei-rivier leefden en dat ze soms naar China overstaken. Echter, dholes leven vandaag de dag misschien nog niet zo ver noordelijk.

De Britse naturalist Brian Hodgson gaf de dhole de wetenschappelijke naam Canis primaevus ("original/primitive dog") en suggereerde dat het gedomesticeerd was om de huishond te worden. Hij merkte later op hoe anders de dhole eruit zag in vergelijking met andere soorten in het geslacht Canis (met wolven, gezelschapshonden, coyotes en jakhalzen) en plaatste hem in zijn eigen geslacht, Cuon, van het Griekse woord voor 'hond'.

De eerste studie over de evolutie van het dhole werd uitgevoerd door de paleontoloog Erich Thenius, die ontdekte dat dhole's afstammen van een dier dat op een gouden jakhals leek en dat in het Pleistoceen leefde. Het vroegst bekende lid van het geslacht Cuon is Cuon majori, die leefde tijdens de Villafranchische periode in het vroege Pleistoceen. C. majori leek meer op andere soorten in het geslacht Canis dan op moderne dholes.

De Europese kuilen, die in het Laat-Midden-Pleistoceen leefden, zagen eruit als moderne kuilen, maar ze waren veel groter en werden zo groot als de grijze wolf. In het grootste deel van Europa stierven de putten uit tijdens het einde van de ijstijd, hoewel ze tot aan het vroege Holoceen op het Iberisch schiereiland en in Noord-Italië kunnen hebben overleefd. Tijdens het Pleistoceen leefden dholes ook op eilanden in Azië waar ze nu uitgestorven zijn, zoals Sri Lanka, Borneo en mogelijk Palawan op de Filippijnen. Ook in Noord-Amerika leefden de dholes, waarbij fossielen zijn gevonden in Beringia en Mexico.

Het kenmerkende uiterlijk van de dhole heeft het moeilijk gemaakt om te zeggen aan welke andere soorten in de hondenfamilie hij het meest verwant is. George Simpson suggereerde dat de dhole, Afrikaanse wilde hond en struikhond in dezelfde onderfamilie (Simocyoninae) zaten omdat alle drie de soorten vergelijkbare tanden hebben. Echter, andere biologen zoals Juliet Clutton-Brock vonden dat dhole's lichamen meer overeenkomsten hadden met honden in de geslachten Canis, de Falkland Eilanden wolf, en de Arctische vos dan de Afrikaanse wilde hond en de struikhond. De overeenkomsten die dholes delen met Afrikaanse wilde honden en struikhonden zijn toevallig.

Sommige biologen geloven dat het uitgestorven geslacht Xenocyon de voorvader was van de Afrikaanse wilde hond en de dhole. Later onderzoek heeft echter aangetoond dat de dhole en de Afrikaanse wilde hond nauw verwant zijn aan andere leden van het geslacht Canis. Dit zou waar kunnen zijn, want volgens de zoöloog Reginald Pocock is er een verslag van een dhole en een gouden jakhals die samen baby's krijgen in een dierenverzameling in Madras.

Fokken in het verleden met de Afrikaanse wilde hond

In 2018 werd het DNA van alle leden van het geslacht Canis (met uitzondering van de zadeljakhals en de zijdelings gestreepte jakhals), de dhole en de Afrikaanse wilde hond met elkaar vergeleken. Er werd ontdekt dat lang geleden dhole's en Afrikaanse wilde honden met elkaar werden gefokt. Vandaag de dag leven deze soorten erg ver van elkaar. De studie suggereert dus dat dholes ooit in het Midden-Oosten hebben gewoond, waar Afrikaanse wilde honden in Noord-Afrika kwamen en met de dholes fokten. Er zijn echter nog geen fossielen van dholes ontdekt in het Midden-Oosten of Noord-Afrika.

Ondersoorten

In het verleden werden tien ondersoorten van de dholes erkend. Sinds 2005 zijn echter slechts drie ondersoorten van de dholes erkend:

Ondersoorten	Afbeelding	Beschrijving	Waar het is gevonden
C. a. alpinus (Ussuri dhole)		Groot, met felrode vacht en smalle snuit.	Russisch Verre Oosten, Mongolië, China, Nepal, het Indiase subcontinent, Bhutan, Myanmar, Indochina en Java.
C. a. hesperius (Tien Shan dhole)		Kleiner dan het Ussuri-gat, met een bredere snuit en een gele wintervacht.	Siberië, Mongolië, Kazachstan, Kirgizië, Turkmenistan, Tibet, Noordoost-China, mogelijk Pakistan.
C. a. sumatrensis (Sumatraans gat)		Heeft een korte, grove vacht en een donkere rug	Sumatra, Java en het Maleisische schiereiland

Studies over het DNA van de dhole laten echter weinig genetisch verschil zien tussen de ondersoorten. Gaten in Sumatra en Java kunnen daar door mensen zijn doorgebroken.

Verschijning

Gaten zijn beschreven als een mengsel tussen een grijze wolf en een rode vos. Ze zijn ook "katachtig" vanwege hun slanke rug en poten, en de kop heeft door de korte snuit de vorm van een hyena. Gaten hebben zes kiezen op hun onderkaak, in tegenstelling tot andere canoden die er zeven hebben. Gaten hebben speciale tanden die hen helpen om het vlees van hun prooi snel op te eten, zodat andere dieren hun voedsel niet kunnen stelen.

