Daniel Sickles

Vroege leven

Sickles werd geboren in New York City op 20 oktober 1819. Hij was de zoon van George Garrett Sickles en Susan Marsh Sickles. Op jonge leeftijd bleef hij van huis weglopen. Zijn ouders stuurden hem naar een kostschool toen hij 15 jaar oud was, maar hij moest daar weg na een ruzie met een leraar. Hij werd een jaar drukkersknecht voordat hij terugkeerde naar New York City. Daar ontwikkelde hij de gewoonte om om te gaan met prostituees en anderen met een slechte reputatie. Zijn ouders besloten dat hij een goede opleiding nodig had en zorgden ervoor dat hij bij Da Ponte in huis kwam wonen. Sickles zou les krijgen van de oudere professor Lorenzo Da Ponte. Hij was al bevriend met de jongere Professor Da Ponte, die toen in de 30 was. Sickles' ouders hoopten dat de vriendschap een goede invloed zou hebben op Sickles. Maria Cooke, een jong Amerikaans meisje woonde ook in het huishouden. Zij was ongeveer even oud als Sickles. Zij werd verondersteld de natuurlijke dochter te zijn van de oudere Da Ponte, die haar adopteerde. Haar man, Antonio Bagioli en hun dochtertje, Maria, woonden ook bij de familie Da Ponte. Op het moment dat zij 3 jaar oud was, was Sickles 20. Ze zouden zo'n 13 jaar later trouwen.

Politiek

Sickles studeerde daarna rechten aan de Universiteit van New York. Daarna raakte hij betrokken bij de politiek en was een sleutelfiguur in de politieke machine van Tammany Hall. Hij diende ook als hun juridisch adviseur. Door politieke invloed werd hij gemeenteraadslid voor New York City, secretaris van de Amerikaanse legatie in Londen en later Amerikaans congreslid uit New York. In 1852 trouwde hij met Teresa Bagioli. Op dat moment was hij 33 jaar oud en zij 15. Beide families waren in die tijd tegen het huwelijk. Slechts enkele jaren later, toen zij in Washington D.C. woonde als echtgenote van een congreslid, werd zij omschreven als "meer als een schoolmeisje dan als een gepolijste vrouw van de wereld" met een "lieve, vriendschappelijke manier".

Op weg naar Londen, als assistent van James Buchanan, Amerikaans minister in Groot-Brittannië, liet hij zijn jonge zwangere vrouw Teresa thuis. In plaats daarvan bracht hij Fanny White, een beruchte prostituee, mee als reisgenote. In Londen bracht Sickles de Amerikaanse delegatie meer dan eens in verlegenheid. Hij weigerde een toast uit te brengen op Koningin Victoria. Een andere keer stelde hij Fanny White aan de Koningin voor onder een valse naam.

Moordzaak

In 1859 werd Sickles gearresteerd voor moord. Zijn vrouw had zich tot een andere man gewend voor aandacht. Dit was Francis Barton Key, zoon van Francis Scott Key. Sickles schoot Key herhaaldelijk neer voor zijn huis (dat ook voor het Witte Huis stond. Sickles had een team van advocaten die hem vertegenwoordigden, geleid door Edwin M. Stanton (toekomstig minister van Buitenlandse Zaken onder Abraham Lincoln). Sickles werd vrijgelaten op wat de eerste succesvolle pleidooi van "tijdelijke krankzinnigheid" was. Sickles had al een twijfelachtige reputatie, maar dit incident maakte van hem een paria. Sickles zag het uitbreken van de burgeroorlog als een kans om zijn reputatie te redden.