Volwassen vrouwelijke dholes kunnen 10 tot 17 kg (22 tot 37 lb) wegen, terwijl volwassen mannelijke dholes 15 tot 21 kg (33 tot 46 lb) kunnen wegen. De dholes zijn 43 tot 50 cm hoog aan de schouder en zijn 91 cm lang, de staart niet meegerekend. De gaten hebben ovale oren.

Gaten zijn meestal roodachtig, en ze kunnen in de winter helderder rood worden. De keel, borst, flanken en buik en de bovenste delen van de benen zijn geelachtig. De onderste delen van de poten zijn witachtig, met donkerbruine banden op de voorpoten. De staart is zeer pluizig en zwart. De gaten hebben een kortere en ruwere vacht in de zomer. Gaten mogen van maart tot mei vervellen (vervellen om een nieuwe vacht te laten groeien).

Gaten kunnen fluiten, maar hoe ze fluiten is onbekend. Ze fluiten om te communiceren met de rest van de roedel terwijl ze door het dichte bos reizen. Als ze een prooi aanvallen, geven ze schreeuwende KaKaKaKAA geluiden af. Andere geluiden zijn gezeur, gegrom, geschreeuw, geklets en gegil. In tegenstelling tot wolven huilen of blaffen dholes niet.

Waar dholes wonen

In Centraal-Azië leven de dholes voornamelijk in bergachtige gebieden. De putten die in het westen wonen, bevinden zich voornamelijk in weilanden en steppen, terwijl de putten die in het oosten wonen, voornamelijk in de taiga leven. De dholes kunnen ook naar de zeekust gaan. In India, Myanmar, Indochina (Laos, Cambodja en Vietnam), Indonesië en China leven de dholes voornamelijk in bossen in de bergen, hoewel ze soms ook in grasland kunnen leven.

De dhole zou kunnen blijven wonen in het Tunkinsky National Park in het zuiden van Siberië bij het Baikalmeer. De dhole zou nog steeds kunnen leven in de provincie Primorsky Krai in het verre oosten van Rusland, waar hij in 2004 als een zeldzame en bedreigde soort werd beschouwd. Er zijn onbevestigde waarnemingen van dholes in het beschermde bosgebied van de Pikthsa-Tigrovy Dom. Elders in Rusland zijn er sinds het einde van de jaren zeventig geen waarnemingen van dholes meer gemeld.

In Mongolië, Kazachstan, Kirgizië en Tadzjikistan zijn waarschijnlijk putten uitgestorven.

In de afgelopen jaren is er één dhole gevangen in het district Jiangxi in Zuid-China. In 2011 tot 2013 meldden lokale overheidsfunctionarissen en herders de aanwezigheid van verschillende pakketten dholes die in het hooggebergte in de Karakoram-regio van de Xinjiang Autonome Regio woonden. Recentelijk zijn er ook dholes gezien in het Altun-gebergte in de buurt van Tibet. In de provincie Gansu zijn er in kleine aantallen gaten in het gebergte, waarbij in 2006 en ook in 2013-2014 verschillende groepen zijn waargenomen.

Er wonen nog steeds gaten in Tibet en mogelijk ook in Noord-Korea.

In het grootste deel van India, ten zuiden van de Ganges, leven gaten. In het noordoosten van India is het aanwezig in Arunachal Pradesh, Assam, Meghalaya, West-Bengalen en in de Indo-Gangetic Plain's Terai regio. Er zijn zeer weinig dholes in de Himalaya en het noordwesten van India. In 2011 werden dhole packs opgenomen door camera's in het Chitwan National Park.

In Bhutan werden in de jaren zeventig van de vorige eeuw de kuilen vergiftigd om het vee te beschermen, maar de campagne stopte en in de jaren negentig nam het aantal kuilen toe.

Er leven nog steeds gaten in het noordoosten en zuidoosten van Bangladesh. De meeste waarnemingen van dholes in Bangladesh zijn echter van kleine groepen of enkele dholes, en de dholes in Bangladesh kunnen niet lang blijven voortbestaan.

De aanwezigheid van gaten in Myanmar werd bevestigd door camera's in 11 gebieden. In 2015 werden voor het eerst in de heuvelbossen van Karen State dholes en tijgers door middel van camera's geregistreerd.

Op het Maleisische schiereiland, Sumatra, Java, Vietnam en Thailand zijn er weinig grote pakketten met dholes. In 2014 lieten camera-trap video's in de regenwouden op de bergen in Sumatra zien dat er nog steeds dholes wonen.

In de jaren negentig van de vorige eeuw beweerden twee Turkse wetenschappers dat ze gaten hadden gezien in het noordoosten van Turkije. Sommige wetenschappers geloven dat ze waar waren, maar anderen trekken deze bewering in twijfel. Ook is er in 2013 mogelijk een dhole in de Kaukasus geschoten; de overblijfselen (waaronder een schedel) zijn in mei 2015 bestudeerd door een bioloog, die besloot dat de schedel afkomstig was van een dhole. In augustus 2015 probeerden onderzoekers uit Sofia, Bulgarije, deze populatie van dholes in Turkije te vinden. Op 12 oktober 2015 concludeerde dit onderzoeksteam dat er geen duidelijk bewijs is dat er nog steeds gaten in Turkije of het Kaukasusgebergte voorkomen.

Gaten die rusten in een dierentuin in India

In cultuur en literatuur

Gaten werden voor het eerst beschreven in de Europese literatuur in 1794 door een Russische reiziger met de naam Pesterev, die tijdens zijn reizen in het verre oosten van Rusland gaten zag. Hij zei dat dholes regelmatig jagen op alpiene steenbokken in pakjes, en dat het lijkt op de gouden jakhals.