Burgeroorlog

Rang als kolonel

In het Congres had Sickles zich aangesloten bij de Zuidelijke Democraten en was zelf een pro-slavernij Democraat. Maar na het uitbreken van de oorlog, werd Sickles plotseling pro-Unie. Zijn laatste zitting in het Congres was in maart afgelopen, dus Sickles was terug in New York City als advocaat toen de oorlog uitbrak. In latere versies van zijn motieven om zich bij het leger van de Unie aan te sluiten, verklaarde hij dat hij dacht dat hij de Unie het beste kon dienen door een regiment op te richten. De Republikeinse President Lincoln had de steun van de Democraten nodig en blijkbaar zag hij Sickles als iemand die hij kon gebruiken. Na het oprichten van een regiment en vervolgens een brigade die hij de Excelsior Brigade noemde, veronderstelde Sickles dat hij de rang van brigadegeneraal zou krijgen (een kolonel voerde het bevel over een regiment terwijl een brigadegeneraal het bevel voerde over een brigade). Maar officieel bleef hij kolonel van het eerste regiment, ook al voerde hij het bevel over de hele brigade. Gouverneur Edwin D. Morgan van New York besloot dat er teveel regimenten uit New York City kwamen en beval Sickles een aantal regimenten te ontbinden. Het gevolg was dat Sickles geen generaal-brigadieropdracht zou krijgen. Om de gouverneur te omzeilen, ging Sickles naar Washington voor een ontmoeting met Lincoln. De President stemde toe om de ontbonden regimenten in te schrijven als Verenigde Staten Vrijwilligers. Uiteindelijk kregen ze op 20 juli 1861 het bevel zich te melden in Harpers Ferry, West Virginia. In september werd Sickles voorgedragen als brigadegeneraal der vrijwilligers, maar zijn bevestiging werd verschillende maanden uitgesteld door de Senaat van de Verenigde Staten. Sickles brigade verbleef het grootste deel van 1861 in het lager gelegen Maryland. Sickles bezocht in die tijd regelmatig de Lincolns in Washington. In maart 1862 werd zijn commando toegevoegd aan Generaal Joseph Hooker in het leger van de Potomac. Diezelfde maand werd Sickles' benoeming tot brigadegeneraal door de Senaat afgewezen. De Excelsiors zagen hun eerste gevecht die maand. Sickles leidde persoonlijk een verkenning. Op 6 april verliet hij de Excelsiors voor Washington om te protesteren tegen het feit dat hij niet tot Brigadier Generaal was benoemd. Terwijl zijn eenheid vocht in de Peninsula Campagne, bleef Sickles in Washington. Lincoln droeg hem opnieuw voor als generaal en op 3 mei 1862 bevestigde de Senaat hem.

Brigadegeneraal

Op 24 mei kreeg "brigadegeneraal" Sickles het bevel zich bij Hooker te melden. Hij kreeg het commando over Hooker's 2e Brigade. Sickles zag zijn eerste grote gevecht bij de Slag van Seven Pines. Sickles zag vervolgens actie bij de Zevendaagse Veldslag. Hooker's opmars verliep niet goed, deels omdat Sickles' brigade moeilijkheden had om door de moerassen te komen en vervolgens zware geconfedereerde tegenstand ontmoette. Toen sommige van zijn mannen braken en naar achteren vluchtten, kon Sickles er slechts een paar terug laten keren. Niettemin vermeldde Hooker's rapport de dapperheid van Sickles om te proberen zijn mannen te hergroeperen. Hij bleef niet lang en miste de Tweede Slag bij Bull Run en de Slag bij Antietam, omdat hij in New York was om mannen voor zijn brigade te werven. Toen Ambrose Burnside George B. McClellan verving als bevelhebber van het Leger van de Potomac, werden zowel Hooker als Sickles overgeplaatst om grotere eenheden te leiden. Sickles had nog nauwelijks ervaring op het slagveld maar leidde nu Hooker's oude tweede divisie van III Corps. Sickles had het druk met New Yorkse kranten en insiders in Washington om zijn imago als een strijdlustige vechtende generaal te promoten.

In december 1862, bij de Slag om Fredericksburg, zag Sickles brigade de strijd pas op de derde dag. Hij en zijn troepen keken toe hoe de troepen van de Unie bergop vochten tegen de Geconfedereerden van Lee. Na 14:00 uur kreeg Sickles eindelijk bevel om naar het front te gaan. Onder leiding van zijn manschappen stelden ze vast dat de strijd in hun sectie grotendeels voorbij was. Ze stelden hun positie veilig tegen beperkt sluipschuttersvuur en een paar schermutselingen, maar verder werd er niet gevochten.

Generaal-majoor

Toen Burnside werd vervangen als bevelhebber van het Leger van de Potomac, werd Hooker naar voren geschoven om hem te vervangen. In de nieuwe opdrachten die uit de verandering voortvloeiden, en hoewel hij weinig slagveld ervaring had, kreeg Sickles tijdelijk het bevel over III Corps. Maar opnieuw bevestigde de Senaat zijn bevordering tot Generaal Majoor niet. Tenslotte, op 9 maart (met zijn rang teruggaand tot 29 november), bevestigde de Senaat zijn bevordering. Tegen het einde van maart was Sickles officieel generaal-majoor. In tegenstelling tot eerdere veldslagen, zag Sickles bij de Slag om Chancellorsville wel actie. Toen Sickles de flankmanoeuvre van de Geconfedereerde generaal Stonewall Jackson opmerkte, rukte hij zonder orders met tweederde van zijn korps op om de Geconfedereerden achterna te gaan. Hierdoor werd het XIe Korps aan zijn rechterzijde volledig geïsoleerd. Jackson's confederaten deden toen een verpletterende aanval op XI Corps. Het verlaten van de hem toegewezen positie door Sickles was een belangrijke factor in de overwinning van de Geconfedereerden. Dit begon een vete tussen Hooker en Sickles die voortduurde tot in de Slag om Gettysburg. Hooker gaf Sickles de schuld van de nederlaag bij Chancellorsville.

Gettysburg

Op 27 juni nam Hooker ontslag als bevelhebber van het Leger van de Potomac. Onder de voorgestelde korpscommandanten om hem te vervangen, stelde de New York Herald Sickles voor als de beste commandant voor de job. Op 28 juni, drie dagen voor de slag bij Gettysburg, benoemde Lincoln generaal George G. Meade om Hooker te vervangen. Op 1 juli eindigde de eerste dag in een overwinning voor de Geconfedereerden. Meade werkte eraan om zijn troepen snel op hun plaats te krijgen voor de slag van de volgende dag. Vroeg in de morgen van 2 juli stuurde Meade een bericht naar Sickles met instructies om zijn korps van 12.000 man op Cemetery Ridge te plaatsen. Hij kreeg specifiek de opdracht rechts aan te sluiten bij het II Corps van generaal Winfield Scott Hancock en zijn linie uit te breiden tot Little Round Top aan zijn linkerzijde.

Sickles, niet onder de indruk van zijn nieuwe commandant of zijn orders. Hij reed naar Meade's hoofdkwartier rond 11:00 uur en wachtte om Meade te zien. Maar de commandant was op dat moment bezig. Zich genegeerd voelend keerde Sickles terug naar zijn troepen. Hij besloot dat zijn orders hem niet bevielen. Een mijl voor hem lag Emmitsburg Road, dat hoger lag dan hem was toegewezen. Hij vond het ook niet leuk dat er rotsen en bomen tussen zijn linie stonden. Sickles verplaatste, zonder orders of zonder de andere korpscommandanten te informeren, zijn korps ongeveer een mijl naar voren. Hierdoor lag Hancock's linkerflank volledig open en ontstond er een grote breuk in de linie waar zijn korps had moeten staan. De nieuwe positie die hij koos was breder dan die welke hij had verlaten en hij had niet genoeg manschappen om die volledig te dekken. Het midden van zijn linie vormde een salient (een rechte hoek in de linie die van twee kanten kon worden aangevallen). Brigadegeneraal Henry Hunt, de chef van de artillerie, inspecteerde de nieuwe positie met Sickles en wees hem op de problemen. Hij zei dat hij Meade moest raadplegen om te zien of de orders die hij Sickles gegeven had veranderd konden worden. Sickles ging toch tot actie over. Binnen een uur werd zijn hele III Corps bijna weggevaagd door het corps van de geconfedereerde generaal James Longstreet. Sickles zelf werd geraakt door een kanonskogel die zijn been verbrijzelde. Hij werd van het veld gedragen en zijn rechterbeen werd enkele uren later geamputeerd. Zijn verwonding behoedde hem misschien voor een krijgsraad wegens het niet opvolgen van bevelen, maar zijn dagen als veldcommandant waren ten einde.

Na Gettysburg

Nadat Sickles zijn rechterbeen verloor, verwierf hij bekendheid door het te schenken aan het Army Medical Museum in Washington, DC. Hij stuurde het met een kaartje waarop stond: "Met de complimenten van Generaal-majoor D.E.S.". Het been wordt vandaag tentoongesteld in het hoofdkwartier van het Army Medical Research and Materiel Command in Fort Detrick, Maryland. Na zijn herstel stuurde Lincoln Sickles naar het Zuiden waar hij het effect van de slavernij op Afro-Amerikanen moest onderzoeken. Hij moest ook suggesties geven voor de toekomstige wederopbouw van het Zuiden.

Na de Burgeroorlog bekleedde hij een aantal verschillende functies. Hij was militair gouverneur van Noord- en Zuid-Carolina, maar werd in 1867 door president Andrew Johnson afgezet. In 1869 trok hij zich terug uit het leger. Vanaf zijn pensioen tot 1872 werd hij door president Ulysses S. Grant benoemd tot minister van de V.S. in Spanje. Terwijl hij daar was slaagde Sickles erin "ondiplomatieke betrekkingen" aan te knopen met de Spaanse koningin. Hij diende nog één termijn in het Congres van 1893-1895 maar werd in 1986 verslagen voor herverkiezing. In 1897, na 34 jaar lobbyen, wist Sickles zich de Medal of Honor te laten toekennen.

In New York was hij sheriff van New York City en voorzitter van de New York State Monuments Commission. In 1912 werd hij uit de commissie gezet omdat hij fondsen zou hebben misbruikt. Hij speelde ook een belangrijke rol bij de oprichting van het Gettysburg National Battlefield Park. Op 3 mei 1914 overleed Sickles in New York City aan een hersenbloeding. Sickles werd begraven op Arlington National Cemetery.